www.readawrite.com/c/57413950b8...

เรื่องนี้จบแล้วค่ะ อ่านต่อได้ในรอร. #คุนจิง #นายรี่ #คุนิจิงิ #นางิเรโอะ

“ผมกับประธานมิคาเงะเป็นพ่อแม่ของลูกสองตัวน่ะครับ”

ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นนักข่าวก็พากันฮือฮา...เย็นวันนั้นเองเรโอะก็ส่งลิงก์จากสำนักข่าวซุบซิบมาให้พร้อมกับอิโมติคอนกลุ้มใจ ทำให้จิงิริอดหัวเราะออกมาไม่ได้

🍇 : คุณทำให้ที่บ้านผมแตกตื่นนะ...
🍓 : ไม่เห็นรู้ตัวเลย 😝
🍇 : พ่อแม่ของลูกสองตัวนี่มันยังไง?
🍓 : ก็หมาของผมกับคุณไง
🍇 : ทำแบบนี้แฟนคุณไม่ว่าหรอ?
🍓 : เขาไม่ค่อยสนใจผมหรอก🤷🏻‍♀️
🍇 : ...

ไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่าการที่ประธานหนุ่มและดาราดังนัดเจอกันสองต่อสองในที่สาธารณะนั้นชวนให้ใครต่อใครคิดอะไรไปถึงไหน ดังนั้นวันหนึ่งที่จิงิริไปออกงานโชว์ตัวเขาก็เจอกับคำถามที่ไม่คาดคิด...

“คุณจิงิริคะ มีหลายคนเห็นคุณกับประธานมิคาเงะอยู่ด้วยกันบ่อยๆ ไม่ทราบว่ามีความสัมพันธ์แบบไหนกันอยู่หรอคะ?”

ได้ยินคำถามนั้นจิงิริก็นิ่งไป...เจ้าตัวเผยรอยยิ้มสบายๆ ก่อนจะตอบออกไปว่า

“ผมว่าเขาก็เป็นเด็กดีออก...กินแซ่บขนาดนี้คงขึ้นกล้องน่าดู”

จิงิริพูดพลางลูบหัวเจ้าหมาซามอยด์อย่างเอ็นดู เจ้าหมาแลบลิ้นสีชมพูมองใบหน้าของจิงิริสลับกับเรโอะไปมา ก่อนจะเอาคางไปเกยตักของเรโอะ

“ดูสิ...ถ้ามีอาหารมาล่อ ไม่ว่าอะไรผมว่าชิโร่ก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ”

จิงิริยิ้มหวาน หัวเราะคิกคักทำให้เรโอะที่เอาแต่นั่งกลุ้มพลอยสบายใจไปด้วย

“มีคนติดต่อให้ชิโร่เป็นพรีเซนเตอร์อาหารสัตว์?”

จิงิริว่าขึ้นขณะใช้แท่งแก้วคนผสมน้ำผลไม้ในแก้วทรงสูง...วันนี้เจ้าตัวรบผมยาวไว้ข้างหนี่ง ปอยผมรุ่ยร่ายที่หลุดออกมาดูเย้ายวนอย่างเป็นธรรมชาติ

“อืม...ผมไม่แน่ใจว่าจะรับดีหรือเปล่า...ชิโร่ไม่เคยออกไปไหน แล้วก็ไม่คุ้นคนด้วย กลัวจะทำเขาเสียงาน...”

เจ้าหมาขาวตัวอ้วนเอาแต่นอนอยู่แทบเท้าเขา ต่อให้ชวนเล่นก็แค่นิดๆ หน่อยๆ ตอนที่มีขนมมาล่อ

เจ้าของหมาสองคนพูดคุยกันอย่างถูกคอแถมแลกช่องทางการติดต่อกันเรียบร้อย หลังจากนั้นในคอมมิวนิตี้สัตว์เลี้ยงก็ได้เห็นเจ้าหมาซามอยด์อยู่กับเยอรมันแชพเพิร์ดบ้าง หรือมีเยอรมันแชพเพิร์ดอยู่ในแอคเคานต์ของซามอยด์เรียกได้ว่าหลายคนตั้งข้อสงสัยว่าเจ้าของสุนัขเซเลบสองตัวกำลังคบกันอยู่หรือเปล่าจนกระทั่ง...

