“ ตามสบายเลยครับ ”

“ ปกติที่นี่ไม่มีใครนอกจากผมกับพวกเขา ”

เขาลุกขึ้นจากที่นั่งเปลี่ยนเดินไปนั่งที่ชานอาคาร ทอดสายตามองเข้าไปในป่า

“ มีบางตำนานที่กล่าวกันว่าท่านเทพอินาริ เป็นเทพผู้ชี้นำดวงวิญญาณ ”

“ ผู้ส่งสารของเทพก็คงช่วยปกป้องเธอได้ ในกรณีที่หนุ่มน้อยตนนี้เป็นผู้ส่งสารล่ะนะครับ ”

พูดจบก็วางมือลูบบนศีรษะของหนุ่มน้อยที่ตนว่า ยีขนเล่นจนยุ่งขึ้นมานิดหน่อย

“ เข้าใจครับ คนไม่ยิ้มยังไงก็ยาก ”

เพราะมีเพื่อนที่หน้าตายอย่างกับรูปสลักน้ำแข็ง ให้ยิ้มก็ไม่ยิ้ม ทำหน้าบึ้งใส่ยังไม่ค่อยจะทำเลย

“ ลองพูดด้วยเสียงที่นุ่มลงก่อนก็ได้ครับ ”

รอจนเจ้าตัวน้อยกินเสร็จจึงได้ยื่นมือเข้าไปหาอีกครั้ง

“ ใช่มั้ยเอ่ย พูดนิ่มๆเพราะๆกับหนูเนอะ ”

ลูบเกาช่วงคางของลูกแมวตัวนั้นอย่างเบามือ

ได้รับคำตอบก็เข้าใจได้ในทันที เรื่องแบบนี้มันพูดยากชะมัด ผู้เฒ่าผู้แก่ก็มีเหตุผลในแบบของเขา เราก็มีเหตุผลในแบบของเรา

มันจึง ยากยิ่งกว่าเดิมอีก

“ เป็นแบบนี้นี่เอง... ”

ก็ไม่คิดจะเซ้าซี้ถามเรื่องอะไรอีก แค่เงยหน้าขึ้นยิ้มให้เหมือนเดิม

“ อามาโนะคุงนั่งพักที่นี่จนกว่าจะสบายใจก็ได้นะครับ ลองลูบเขาดูสิครับ อาจจะช่วยนะ ”

ว่าไปพร้อมกับชี้ไปยังจิ้งจอกที่ชานอาคาร

“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย ”

เขาส่ายหน้าไปมาเป็นการปฏิเสธ เพราะไม่เข้าใจจึงไปต่อไม่ถูก ช่วยได้มากสุดแค่เท่านี้

“ นักบวช... ”

ถ้านักบวชกลายเป็นวิญญาณร้าย มันอันตรายที่สุดแล้ว ดวงตาคู่นั้นหรี่ลงมองตรงไปยังคุณ หรือมองเลยคุณไปก็ไม่รู้ ? ก่อนที่จะเลื่อนสายตาออกมา

“ เคยลองถามเรื่องนี้กับครอบครัวมั้ยครับ ”

“ อย่าจมดิ่งไปกับความฝันนั้น ”

เขาลุกขึ้นยืนเดินไปเปิดลิ้นชักนึงที่อยู่ไม่ไกลนัก ยื่นถุงเครื่องรางสีดำให้อีกฝ่าย

“ ยาคุโยเคะมาโมริ เป็นเครื่องรางที่ป้องกันอันตราย ขับไล่สิ่งไม่ดี ”

“ ถ้ารู้สึกว่าฝันมันเริ่มไม่ดี ลองขอให้บาคุช่วยดูนะครับ ”

ประโยคสุดท้ายเหมือนจะพูดติดตลกมากกว่า

“ มีอะไรสามารถมาหาผมที่นี่ได้เสมอเลยครับ แต่ถ้าด่วนมากหาผมที่โรงเรียนก็ได้นะครับ ”

คนฟังยิ้มแย้มตั้งใจฟังที่อีกคนนึงพูด พยักหน้ารับว่าตนรู้จัก

“ อืม... ”

นำอยู่ด้านหน้าหรอ เลื่อนสายตาไปมองด้านหลังของอีกฝ่าย และยิ้มออกมาเหมือนปกติ

“ เข้าใจที่ว่าแล้วครับ ”

