“เรื่องนั้น…”

มือเรียวยาวยกขึ้นมาในระดับสายตา ยูคิระ ปลดแว่นออกก่อนจะนำแว่นของตัวเองสวมให้กับอีกฝ่าย

ยูคิระยิ้มด้วยองศาของคิ้ว มุมปาก สายตาที่หยอกล้อ

ใบหน้าของฮาซามะ ยูริ
สะท้อนผ่านกระจกที่เรียกว่าอิเคยะ ยูคิระ

”ไว้มาคุยรายละเอียดกันต่ออีกทีนะครับ“

”คุณยูคิระ“

-จบ-

(ขอบคุณค่ะ)

“ได้สิครับ”

”แน่นอนว่าทั้งผมและคุณจะได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย จากเรื่องนี้“

เขาใช้โคลนที่ติดอยู่เปอะเปื้อนอยู่ในฝ่ามือของเขาละเลงลงบนใบหน้าของยูริอย่างอ่อนโยน

“มาปกปิดมันด้วยกันสิครับ ฝังมันลึกลงไปที่สุด”

“ทำให้ผู้คนลืมเลือนชื่อของฮาซามะ”

เขายกมือปาดโคลนนั่นออกจนเห็นชื่อบนหินอีกครั้ง

“สักวันบาปของพวกเราก็จะปรากฏออกมาอยู่ดีแหละครับ คุณเองก็รู้อยู่แล้ว”

“ถ้าคุณจะจบเรื่องนี้มีแต่ต้องตายเท่านั้นー”

“ーแต่ถ้าคุณไม่อยากตาย จะทำยังไงได้ล่ะ?”

“ให้ผมช่วยคุณสิครับ”

ยูคิระไม่ได้ตอบอะไร

เขามองไปยังชื่อฮาซามะที่สลักอยู่บนแผ่นหิน ก่อนที่จะหยิบน้ำโคลนในถังมาราดลงบนป้ายนั้น จนตัวอักษรถูกลบเลือนออกไป

ยูคิระไม่ได้แบกถังน้ำสะอาดมาเพื่อที่นี่ แต่เขาแบกโคลนตมมาต่างหาก

[ป้ายหลุมศพ xxxxมx]

“โคลนตมนี่อาจจะปกปิดชื่อของฮาซามะได้ในตอนนี้ แต่ว่าสักวันมันอาจจะถูกชำระล้าง”

“คุณยูริกำลังกลบทุกอย่างด้วยโคลนไม่กี่ชั้น“

”คุณอยากมีชีวิตอยู่เหมือนกับคนอื่นๆนั่นแหละครับ“

”ไม่ได้อยากถูกจับ อยากใช้ชีวิตโดนไม่มีเงาของพ่อคุณตามหลัง“

”อยากเป็นคนปกติ“

”ไม่ใช่หรอครับ?“

สิ้นเสียงยูคิระ เขาพูดออกมาเป็นนาทีโดยไม่หยุด

”คุณยูริ“

”คุณไม่ได้อยากหายไปหรอกครับ“

”ถ้าคุณอยากหายไป คุณทำมันได้ตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ 5 ปีที่แล้ว หรือจะก่อนหน้านั้นเสียอีก”

“คุณมีเหตุผลอะไรที่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่หรอครับ ใช้ชีวิตจนกว่าความจะแตก แล้วค่อยตาย?”

“ไม่หรอกครับ”

“คุณไม่ได้อยากตาย”

ยูริอาจจะเหมือนคิคุจิ หากคนมองเขาจากเปลือกนอก แต่ฉันกลับเห็นภาพสะท้อนของอีกคน

อ่า…

อาซาー ยูคิระ หยุดคิด

ยูริเอ๋ย เจ้าผู้น่าสงสาร

เฝ้ารอการโอบกอดจากพระพุทธองค์เรื่อยมา

บัดนี้ทุกอย่างมัน’ควร‘จะจบลงเสียที

“ผมขอถามคุณหน่อยนะครับ“

”ฮาซามะ ยูริ คุณปรารถนาที่อยากจะหายไปจริงๆหรอครับ?“

“ผมไม่เคยเล่นหมากรุกกับคุณคิคุจิหรอกครับ ถ้าการละเล่นที่คล้ายกันก็คงมีครับ“

”แต่น่าเสียดายที่ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนั้นจากเขา เวลาเราน้อยเกินไป แถมผมก็รีบด้วย..“

