" จะอะไรล่ะ ก็มาจัดการพวกแกไง "

" ว่าไงยังไงครับคุณยูอิโตะ "

" นั่งอยู่บนพื้นแบบนี้สกปรกนะ "

ฮารุโตะพูดพร้อมกับยื่นมือไปหาอีกคนเขายกยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวคมของตัวเอง เขาดึงมือของอีกคนให้ขึ้นมายืนข้างๆกัน

" เปรอะไปหมดแล้วครับ "

(สูงจะเท่ากันแล้วนะซาบุโร่!🤸‍♂️)

(ขอบวกนะคับ!)

ฮารุโตะหันมาสบเข้ากับสายตาของอีกคนพอดิบพอดี ในคราวแรกเขายังไม่เห็นช่วงที่อีกคนโดนหาเรื่อง แต่เมื่อสบตากับอีกคนรอยยิ้มแรกในตอนเช้าก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่บึ้งตึงแทน

" ไอ้พวกหัวขวด "

" หลีกทางหน่อยสิวะ เดี๋ยวก็กัดซะเลย "

ฮารุโตะพูดพร้อมกับทำท่าทางดูจะข่มอีกฝั่งไม่น้อย เขาเดินดุ่มๆเข้าไปหาอีกคนก่อนที่สีหน้าทะมึนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม

" มาช่วยแล้ว :D "

(ปักๆไว้ก่อนนะคับ)

" โควจิ ฮารุโตะครับ! "

" ผมยินดี "

" เห็นว่าคุฌเหนื่อย ดูล้ามากๆ "

" แล้วกำลังจะไปที่ไหนหรอครับ? "

ฮารุโตะเอ่ยถามก่อนที่จะยกยิ้ม เาเปลี่บนมายืนท่าสบายๆหลังจากที่รถไฟกลับมาวิ่งเหมือนเดิม

เขารับดินสอเขียนคิ้วจากอีกคนมาก่อนที่จะค่อยๆบรรจงเขียนลงไปอย่างตั้งใจ

" ทาด้า! "

" คิ้วรูปหัวใจ พิเศษเฉพาะซาบุโร่!"

" ลองแบบบางๆดีไหม บางเหมือนเนื้อสไลด์ "

พูดเพราะหิวล้วนๆ แต่เขาก็แนะนำด้วยความเห็นของตัวเอง แต่จากที่เป็นเพื่อนกันมานานก็พอจะรู้มืออยู่บ้าง

" คงจะต้องถึงมือของสุดหล่อคนนี้ซะแล้ว มามะ เดี๋ยวพี่จัดให้ "

เขาแบมือขอดินสอเขียนคิ้วจากอีกคน

" อืม... "

" ข้อความของอาจารย์เป็นข้อความแบบไหนเหรอครับ? "

ฮารุโตะเลิกคิ้วมองอีกคนก่อนที่จะยิ้มกว้างให้ เขาเข้าใจดีมันอาจจะยากสักเล็กน้อยสำหรับคนที่มีอายุแล้ว..

" ถ้าเป็นข้อความที่แสดงถึงความยินดี หรือว่าสอบถามก็อาจจะใช้เป็นหน้ายิ้มครับ "

" ถ้าเศร้าหน่อยก็ร้องไห้ครับ! "

" อิเอยาสึคนสวย "

" คิดผิดแล้วล่ะที่จะให้ฉันเขียนคิ้วให้ "

ฮารุโตะยกยิ้มกว้างก่อนที่เดินเข้าไปหาอีกคน เขาสะบัดผ้าคลุมของชุดพิธีการไปด้านหลังก่อนที่จะนั่งข้างๆอีกคน

" แค่นี้ก็ดูดีมากเลยนะ "

ฮารุโตะยิ้ม

ฮารุโตะกำลังนั่งรอใครบางคนอยู่ที่ลานซากุระ ระหว่างนั้นสายตาก็หันไปเห็นเข้ากับผู้ที่กำลังตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคลายไม่ออกขั้นสุด

ฮารุโตะคนนี้จะช่วยเอง!

" เซนเซย์ครับ "

" กำลงัประสบปัญหาอะไรอยู่ครับ "

" ฮารุโตะคนนี้ช่วยได้นะครับ อิ-อิ"

(ขอเนียนรู้จักนะคับ🙌🏻)

" เอ๊ะ "

" รุ่นพี่ก็อ่านเหรอครับ!? "

ฮารุโตะบังเอิญเจอกับคนที่รู้จักโดนบังเอิญ แม้ว่าจะไม่ได้สนิทกันมาก แต่เขาก็เดินเข้าไปทักทายกับอีกคนและยิ่งเห็นว่าอ่านมังงะเรื่องเดียวกันอีกก็น่าจะคุยได้คล่องปากเลยทีเดียว!

" ขอบคุณนะครับ "

เขายื่นมือถือของเขาให้อีกคน แล้วจากนั้นเขาก็ยืนนิ่งๆอย่างเก้ๆกังๆ สุดท้ายก็ตัดสินใจชูสองนิ้งขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ไม่เข้ากันอย่างแรง

เหมือนเด็กจริงๆเลย!

" ถูกต้อง หน้าดูไม่ได้เลยทีเดียว "

" มาหาเพื่อน แล้วก็มาซื้อของด้วยน่ะ ต้องมาเปลี่ยนพื้นรองเท้าอีกแล้ว "

เขาพูดพลางพยักเพยิดให้ดูในมืออีกข้างของเขาที่ถือถุงกระดาษอยู่ แล้วจากนั้นก็เร่งความเร็วเดินตามอีกคน

" แล้วกินอะไรรึยัง "

" มียามั้ย? "

เขาเดินตามประกบอีกคนไม่ห่าง

ยาสระผมยุคเอโดะ : เป็นแบบนี้นี่เอง! ผมจะลองดูนะครับ!

" เป็นงั้นหรอ "

" สีหน้าดูไม่ค่อยสู้ดีเลย "

" มา จะไปไหนเดี๋ยวไปด้วย "

เขายื่นมือไปหาอีกคนเพื่อที่จะขอของในมืออีกคนมาช่วยถือ รแยยิ้มระบายบนใบหน้า ยิ้มกว้างเสียจนเห็นเขี้ยวทั้งสองข้าง

" ซาบุโร่จัง! "

เมื่อเห็นแผ่นหลังอันคุ้นตา ฮารุโตะก็รีบออกจากร้านที่กำลังเลือกของอยู่แล้วตรงเข้าไปทักทายทันทีด้วยสรรพนามที่จะกวนประสาทอีกคน

แต่เมื่อเขาแตะที่ตัวของอีกฝ่ายก็พบว่ามันอุ่นๆผิดแปลกไป

" อิเอยาสึป่วยหรอ? "

" มาทำอะไรแถวนี้ล่ะ "