“ ที่พอจะรู้ คือเขาคงไม่ได้มีเจตนาร้ายกับเธอ ”

“ ส่วนเรื่องที่ฝันเนี่ย...ตอบยากสำหรับผมนะครับ ถ้าอยากได้คำตอบก็ตั้งใจจดจำฝันนั้น ”

บางครั้งผู้ที่เข้าใจวิญญาณก็ย่อมมีแต่คนที่ได้ประสบพบเจอมัน

“ แต่เธอต้องระวัง ”

+

“ ทราบครับ ”

เขาพยักหน้ารับคำพูดของคุณ เดินหายไปพักนึง และกลับมาพร้อมกับชาอุ่นๆแก้วนึงให้คุณ

วางแก้วชาและดันมันไปให้อีกคน

“ ขอแนะนำตัวอีกรอบนะครับ ”

“ มุเตกิ มาริโอเซ กนเนงิแห่งศาลคุเมอิครับ ”

“ ลองเล่าเรื่องของเธอ ให้ผมฟังหน่อยสิครับ ”

“ เก่งมาก ”

อย่างน้อยก็ขยับออกมาให้เห็นแล้ว จึงได้ยิ้มออกมา เปลี่ยนไปดันถาดนมให้เข้าไปใกล้ หันไปมองคนที่อยู่ข้างๆตนแทน

“ ถ้าเขายอมให้จับตัวก็พอจะอุ้มได้แล้วล่ะครับ ”

ยกมือขึ้นเท้าคางมอง ทำไมการมาเดินเล่นถึงกลายเป็นแบบนี้นะ

“ ลองยิ้มดูแมวจะคิดว่าเป็นมิตรนะครับ ”

( ก็ก็แค่ วาดมุมมองให้เห็นว่าชายปริศนาคนนี้กดดันนิดหน่อย )

“ เชิญครับ ”

เขาหันข้างผายมือออกไปด้านหลังตน ทางที่พาเดินไปนำไปสู่อาคารเล็กๆหลังนึง แม้จะดูค่อนข้างเก่า แต่สะอาดสะอ้านดี

วางเจ้าจิ้งจอกลงที่ชานของอาคารนั้น เบนสายตาหันไปมองที่คุณ

“ เข้ามานั่งก่อนสิครับ อยากได้เป็นชา หรือน้ำผลไม้ดีครับ ”

ขยับมือเรียกเจ้าจิ้งจอกให้กลับมาอยู่ในอ้อมแขนตนเหมือนเดิม ผายมือข้างที่ว่างออกไปด้านหลังตน บอกให้รู้ว่าต้องไปทางไหน ก่อนที่จะนำเดินไป

“ ทำไมถึงได้เดินหลงมาหลังศาลเจ้าได้ล่ะครับเนี่ย ”

“ เดินตามจิ้งจอกมาหรอครับ ”

ระหว่างเดินเขาก็เอ่ยปากถามขึ้นมา เหมือนเป็นการชวนพูดคุยเสียมากกว่า

“ ฮ่ะๆ เขาเป็นเด็กดีกับผมน่ะครับ ”

ไม่ค่อยประหลาดใจเท่าไหร่ที่เจ้าหนูบนไหล่ตนจะได้รับความสนใจมากขนาดนี้ ปกติแล้วจิ้งจอกป่ามันไม่เชื่องขนาดนี้หรอก

สนใจมากเลยสินะ ได้เห็นดวงตาเป็นประกายก็เข้าใจได้ในทันที ยิ้มรับฟังที่อีกฝ่ายพูด พยักหน้าเข้าใจ

“ อันดับแรก ต้องล้างมือก่อนนะครับ ”

“ เดี๋ยวผมพาไปครับ ”

+

คนได้ยินดูจะงงไปนิดหน่อย ค่อนข้างจะประหลาดละมั้งที่มาถามกับตนที่เป็นคนของศาลเจ้า

“ แน่นอนว่าต้องเชื่อครับ ”

เขากวักมือเรียกจิ้งจอกตัวนั้นให้กลับมาหาตน ก้มลงอุ้มมันขึ้นมา เงยหน้าขึ้นยิ้มให้อีกฝ่าย

“ อยากไปนั่งคุยกันหน่อยมั้ยครับ ”

