"อ่ะๆ รีบเดินก็ได้"

สะบัดหัวให้มืออีกฝ่ายหลุดออกจากตาเขา จะได้เดินต่อ แต่เป็นการเดินไปกระโดดไปแบบน่าหวาดเสียวน่ะนะ

"รุ่นพี่ก็รับกรรมแทนเด็กคนนั้นก็แล้วกันนา~"

เปลี่ยนเป้าหมายการแกล้งพร้อมผิวปากไปด้วย(...)

"ชายหนุ่มมองปราสาทที่หญิงสาวชี้ก็เลิกคิ้ว นั่นมันไม่ใช่บ้านนะ เขาคิดในใจ แต่ก็ยังไม่เอะใจมาก"

"อิซามุ เขาตอบเธอ แล้วเธอล่ะ? ถามกลับด้วยระหว่างพาเดินไปทางที่เธอชี้"

"เฮ้ย!?"

อุทานหลังเล่าจบเมื่อรุ่นพี่เอามือปิดตาเขา เลยหยุดเดินก่อนเดี๋ยวสะดุด

"ทำอะไรเนี่ย...ผมแกล้งเล่นเฉยๆน่า"

+

โอ๊ะ! พอโดนใครไม่รู้ที่เขาไม่เห็นชนเข้า เกินเซไปเล็กน้อย เพราะไม่ได้ชนแรงเลยไม่ได้ทำให้ลงไปนอนกองกับพื้นอยู่สองคน

"ไหน ใครมาชนผมเมื่อกี้? รุ่นพี่เห็นป่ะ?"

หันไปหาคนที่วิ่งชนด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะหาเรื่องยังไงก็ไม่รู้(...)

"พออัศวินหนุ่มได้รับคำสั่งมาแบบนั้น ก็ทำการปลิดชีพหมีตัวนั้นด้วยดาบเดียว"

ถ้าไม่ได้แบกรุ่นพี่อยู่ เขาคงชูมือขึ้นประกอบการเล่าไปแล้ว

"ทุกอย่างกลับมาสงบสุข อัศวินถามที่อยู่ของหญิงสาวเพื่อพาเธอไปส่งอย่างปลอดภัย ดูเหมือนจะยังไม่รู้ว่าเป็นเจ้าหญิงนะ?"

+

พยักหน้าน้อยๆ จะว่าไปพอได้ยินแบบนั้นแล้วก็เสียดายเหมือนกันแฮะ...

เขาเดินวกกลับไปอีกรอบ พิจารณาประโยคอยู่ครู่หนึ่ง ถ้าตอบว่าใช่ คงทำร้ายจิตใจหน้าดู

" 'อยากให้เราฆ่ามันหรือเปล่า?' ชายหนุ่มถาม เลือกความคิดเห็นของหญิงสาวเป็นหลัก"

" แต่คงต้องรีบตอบหน่อยนะ เพราะดูเหมือนเจ้าหมาตั้งท่าพร้อมกระโจนใส่แล้วล่ะ"

หัวเราะในประโยคท้าย

"สบายมาก ไม่ต้องห่วง"

เขาตอบประโยคท้ายก่อน อาจจะเพราะมีอะไรทำด้วย ตอนนี้เลยกลายเป็นเพลินๆชิลๆมากกว่า

"ทันใดนั้นเองจู่ๆก็มีหมีโผล่ขึ้นมา และตั้งท่าจะโจมตีทั้งสอง"

จู่ๆก็สร้างสถานการ์ณ

"ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปดันหญิงสาวไปข้างหลัง ก่อนหยิบดาบออกมา ปรากฎว่าชายผู้นี้เป็นอัศวิน ไม่ใช่นักท่องเที่ยวธรรมดา"

จบประโยคก็เดินวนครบหนึ่งรอบ

"อยากเล่าต่อให้จบก่อนค่อยกลับฐานไหม?"

ขณะกำลังฟังเรื่องเล่าที่คล้ายนิทานอย่างตั้งอกตั้งใจ ประโยคถัดมาทำเอาตั้งตัวไม่ทัน

"ก็ได้"

ไม่ปฎิเสธ แบบนี้ก็น่าสนุกดี เขาคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนเริ่มเล่าต่อ

"เอ่อ ชายคนนั้นมีชื่อว่า อิซามุ เป็นนักท่องเที่ยวที่กำลังผ่านทางมา พร้อมสุนัขตัวใหญ่ตัวหนึ่ง"

หยุดคิดสักพักก่อนเริ่มเล่าต่อ

"ทันทีที่เห็นหญิงสาว ทั้งเขาและเจ้าหมาก็ได้เดินตรงเข้าไปทักทายเธอด้วย"

"เอาล่ะ ตาพี่"

เริ่มยกตัวรุ่นพี่ขึ้น ก็พบว่าไม่ได้หนักขนาดนั้นนี่นา

"กังวลซะใหญ่โตเลยนะ"

เอ่ยปากแซว แต่ไม่ได้บอกไปว่าตัวเบา เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้วเริ่มเดินไปข้างหน้า

"รุ่นพี่ริเอะ มีเรื่องเล่าสนุกๆป่ะ"

ระหว่างเดินก็เกิดหูว่างอยากฟังอะไรสักอย่างไปด้วย(?)

