ได้นอนอย่างสบายตัว

ผู้ล่าเหลือบมองไปที่หัวเตียง ขวดเจลหล่อลื่นที่วางแผนจะใช้ในคืนนี้วางอยู่บนนั้น

เขาเก็บลงในลิ้นชักทันที

'...เป็นเอามากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?'

ผู้ล่าหนุ่มลุกขึ้นไปปิดไฟ แล้วเดินกลับมาที่เตียง

ความมืดไม่เป็นอุปสรรคต่อการมองเห็นของเขา

ปลายนิ้วสากลูบไล้ตามใบหน้าเล็ก ไล่ตั้งแต่คิ้วเรียวที่รับกับสีผม เรื่อยลงมาที่เปลือกตาบอบช้ำ ผ่านริมฝีปากและจบลงที่ข้างแก้ม

"ฝันดี ลูก้า"

"เหนื่อยไหม?" ผู้รอดชีวิตคนเดียวในห้องถาม ร่างเล็กกก้าวขึ้นบนที่นอน เตียงยวบลงตามน้ำหนัก

"เรื่องเล็กน้อย...เธอละ เจ็บตรงไหนไหม?" อัลวาถามกลับ

"ไม่นะ แต่วันนี้ผมเหนื่อยจริงๆ...ผมขอนอนก่อนคุณนะ"

"นอนเถอะ..."

"อื่ม...ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไร ไว้พรุ่งนี้เช้าได้ไหม?"

อัลวาส่งเสียงรับในลำคอ ไม่นานนักเสียงลมหายใจก็สม่ำเสมอ

ผู้ล่าพิจมองใบหน้าของคนหลับ เขาจัดท่านอนให้อีกฝ่าย

ฝ่ามือใหญ่ประคองท่อนแขนเล็กขึ้นมา ขัดถูฟองน้ำและสบู่ให้อย่างเบามือ

"ดีที่มีคุณ...สบายจัง~"

อัลวาถอนหายใจ บทจะดื้อก็ดื้อจนหัวแข็ง แต่บทจะอ่อนก็อ้อนจนเขาใจละลาย

ผู้ล่าทำทุกอย่างอย่างรวดเร็ว เขาหันไปเก็บเสื้อผ้าชุดเดิมขณะรอให้ลูก้าแต่งตัว

"ดีขึ้นไหม?" เขาถาม ลูก้าเพียงครางในลำคอ นอนคอพับคออ่อนพิงขอบอ่าง

ผู้ล่ามองปฏิกิริยานั้นด้วยความอ่อนใจ ตั้งแต่ที่ลูก้าออกจากเกมมาได้ทันเวลาหมด เด็กหนุ่มก็รบเร้าให้เขาอุ้มกลับห้อง

คราแรกอีกฝ่ายจะนอนทั้งสภาพแบบนี้ จนเขาต้องเตือนให้ไปอาบน้ำก่อน

สุดท้ายก็เป็นอัลวาที่อุ้มอีกฝ่ายเข้ามาอาบน้ำเอง

สัมผัสของปลายนิ้วหยาบนวดไปตามลำคอและบ่าเล็ก ลูก้าส่งเสียงครางอย่างถูกใจคล้ายแมวกรน

น้ำอุ่นในอ่างเริ่มเย็นลง แต่มันก็ยังอุ่นพอที่จะช่วยผ่อนคลายความเหนื่อยล้าจากทั้งวันได้

อัลวาวิดน้ำขึ้นราดไหล่และแผ่นอกอีกฝ่าย แขนเสื้อสองข้างถกขึ้นเหนือข้อศอก เผยให้เห็นรอยแผลเป็นตั้งแต่ปลายนิ้ว ยาวลามเข้าไปใต้ร่มผ้า

"เห็นไหม ทำได้แล้ว"

ลูก้าปัดมือใหญ่ออกเบาๆ เขาหลบตา ปากขมุบขมิบอย่างจับใจความไม่ได้ แต่พออ่านปากได้ว่า 'ไม่ใช่เด็กแล้ว'

"ไปเถอะ" อัลวากล่าว "จะหมดเวลาแล้ว"

"อื่ม...ถ้าจบเกมแล้ว คุณไปส่งผมถึงห้องได้ไหม?"

ลูก้าแอบคาดหวัง

"เธอนอนพักที่ห้องฉันได้" อัลวาอนุญาต
.
.
.

ผู้ล่าไม่เสียเวลาชั่งใจ อีกสามนาทีจะหมดเวลา

เขาเดินย้อนหลับไปหน้าโบสถ์ สอดส่องหาร่องรอยของผู้รอดชีวิตคนสุดท้าย...หางตาทันเห็นเงาตะคุ่มอยู่ไม่ไกล

"อ๊ะ! อัลวา--"

นักโทษเอ่ยอย่างประหลาดใจ เขานึกว่าอีกฝ่ายจะออกไปก่อนแล้ว

ผู้ล่าหนุ่มคลี่ยิ้มจนไปถึงดวงตา เขาลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู

"หรือเพราะนอนไม่พอกันนะ?" ลูก้านวดขมับตัวเอง
.
.
อัลวายืนรออยู่หน้าประตูมาได้ซักพัก เขาเพ่งสายตามองลึกเข้าไปในความมืด หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน

'ลูก้าอยู่ไหน?'