การพูดคุยคลายความเครียดให้ผู้ศรัทธาเองก็หน้าที่ของตนอยู่

รู้สึกกดดันกับสายตานั้นอย่างประหลาด ทำไมมองด้วยสายตาแบบนี้ล่ะครับ แอบเหงื่อตกนิดหน่อยอยู่ในใจ

แต่ก็ทำหน้างุนงงออกมา เมื่อดันได้หางแทนหัวแมวซะงั้น ได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ

“ เอาตัวหนูสิคะ ไม่เอาหาง ”

“ มาเร็วยัยหนู ไม่หิวหรอเรา ”

ลองพยายามอีกสักครั้ง ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะต้องมานั่งพูดเสียงอ่อนเสียงหวานกล่อมแมว

ก็เป็น ลูกแมวนี่หน่า เขาได้ยินก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ปกติถ้าเป็นแมวเด็กจะเข้าหาง่ายกว่าแมวโตนะ ติดที่ไม่มีประสบการณ์

ก็ ลองดูหน่อยแล้วกัน

“ ยัยหนู มานี่มา ”

เขายืนมือขวาออกไปด้านหน้า เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่ได้พยายามจะเข้าไปใกล้มากกว่านั้น เหมือนแค่พอให้แมวน้อยได้กลิ่น

? รุ่น ๆ เดียวกันสินะ เห็นดังนั้นเจ้าคนที่เสียงแข็งทีแรกก็ยิ้มหวานออกมา

“ ไม่ครับ ๆ ผมทำให้ตกใจสินะครับ ขอโทษด้วย ”

เจ้าจิ้งจอกกระโดดลงจากอ้อมแขนของเขา และไปเดินวนเวียนคลอเคลียที่ขาของคุณแทน

เขายืนมองจิ้งจอกของตนสลับกับคุณอย่างสนใจ ก่อนที่จะประสานมือไว้ด้านหน้า ก้มศีรษะลงนิดหน่อย

“ กนเนงิประจำศาลเจ้าคุเมอิครับ ”

“ มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ ”

“ กนเนงิประจำศาลเจ้าคุเมอิครับ ”

“ มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ ”

ยกมือขึ้นประสานไว้ที่ด้านหน้า พร้อมกับก้มศีรษะลง

พอเห็นชัดเจนว่าเป็นใคร การ์ดที่ตั้งไว้ก็ลดลง ดูเป็นเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน คงเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนนี่แหละ

มองสบตากับจิ้งจอกในอ้อมแขนตน ยิ้มแย้มออกมาแทนคำทักทาย

“ ไม่หรอกครับ ทางนี้สิต้องขอโทษ ”

ก้มศีรษะลงนิดหน่อยให้กับคนตรงหน้าตน ดูอีกคนจะสนใจเจ้าหนูในมือตนก็ไม่ได้ห้ามอะไร

จิ้งจอกตัวนั้นโบกสะบัดพวงหางไปมาอย่างสนใจ ก่อนที่จะปีนขึ้นเหยียบยืนอยู่บนไหล่ของผู้ที่อุ้มมัน

+

“ ถูกแล้วล่ะครับ ”

เอียงคอมองลูกแมวตัวเล็กที่หดขากลับไปอีกแล้ว ก้มลงมองมือตัวเองอย่างครุ่นคิด หรือเรามันมีออร่าไม่น่าไว้ใจรึเปล่านะ

“ จะเอาเขากลับหรอ ”

ชี้นิ้วไปทางพุ่มไม้ เลื่อนสายตาขึ้นมองคนข้างๆตน

แมวอ้วนข้างซอยบ้าน : ปกติผมเองก็ทานของหวานอยู่แล้วนะครับ ชอบมากด้วย

( ไม่ได้มาช่วยจีบครับ มาประสบภัยนั่งดูข้างๆ )

ระหว่างที่กำลังเดินเล่นวนไปมา ก็เห็นก้อนสีดำๆอะไรสักอย่างนั่งอยู่ตรงพุ่มไม้ ด้วยความสงสัยจึงเดินไปดู

แล้วจึงเข้าใจได้ เขาเลือกจะเงียบไม่ได้ส่งเสียงอะไร นั่งยองๆลงข้างหลังคนที่นั่งอยู่

“ นั่นนมแพะหรือนมวัวหรอครับ ”