(//กัดเต็มคำ)

(🗿...อุอ๊ะๆ((มีกล้วยม๊าย))

(โอ้ว! 🙌 //โบกมือเหมือนลิงกัง)

ทานากะยิ้มกว้าง แล้วยกมือขึ้นโบกกลับให้เธอเช่นกัน จากนั้นเขากึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับไปทางห้องเรียนตัวเองเช่นกัน

แต่เดินไปได้ไกลเขาก็ชนกับบางอย่างดังลั่น เมื่อเขาลืมตาขึ้นก็เจอต้นไม้ซึ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ ทานากะมองรอบๆและคิดว่าคงไม่มีใครเห็นโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าต้นไม้นั่นหายไปแล้ว

"อ่ะ แฮ่ม...ดีนะที่พี่สาวไม่เห็น ไม่งั้นอายแย่(⁠￣⁠ヘ⁠￣⁠;⁠)"

(ขอบคุณที่เปิดให้มาเล่นนะคะอบอุ่นใจมากเลยค่ะ😭😭)

(ครับพี่จ๋า🫂)

"ฮ่าฮ่า เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกครับ"

ทานากะหัวเราะร่าเมื่อได้ยินคำขอบคุณแสนนุ่มนวลของเธอ เขารู้สึกว่าใบหน้าร้อนขึ้นเล็กและคิดว่าคงหัวเราะมากเกินไปหน่อย

"อ่ะ ผ-ผมไม่หลับหรอกครับ!"

เขาตอบกลับตะกุกตะกักจึงหันหน้าบุ๋ยปากไปทางอื่นเพราะรู้สึกไม่แน่ใจจากความอิ่มของทานากะในตอนนี้ถ้าเจอลมเย็นๆเข้าในหลับจริงๆแน่

ทานากะเกาหัวแล้วค่อยๆลุกขึ้นโค้งตัวให้อีกฝ่าย

"งั้นไว้เจอกันนะครับ!“

"ได้ทานข้าวกลางวันแล้วก็คุยกับพี่สาวแบบนี้ผมรู้สึกสนุกจังครับ!"

เมื่อได้กินอาหารจนอิ่มทานากะก็กลับมาอารมณ์ดีเหมือนเดิม แม้ว่าจะไม่ได้กินของที่ชอบชิ้นสุดท้ายนั้นก็ตาม เขาหันไปยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายแล้วหัวเราะ

"ไว้เรามาทานด้วยกันอีกได้ไหมครับ!"