เดิมทีเขาคิดว่าจะได้พบอีกฝ่ายตรงนี้ ตนเองจึงมายืนรอ

คิดไม่ถึงว่าล็อคเกอร์นั่นจะไม่ได้ส่งลูก้ามาที่ประตู

ผู้ล่าหนุ่มย่อตัวคุกเข่า ให้คนตัวเล็กลงไปเปิดประตูได้

...แสงสีทองส่องสว่างขึ้นหลังจากนั้น

.
.

นี่เป็นครั้งที่สี่ในเกมนี้ที่ลูก้าเคลื่อนย้ายผ่านล็อคเกอร์

เขาลืมตาขึ้นแล้วก็ต้องพบกับความแปลกใจ

...ไม่มีประตู

เหมือนเขาจะเคลื่อนย้ายมาที่อีกฝั่งเท่านั้น

'ต้องรีบหาทางออกก่อน' เขาคิด

แต่เหมือนยิ่งเดินก็ยิ่งถลำลึกลงไป...ไม่คิดว่าสถานที่ที่คุ้นเคย เมื่อตกกลางคืนแล้วจะไม่คุ้นชินทางแบบนี้

ผู้ล่าขยับตัวหลบให้หุ่นขี้ผึ้งเดินออกไป

"อีกตู้หนึ่งเธอเปิดหรือยัง?" เขาถาม

ลูก้านิ่งไป เขานึกย้อนไปถึงตอนเปิดตู้แรกแล้วมีกับดักโผล่ออกมา...ดังนั้นเขาจึงเปิดตู้ที่สอง

สิ่งที่เจอคือหุ่นขี้ผึ้งสองตัวที่วิ่งเข้ามาหา...เขาจึงรีบหนี

โดยไม่สังเกตุเลยว่ามีตู้อีกใบวางอยู่ข้างกัน

อัลวาเห็นสีหน้าอีกฝ่ายก็เข้าใจ เขายกมือขึ้นเคาะที่บานประตูเบาๆ

...ไม่มีกับดัก ไม่มีหุ่นขี้ผึ้ง

ภายในเป็นเสียงสะท้อนเหมือนโลหะ

ผู้ล่าพาเขาย้อนกลับมาทางเดิม และเดินย้อนเข้าไปลึกขึ้น

"ตรงนี้มีตู้อีกไหม?" อัลวาถาม

"มีอยู่ข้างโบสถ์สองตู้ ผมมาดูแล้วนะ สองตู้นี้ก็เป็นกับดัก" ลูก้าท้วง

อัลวาอุ้มอีกฝ่ายเดินต่อทันที

เพียงไม่นานพวกเขาสองคนก็ถึงจุดหมาย

"สองตู้นี้เหรอ?"

"ใช่!"

"...แล้วอีกตู้ละ?"

"อีกตู้ไหน?"

ผู้ล่าเคาะประตูล็อคเกอร์ทั้งสองบาน หุ่นขี้ผึ้งก็พุ่งออกมาใส่ตามกลไก

ผู้ล่านำทางสำรวจทุกมุม ไม่มีตู้ล็อกเกอร์ไหนที่อัลวาไม่เปิดดู...คราบขี้ผึ้งสีขาวเลอะเปื้อนชายเสื้อคลุมและกางเกงเป็นด่างดวง ในขณะที่ลูก้าก้มมองตนเอง

...ตัวเขาไม่เปื้อนเลยซักนิด เพราะอัลวาขยับตัวเขาให้หลบกับดักตลอด

ลูก้าหันกลับไปมองใบหน้าของอดีตอาจารย์ อีกฝ่ายยังคงความนิ่งสงบเอาไว้ได้...ยกเว้นหัวคิ้วสองข้างที่กดต่ำลงมากกว่าเดิม

...ตรงนี้ไม่มีทางเชื่อม

"ต้องย้อนกลับไป" อัลวากล่าว

"ผมเปิดประตูล็อคเกอร์แถวนี้มาแล้วสามรอบ มันไม่มีแล้วล่ะ"

"...มีครั้งที่สาม ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีครั้งที่สี่"

แขนยาวใต้ผ้าพันแผลช้อนใต้ต้นขาผู้รอดชีวิต ยกร่างเล็กกว่าขึ้นมานั่งบนแขนตนเองข้างเดียว

"กอดคอฉันไว้ เดี๋ยวเธอจะตก" อัลวาสั่ง

"อื่ม..." ลูก้ากลืนคำโวยวายลงในลำคอ เขาวาดวงแขนเกาะไหล่ผู้ล่าแน่น เอนร่างพิงอกอีกฝ่ายกันร่วงหล่น

ปุโรหิตออกก้าวเดินอย่างมั่นคง

"เรซนิคบอกว่าเธอยังไม่ออกไป ฉันเลยเข้ามาดู"

"...ผมหลงทาง" ลูก้าสารภาพ

เขาทั้งเหนื่อยและเวียนหัว อยากกลับไปนอนที่ห้องใจจะขาด

"ตามฉันมา..."

อัลวาย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกัน ผู้ล่าวางฝ่ามือลงบนแผ่นหลังเล็ก ช่วยประคองอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น

"คุณจะพาผมไปไหน?" เขาถาม

"ถ้าทั้งหมดเป็นทางตัน จะต้องมีทางอื่นที่เชื่อมต่อกับประตู"