"เล่าอะไรก็ได้ให้ผมฟังหน่อยสิ สั้นๆก็ได้"

เห็นสีหน้าอีกฝ่ายแล้วขอชื่นชมในความตั้งใจจนอดไม่ได้ที่จะหลุดขำออกมา

"ผมไม่ได้ดูถูกเลยนะ นี่ ความจริงเผยให้เห็นอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ"

ความจริงที่ว่านั่นคือ ตัวเขาไม่ขยับเลยสักนิด

เสียใจกับความพยายามด้วยนะ...

เขาค่อยๆแกะแขนอีกฝ่ายออก ก่อนหันหลังให้แล้วย่อขาข้างที่ไม่พิการลงให้เข่าถึงพื้น

"เอ้า ขึ้นหลังมาเลย"

ท่าตอนนี้พร้อมแบกสุดๆ

"นั่นสิ ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีเลยด้วยซ้ำแฮะ"

เอามือลูบๆหัวตัวเองตำแหน่งเดียวกับที่รุ่นพี่ลูบไปเมื่อกี้ เหมือนได้ละลายพฤติกรรมกับเพื่อนใหม่มากกว่า ถือว่าดีเลย

และไหนๆก็เล่นมุกเดิมมาแล้ว มีเหรอรอบนี้เขาจะไม่ตามน้ำ

"ก็ได้ ถ้ารุ่นพี่ยกผมตัวลอยได้ ผมยอมให้พี่อุ้มเลย"

ชูมือขึ้นสองข้างเพื่อท้าทาย(?) ไหนๆภารกิจแรกก็จบไวกว่าที่คิด ก็เลยหาอะไรสนุกๆเล่นคั่นก่อนเริ่มภาจกิจที่สองซะเลย

ยืนก้มหัวให้ลูบอยู่นาน เขากำลังนับจำนวนครั้งอยู่ในใจ เกินแล้ว นี่มันเกินสามครั้งแล้ว

"รุ่นพี่ริเอะครับ"

อยู่ดีๆก็พูดสุภาพ เขาทักเพื่อให้รุ่นพี่รู้ตัว

"เพลินมือเชียวนะครับ"

ถึงจะว่าแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้ปัดมืออีกฝ่ายหรือสะบัดหัวออกแต่อย่างใด ยังคงก้มหัวค้างอยู่อย่างนั้น

หยักไหล่ให้น้อยๆ ไม่มีตรงไหนที่ไม่จริงเลยนี่นา

"เพราะมันเป็นสีหน้าของคนที่กำลังจะชนะไง...?"

ความมั่นใจในการออก 'ค้อน' ต้องชะงัก เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ออกกระดาษ

แพ้ไม่พอ เสียหน้าที่มั่นใจอีก

"...บางครั้งความมั่นใจก็ทำให้คนเราผิดพลาดกันได้"

เปลี่ยนมาเป็นกระแอ่มแก้เขิน บ้าจริง คำนวณผิดซะได้...

"คนแพ้โดนลูบหัวสินะ...เชิญเลย"

ก้มหัวให้แต่โดยดี

แม้จะเข้าใจว่าผู้หญิงค่อนข้างกังวลถึงน้ำหนักตัว แต่เทียบกับขนาดตัวเขาแล้วก็...มันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า

"มาทำภารกิจของรุ่นพี่ก่อนดีกว่า"

กำมือแล้วยื่นไปตรงหน้า พร้อมคำพูดที่ดูจะมั่นอกมั่นใจเหลือเกิน

"ผมมั่นใจว่าผมจะชนะ"

หัวเราะแทนคำตอบกลับ เป็นรุ่นพี่ที่ดูจะร่าเริงตลอดเวลาดีจริงๆ

"เป้ายิ้งชุบ คนแพ้ต้องโดนลูบหัวเหรอ? ง่ายจัง"

หลังทำความเข้าใจในคำสั่งก็พยักหน้าไปมาน้อยๆ คิดว่าจะเป็นภารกิจที่ยุ่งยากกว่านี้ซะอีก แบบนี้ก็ดีเลย

"...ถ้าพี่อุ้มผม จบภารกิจได้ถูกหามส่งห้องพยาบาลกันพอดี..."

+

"รุ่นพี่เหรอเนี่ย? ตัวเล็กนิดเดียว นึกว่าเพื่อนกันซะอีก"

เอ่ยปากแซว เพราะตอนแรกเข้าใจว่าปีเดียวกันจริงๆ

หันไปมองทางสต๊าฟที่กำลังแจกกระดาษให้แต่ละคู่

ก็พยักหน้าแล้วพาอีกฝ่ายไปตรงจุดนั้นทันที แล้วรับกระดาษมาหนึ่งใบ

"ของผมได้อันนี้ รุ่นพี่ล่ะ?"

คลี่กระดาษให้รุ่นพี่ดู

ขาที่กำลังก้าวเพื่อหาคู่ทำภารกิจด้วยกันต้องหยุดลงเมื่อถูกสะกิดจากข้างหลัง

คำถามที่ได้ยินทำให้เขายกยิ้มน้อยๆ

"เอาสิ พอดีเลย"

แน่นอนว่าไม่ปฎิเสธ

"ฟูจิคาวะ จูโซ ปี2 ฝากตัวด้วยนะ"

ก่อนอื่นใดก็ต้องรู้จักชื่อกันก่อนสินะ ไม่รอช้า เขาเอ่ยแนะนำตัวเองกับอีกฝ่ายไปทันที

"เธอล่ะ?"