เพียงครู่เรียวเท้าก็ขยับออกและถอยลี้กลับมายังระยะเดิม หากกวาดสายตาดูก็จะพบว่าสูตรนั้นใช้น้ำผึ้งเป็นหนึ่งในส่วนผสม

"แต่เจ้าตัวก็บอกว่ารสชาติยังไม่ใช่ค่ะ"

"และถ้าอันที่ใกล้เคียงที่สุดที่เคยทำมาก็จะเป็นอันล่าสุดค่ะ" ฝีเท้าเขยิบเข้าไปเล็กน้อยจึงเอื้อมมือไปเปิดหน้ากระดาษให้อ่านดู

แน่นอนว่าเธอต้องให้ความสนใจกับสิ่งที่ตัวเองถามไปและเขาก็กำลังช่วยหาคำตอบทว่าดวงมรกตก็ยังแอบเหลือบดูเหล่าวัตถุดิบของอีกฝ่ายด้วยสงสัยอย่างพินิจพิเคราะห์ว่าเขากำลังทำอะไรก่อนรีบย้ายมันกลับมาหาคู่สนทนาในทันทีจนสังเกตจับพิรุธได้ไม่ยาก

ก็มันอดดู อดสงสัยไม่ได้นี่...

+

"อายุประมาณ 72-73 ค่ะ" ครั้งพูดถึงอายุของลูกค้าประจำยูซุระก็ไม่ลืมจะต่อด้วยสิ่งที่คิดว่าเป็นอีกข้อที่สำคัญจึงรีบเสริม "อา แล้วคุณยายก็กล่าวว่าเคยทานตอนช่วงอายุได้สิบกว่าขวบน่ะค่ะ"

"ส่วนเรื่องรสชาติมีคำบรรยายไว้ค่ะว่าเนื้อเค้กถ้าเทียบกับปัจจุบันแล้วเนื้อเค้กจะหยาบและกระด้างกว่า รสชาติมีความขมเบาๆ หวานลึกและมีกลิ่นเหมือนกับพวกน้ำตาลหรือคาราเมลไหม้นิดหน่อยค่ะ"

+

พลันบุษราคัมเคลื่อนหาแลเอ่ยขออนุญาตมือของเธอก็คลายส่งมอบสมุดให้แก่เขาง่าย ๆ เรียวปากคลี่ยิ้มออกมา

เสียงของกระดาษที่ถูกเปิดผ่านอย่างฉับไวทำให้เธอยืนรอเขาด้วยความสงบเสงี่ยม นิ้วมือทั้งสองข้างเกี่ยวกันพัลวันจากความกังวลในการตัดสินใจความหวั่นวาบสะท้อนผ่านมรกตที่จ้องมองเขาอยู่

เมื่อคำถามจากอีกฝ่ายมุ่งเข้ามาก็รีบตอบกลับด้วยน้ำเสียงลนลานเล็กน้อย

+

(แสร้งว่าทำได้ไว้ก่อนค่ะ😭55455555)

แถมยังมีลิสต์ปากกาไฮไลต์ระบุด้วยว่าชิ้นไหนที่รสชาติแย่ กระด้างปากเอาเสียมาก...

ทำเอาสัมผัสรสชาติในยุคแห่งความลำบากแบบรู้ซึ้งเลยล่ะ

เมื่อจนปัญญาแล้วก็เหลือเพียงวิธีที่จะหยิบยืมความคิดของคนรอบตัว คนที่ดูเก่งในสายตาเธอ

ก็คือเขา

แม้จะรู้สึกว่าอีกฝ่ายคือคนจากร้านคู่แข่งแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคุณคิริฮาระนั้นเก่งจริงๆ

ก็ไม่ได้ไปล้วงข้อมูลลับจากร้านเขานี่นา...คงจะตอบละมั้ง?

"อ๊ะ เดี๋ยวสักครู่นะคะ"

เรียวเท้าหมุนเอี้ยวจังหวะออกไปจากฝั่งที่เดินมาจากทีแรกมือค้นในกระเป๋าหน้าผ้ากันเปื้อนที่สวมอยู่จึงเจอสิ่งที่ตามหา เด็กสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา

นึกว่าทำหายแหน่ะ

ย่ำก้าวรีบวนแปรทิศไปหาเขาอีกหนก่อนยื่นสมุดบันทึกส่งให้

"ในนี้มีการจดบันทึกขั้นตอนการทำ วัตถุดิบและสัดส่วนไว้หมดเลยค่ะ"

หากไล่ดูจำนวนแล้วก็จะพบได้ในทันทีว่าเธอลองมาหลายครั้งหลายหนแต่ก็ยังไม่พบ
+

นัยน์ตาเคลื่อนไปมาก่อนจะสบตากับคนตัวสูงกว่าด้วยสีหน้าจริงจัง

อันที่จริงคุณยายท่านนั้นก็ไม่ได้ร้องขอให้เธอทำแต่กระนั้นเธอก็ยังคอยทำมันอยู่เรื่อย เรียกว่าหาเรื่องใส่ตัวดีๆ นี่แหละ...

