“พี่ชายใจดีมากกก” ตอบแทนอะไรไม่ได้ แต่ยิ้มให้กลับไป

“ทั้งหมดเท่าไหร่นะครับ?” จะจ่ายเงิน คงได้ออกมาซื้อกินบ่อยแน่นอน

หน้าที่สดใสตอนนี้พลันซีดเผือกทันที ว่าไงนะ ได้ยินผิดสินะใช่ไหม ไม่เอาน่า ไม่จริงหรอก

“ไม่มีผีหรอกเห็นไหม ด้านหลังนั้นน่ะไใ่มี้ไม่มีหรอก” ไม่อยากมองฟลังอีกฝ่ายเลย เขาที่มีเซนส์แรงๆ โอกาสเจอจังๆได้อช่นกัน

“เอ๋ จะดีหรอครับ? แอบเกรงใจจัง” ตกใจที่ได้ของฟรี เลยรุ้สึกกังวลหน่อยๆ

“เมล่อนปัง 2 โซบะปัง 2 แล้วก็โชคุปังอีกสองครับ” เหมือนเห็นว่ามีขนมปังแผ่นหอมๆด้วย แค่นี้น่าจะพอแหละ

(+ นะคะ)

”อุว๊า!!!!“ นี้ตกใจเสียงคนและคนที่วิ่งหน้าตาตื่นออกจากจากพงหหญ้าอีกด้านหนึ่ง ทำเอาคนที่มาวิ่งจ๊อกกิ้งเล่น ๆ สะดุ้งตกใจตามไป ก่อนจะยกมือมาตับไหล่แบบใจเย็น

”ก็คนน่ะสิ! มีอะไรๆ?!?! นายเจออะไรมา???“

“ เอาครับ ทำไมถึงเรียกเมล่อนปังทั้งๆที่ไม่มีเมล่อนกันนะ ผมอยากรู้จัง ฮะๆๆ ” เขาแค่พูดไปงันแหละ คำถามนี้ไม่เคยถามออกไปจริงจังเท่าไหร่

“เอ๋… เอ… แบบที่ไม่มีไส้นี้มีไหมครับ?” ถามกลับไปอีก แต่โซบะปังนี่จะหยิบสักสองอันแล้วกัน

“พวกขนมปังที่ทานตอนเช้าน่ะครับ มีตัวไหนแนะไหม? ผมเลือกไม่ถูกน่ะครับ” เซตสึนะตอบอีกฝ่ายอย่างเขินๆ พ่อไม่ได้บอกว่าจะเอาอะไรเป็นพิเศษนี่นา

ให้เขาเลือก แต่ดูสิมีเยอะจนเลือกไม่ถูกอ่ะะ

พ่อบอกให้มาซื้อของที่เบเกอร์รี่แห่งนี้ เลยได้มาหยุดยืนที่หน้าร้านด้วยควาทรู้สึกที่ว่า เตี่ยสั่งอะไรนะ ของในนั้นดูน่ากินด้วย

“ขอโทษนะครับ เอ… มีอะไรที่แนะนำตรงนี้ได้บ้างหรอครับ?” มีคยอยู่หน้าร้ายก็ถามเลยแล้วกัน แอบกังวลแฮะ

โมโมทาโร่? นั้นอะไรหว่า?

(น่าร้ากกกก โป้งชี้ก้อยย)