ได้ยินอีกฝ่ายว่าแบบนั้นจิงิริก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“ผมสิต้องอิจฉาคุณมิคาเงะ เร็นน่ะพลังเยอะมากเลยครับ ถ้าไม่พาไปออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอเขาจะเครียดแล้วก็เริ่มพังของในบ้านน่ะ...”

จิงิริพูดไปจับหูสีน้ำตาลของเจ้าหมาเยอรมันฯ ไปด้วย เร็นที่คิดว่าจิงิริกำลังเล่นด้วยเลยไล่งับฝ่ามือเรียวที่หยอกเย้าไปมา...เรโอะมองอย่างอิจฉา

“เร็น! ทักทายคุณมิคาเงะหน่อยสิ!”

ได้ยินเจ้าของพูดแบบนั้นสุนัขเยอรมันแชพเพิร์ดตัวโตก็เดินเข้าไปหาเรโอะ เจ้าตัวหมอบหนึ่งทีเลียนแบบท่าทางของมนุษย์ตอนโค้งทำความรู้จักกัน จากนั้นก็ส่งขาหน้าให้เรโอะเป็นการทักทาย...ท่านประธานหนุ่มนัยน์ตาพราวระยับอย่างถูกใจ เขารีบบอกทันทีว่า

“เก่งมากจริงๆ อิจฉาชะมัดเลย...ผมน่ะฝึกชิโร่ยังไงก็ไม่ขึ้น เจ้าหมานี่ดีแต่ขี้เกียจ”

จิงิริถูกใบหน้าปุกปุยนั้นตกหัวใจไปเสียแล้ว

“ผมอิจฉาคุณมากกว่าอีก เร็นฉลาดมากเลย ฝึกทำนู่นทำนี่ได้ตั้งหลายอย่าง”

เรโอะที่เห็นจิงิริเอาแต่ฟัดขนนุ่มนิ่มของ ‘ชิโร่’ หมาซามอยด์ของเขาแล้วก็มองไปทางเจ้าเยอรมันแชพเพิร์ดท่าทางสง่างามที่กำลังนั่งคอยอย่างเรียบร้อยอยู่ข้างๆ

คนที่ควรจะรู้จักกันนานแล้วถึงได้เฉียดกันไปเฉียดกันมาอยู่เรื่อยจนกระทั่ง

“อ๋า...ชิโร่ตัวจริงน่ารักจังเลย!!“

จิงิริทรุดตัวลงนั่งก่อนจะกอดเจ้าหมาขาวท่าทางง่วงงุนเข้าไปเต็มรัก! เขาน่ะเป็นแฟนคลับตัวจริงของชิโร่เลยล่ะ! ซามอยด์ตัวนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่าเอ็นดู ทั้งตอนกินตอนนอน ไหนจะท่าทางผิดวิสัยหมาที่ไม่อยากจะตามเจ้าของออกไปเดินเล่นนั่นอีก แต่พอเจอของเล่นที่ถูกใจก็เล่นได้ทั้งวันจนมอมไปหมด

ทั้งๆ ที่เรโอะและจิงิริต่างคนต่างคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นสาวน้อยน่ารัก แต่เรโอะกลับเป็นผู้บริหารบริษัทใหญ่ ส่วนจิงิริเองก็เป็นดาราดัง เพราะแบบนั้นตอนที่ทั้งคู่เจอกันต่างฝ่ายต่างก็ตกใจ แน่นอนว่าพวกเขาเคยพบกันในงานสังคม หรืองานเปิดตัวสินค้าใหม่ แต่จิงิริกลับไม่เคยทำความรู้จักกับคนตรงหน้าแบบจริงๆ จังๆ ส่วนเรโอะก็ยุ่งอยู่กับการรับรองคู่ค้าทางธุรกิจ

อิซางิหันไปมองคนข้างตัวด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อนัยน์ตาพราวระยับของมิดฟิลด์คนดังจ้องมาที่อิซางิอย่างไม่คิดจะหลบ เจ้าตัวบอกเขาว่า...

“ดูเหมือนพี่จะสะอึกซะแล้ว...โยช่วยหน่อยได้มั้ย?”

(จบ.)