"ฉันพยายามลองปรับวิธีทำดูเพราะเนื้อเค้กอาจจะคนละแบบกัน ส่วนวัตถุดิบก็ลองปรับเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่เจอเลยค่ะ"

รสชาติของความคิดถึงนั้น

"ฉันเลยอยากถามคุณคิริฮาระค่ะว่าถ้าเป็นคุณคิริฮารจะลองปรับวัตถุดิบยังไงบ้าง?"
+

"พอดีว่าที่ร้านฉันจะมีคุณยายคนนึงที่เป็นลูกค้าประจำมักแวะมาทุกสัปดาห์ค่ะ ทุกครั้งเวลาคุณยายได้ทานขนมก็จะดูมีความสุขอยู่ตลอดแต่.."

น้ำเสียงขาดตอนเล็กน้อยในช่วงขณะที่ตาเคลื่อนมองท่าทีของคนฟังเป็นระยะๆ

"แต่มีครั้งนึงที่คุณยายได้ทานเค้กช็อกโกแล็ตก็แสดงสีหน้าที่ดูผิดหวังออกมาชัดจนฉันเข้าไปสอบถามมาเลยได้รู้ว่ากำลังตามหาเค้กช็อกโกแล็ตที่มีรสชาติเหมือนเมื่อครั้งที่ได้ทานตอนยังอายุน้อยๆ อยู่น่ะค่ะ"

+

สบมองใบหน้าประดับยิ้มนั่นอีกครา เรียวปากเธอเผยยิ้มออกมาจนแก้มปริเมื่อได้ฟังคำตอบของคนตรงหน้า

มุมปากเริ่มพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้เล็กน้อยเพราะไม่อยากให้ดูระรื่นเกินเหตุแต่กลับกันแววตาดันส่อความดีใจสะท้อนให้เห็นโดยไม่ปิดบังแม้แต่น้อย

"ขอบคุณนะคะ" เสียงเรียบเอ่ยออกมาพลางค้อมศรีษะส่งให้อีกครั้งจึงกลับมายืนในท่าทางปกติและเริ่มกล่าวต่อโดยใจเย็น

+

"เข้าใจแล้วค่ะ! ขอโทษด้วยนะคะ..." ยูซุระโค้งกายและค้อมศรีษะส่งให้ในทันทีเมื่อคนโตกว่าพูดถึงขนมที่เขายังไม่ทันเริ่มทำด้วยซ้ำเสียงเริ่มด้วยสำนึกผิดและท้ายสุดจบลงด้วยการแผ่วเสียงลงมาเรื่อยๆ

นี่ไงล่ะ คุณพ่อกับคุณป้าถึงได้กำชับให้เราอดใจรอเป็น เสียมารยาทไม่พอแถมยังน่าอายด้วยยูซุระ!

ดวงตาหลุบต่ำมองเท้าตัวเองเรียวมือขยุกขยิกจับผ้ากันเปื้อนไว้ก่อนจะช้อนทอดวงมรกตขึ้นมา

+

เสียงร้องจั๊กจั่นที่ดังจากด้านนอกสัญญาณนี้บ่งบอกได้ชัดเจนว่านี่คือฤดูร้อน ส่วนกลิ่นหอมจาง ๆ จากวัตถุดิบทั่วสารทิศก็บอกว่าที่แห่งนี้คือห้องชมรมคหกรรม

ประสาทสัมผัสของเธอที่จริงมันไม่ได้ทื่ออะไร ออกจะไวเสียด้วยซ้ำแต่กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองแสดงความยุ่มย่ามออกไปก็คือตอนที่เขายื่นมือซ้ายออกมาปรามไว้

ฝีเท้าถดระยะลี้ตัวออกมาทันทีอย่างไม่รีรอด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลนและประหม่า

+

(แกล้งรู้ไว้ก่อนค่ะ .ถูจมูก)

ก็เพราะดีใจที่ได้เจอนี่นา เทียบกับทุกที่แล้วที่นี่นี่แหละที่เธอจะได้พูดคุยกับอีกฝ่ายมากที่สุด ได้พบหน้ากันบ่อยที่สุด

"ระหว่างปฏิบัติหน้าที่สามารถรับขนมได้หรือเปล่าคะ?" ยูซุระเอ่ยก่อนจะหันไปหยิบขนมห่อเล็ก ๆ ในกระเป๋าออกมาจึงแกล้งทำท่าทีลับๆล่อๆก่อนแกล้งส่งเสียงกระซาบไปหาคนโตกว่าอย่างทีเล่นทีจริงก่อนหลุด

"ฉันชอบศาลเจ้านี้มากเลยล่ะค่ะ เพราะมันให้ความรู้สึกใกล้เคียงกับคุณแม่ฉันเอามาก ๆ เลย"

แววมรกตจับมองไปหายังเหล่าดอกไม้ที่ถูกจัดเรียงเธอค้อมรับการทักทายจากอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม

เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นเบา ๆ เมื่อถูกทักถามเกี่ยวกับการมาขอพร

เธอพยักหน้ารับ "ใช่แล้วค่ะ ดีจังนะคะทุกครั้งที่มาขอพรทีไรก็ได้เจอคุณซานาดะเสมอเลย"

สายตาที่ส่อความดีใจจนล้นเปี่ยมกำลังสะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนโดยไม่คิดปิดบังอย่างเป็นนิสัย

+

(เค้าสนอหน้า อยากเล่นกับน้องไข่อยู่ห้องเดียวกันมาเนิ่นนาน พึ่งโผล่มา โฮ😭)