แม้แต่สีหน้าสุดท้ายของเขา ยูคิระก็ยังไม่ได้ทันได้มองเลย

เขาพูดเอ่ย นัยน์ตาจดจ้องไปที่คนตรงหน้า แต่ก็มองทะลุไปยังเหตุการณ์ในอดีตผ่านรูม่านตาของอีกฝ่าย

ยูคิระยกมือป้องปาก ไหล่ของเขาสั่นเล็กน้อยก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา

”ฮ่า ฮ่า…”

“พูดจาน่ากลัวดีนะครับ”

เขาวางมือไว้ที่บ่าของอีกฝ่ายและตบมันเบาๆ ก่อนที่จะเอียงคอมองใบหน้าที่ถูกปิดไปด้วยเส้นผมสีดำสนิท

”ผมอยู่ข้างคุณนะ คุณยูริ“

”เพราะงั้นผมไม่ทำอะไรคุณหรอกครับ“

“คุณโกรธผม ที่ผมเป็นพรรคพวกของพ่อคุณ”

“หรือว่าโกรธผมเพราะว่าคุณไม่อาจจะลบล้างเรื่องราวของพ่อคุณไปได้ เพราะขณะทั้งๆที่เขาตายไปแล้ว คนของเขาก็ยังอยู่ควบคุมคุณอยู่ตรงนี้”

“ฮาซามะ ยูริ คุณทำลายตัวตนพ่อของคุณไม่ได้หรอก”

“คุณทำมันไม่ได้”

ยูคิระค่อยๆเดินเข้าไปใกล้อีกคน เขายกแขน ใช้นิ้วเรียวบางเกลี่ยผมที่ปรกหน้าอีกฝ่ายอย่างละเมียดละไม ปลายผมและใบหน้าที่โชกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไอร้อนที่ออกมาจากตัวของอีกฝ่าย

มันเป็นสิ่งที่ยูคิระเกือบจะลืมไปแล้ว ความรู้สึกแบบนี้ มีแต่เขาที่ไม่อาจสัมผัสมันได้อีก

ยูคิระถูกกระชากคอเสื้อจนผ้าหลุดลุ่ยไม่เป็นทรง อีกฝ่ายถอยห่างทันทีเมื่อดึงสติกลับมาได้

“มันเจ็บนะครับ“ เขาลุกยืน จัดแจงเสื้อผ้าอีกครั้ง

”คุณโกรธผมหรอครับ คุณยูริ“

หลังคอของยูคิระกระแทกกับแผ่นหินแข็งเย็นเฉียบ เขาปวดร้าวตั้งแต่ต้นคอถึงสะบัก

ถึงจะไม่ได้ถูกผลักมาแรงมากนัก แต่ร่างกายของเขาไม่ได้ถูกออกแบบมาเพื่อชนกับหินหนาหลายนิ้ว

ฮาซามะ ยูริ กำลังโกรธ

สายตาที่ปรับให้ชินกับแสงในความมืดทำให้เขาเห็นใบหน้านั่นชัดเจน

รูปหน้าที่บิดเบี้ยว เส้นเลือดที่ต้นคอ สันกรามที่กำลังขบกัน กลิ่นเหงื่อที่พรั่งพรูออกมาทุกที่บนใบหน้า

——

”ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วมันจะทำไมหรอครับ?”

ยูคิระกอดอก เอียงคอถาม
จากวิสัยทัศน์ของยูริคงมองได้แค่แบบนั้น

เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกที่จะต้องหาข้อแก้ตัวอะไรในตอนนี้

“หากเธอสงสัยก็ตั้งคำถามให้เต็มที่”

“หากเธอต้องการคำตอบก็จงหามันให้เจอ”

“ฮาซามะ ยูริ เธอสงสัยในตัวผมหรอครับ?“

เมฆค่อยๆบดบังแสงจันทร์ พอไม่มีแสงแล้ว ก็เหลือแต่เพียงความมืดที่บดบังสีหน้าของอีกฝ่าย

”ฮาซามะ คิคุจิเป็นคนที่มีชื่อเสียง ใครๆต่างก็รู้จักเขานี่ครับ“

”ไม่ว่าจะทำอะไร ไปที่ไหน อยู่กับใคร ต่างก็มีประเด็นที่ใครๆต่างก็อยากรู้“

”หรือเรื่องที่พยายามซ่อน สักวันก็คงได้รู้ เพราะเขาคือ ‘ฮาซามะ‘ น่ะครับ“

ยูคิระ ยืนนิ่งแม้อีกฝ่ายจะเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ระยะห่างของเขาทั้งสองแคบลง แต่เขาก็ไม่ถอยห่างหรือลดสายตาไปจากอีกฝ่าย