สายตาสองคู่ที่สบกันโดยบังเอิญทำให้อิซางิประหม่า ใบหน้าขึ้นสีแดงจัดแถมยังร้อนเห่อ...ในขณะที่อิซางิรู้สึกคิดอะไปร้อยแปดตลบอยู่นั้นคนข้างตัวเขาก็มีอาการไหล่กระตุก...

“ฮึก!”

“พี่ซาเอะ...”

“อืม...คราวหลังถ้าสะอึกอีกก็มาหาพี่...”

“ไม่เอาแล้ว...ผมไม่อยากสะอึกแล้วล่ะ”

อิซางิส่ายหน้า...เขาไม่ชอบอาการนี้เอาเสียเลย น่ารำคาญ แถมยังมาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวอีก แถมวิธีรักษายัง...อิซางิตั้งใจจะแอบมองหน้าของอีกฝ่าย ไม่คาดว่าอิโตชิ ซาเอะกลับจ้องเขาอยู่ก่อนแล้ว

เห...หายแล้ว...หายแล้วจริงด้วย! ตั้งแต่ถูกจูบจนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้สะอึกเลยสักนิดเดียว...ถูกอย่างที่รินว่า...พี่ซาเอะช่วยเขาได้จริงๆ ด้วย!!!

“ขอบคุณครับพี่ซาเอะ!”

อิซางิยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า ไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่านัยน์ตาสีเขียวหรี่ลงน้อยๆ ด้วยความพึงพอใจ

สมองที่เริ่มกลับมาประมวลผลได้ทำให้อิซางิหน้าแดงจัด...เมื่อกี้...

“พี่...จูบผม!!”

“อืม...”

“พี่ซาเอะ!!!”

เขาตกใจจนเผลอเอานิ้วชี้หน้าอีกฝ่าย...อิโตชิ ซาเอะใช้ฝ่ามือใหญ่ลูบหัวของอิซางิคล้ายผู้ใหญ่ปลอบเด็ก...

“แต่โยก็หายสะอึกแล้วนี่...”

เขาเกาะไหล่ของอีกฝ่ายไว้เพื่อพยุงตัว...หอบเสียจนนึกว่าเพิ่งผ่านการแข่งขันใหญ่ไป

“แฮ่กๆ...”

อิซางิยังคงหอบ ไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่าคนโตกว่าพาเขามานั่งที่ม้านั่ง...อิซางิเงยหน้าขึ้นตั้งใจว่าจะมองอีกฝ่าย กระนั้นเขากลับเห็นปลายคางและริมฝีปากฉ่ำชื้นนั่นเสียก่อน...

เสียงน้ำฉ่ำแฉะและเสียงดูดดึงกันของริมฝีปากดังน่าอายอยู่ข้างหู...เขาถูกจูบเสียจนสมองมึนเบลอ แถมยัง...อิซางิรู้สึกว่าในหัวกลายเป็นสีขาวไปหมด จนได้ยินเสียงของคนที่มาปล้นจูบกันบอกว่า...

“โย...หายใจ...หายใจเร็ว”

ได้ยินแบบนั้นอิซางิก็หายใจดังเฮือก!

จากนั้นก็ประกบริมฝีปากลงมาด้วยจังหวะนุ่มนวล...ทุกการเคลื่อนไหวเคลื่อนต่อกันเหมือนสายน้ำ...ไม่มีสะดุดเลยสักนิด! อิซางิตกใจจนตัวแข็ง ไม่ทันไรจังหวะการจูบก็ลึกซึ้งขึ้นเมื่ออิโตชิ ซาเอะใช้ลิ้นของตัวเองเปิดปากของเขา...อิซางิที่ไม่ทันตั้งตัวโดนรุกเสียจนเข่าอ่อน...

“จริง...ฮึก! หรอ!!”

“อืม...โยอยากให้พี่ช่วยไหมล่ะ?”

“ครับ!”

อิซางิรีบตอบ แค่หายสะอึกจะทำอะไรเขาก็ยอมทั้งนั้น...พอได้ยินคำตอบ อิโตชิ ซาเอะก็ยิ้มมุมปาก เขาก้าวไปประชิดตัวของอีกฝ่าย ใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งจับหลังคอของอิซางิไว้ ส่วนมืออีกข้างที่ยังว่างก็เชยคางของเด็กหนุ่มขึ้น...