Krzysztof Michalski - Autor
LightNews LightNews
banner
kmichalski-pisarz.bsky.social
Krzysztof Michalski - Autor
@kmichalski-pisarz.bsky.social
34 followers 23 following 240 posts
Powieść "Człowieczeństwo jest pojęciem względnym" - już dostępna!
Papierowa: tiny.pl/myry6kgr
Ebook pdf: tiny.pl/22yf-9wg lub tiny.pl/y8827sx6

Hobbystycznie pisarz. Student medycyny.
Trochę absurdu, trochę horroru.

#książka #books #booksky #horror
Posts Replies Media Videos
kmichalski-pisarz.bsky.social
🧵3/3
„Zaraz znajdziesz. Już niedługo”. 5/8 Po co przemierzał puchnące korytarze? Po co wchodził w ciemność z tak irracjonalną lubością? Co tak bardzo go tam przyciągało? Sam nie wiedział. Nie potrafił wydobyć tej myśli z odmętów pamięci, lecz wracał do niej obsesyjnie. Sama jej idea, fakt istnienia, wystarczyły, by wepchnąć go prosto w spiralę coraz niebezpieczniejszych powrotów. Był przecież święcie przekonany, że żeby ją w końcu odnaleźć, wystarczy zrobić tylko jedno. 6/8 Wejść jeszcze głębiej. 7/8 I może dotrze w końcu tam, gdzie naprawdę leży, ukryta, zapomniana i kusząca nieuchwytną tajemnicą. Tam, gdzie wpadła w czasach zamierzchłych, obudowana przez niego samego labiryntem rosnącym nieprzerwanie od dekad. Uwięziona, gdzieś z tyłu głowy. 8/8 Dzięki za przeczytanie <3
October 5, 2025 at 10:38 AM
kmichalski-pisarz.bsky.social
🧵2/3
"Z tyłu głowy" Autor: Krzysztof Michalski Zbiór: "Życie w bezżyciu z bezżyciem w życiu" Był jak Minotaur, lecz to on zbudował swój własny labirynt. Wchodził do niego codziennie, coraz głębiej i głębiej, modląc się, że któregoś dnia wreszcie odnajdzie to, po co się tam zapuszcza. Coś tkwiło w samym jego sercu. Jednocześnie zapomniane i pamiętane aż za dobrze. Uwięzione, gdzieś z tyłu głowy. 1/8 Wyprawa za wyprawą, korytarze zdawały się rozrastać. Więcej rozgałęzień, więcej przeciskania się, większe przytłoczenie szarością surowych, betonowych ścian. Labirynt żywił się jego determinacją, niczym pijawka wbita i sącząca soki z tej części mózgu, która szepcze mu: 2/8 „Głębiej. Jeszcze tylko trochę”. 3/8 Próba za próbą, coraz trudniej było mu się stamtąd wygrzebać. Z tym większą łatwością jednak przychodziło mu podjąć decyzję, by wyruszyć na kolejną ekspedycję. Labirynt przyciągał go. Kusił. Zimne ściany wołały nieznośnym krzykiem cichnącym tylko, kiedy wchodził do środka. Potem słyszał już tylko szepty. 4/8
October 5, 2025 at 10:38 AM
kmichalski-pisarz.bsky.social
Pierwsza zamilkła, zamyśliła się głęboko. Nadstawiła uszu. Oczy dalej tkwiły zatopione w bezkresie, zahipnotyzowane tańcem fal. 5/8 – Chaos rządzi sam sobą – kontynuowała myśl druga. – Tworzy własny porządek. Swoje piękno. To w nim niezliczona ilość cząstek złączyła się w komórki rodzące harmonię życia. Miliardy żyć, w chaosie zderzając się ze sobą, stworzyły piękno świata. 6/8 To chaos swoim porządkiem zdołał wmówić nam, że nie istnieje. Że wszystko samo z siebie ma sens. Że to my tworzymy te cuda. Cieszmy się, że pozwala nam jeszcze myśleć, że jesteśmy ponad nim. 7/8 Zapanowała cisza przerywana tylko szumem wzburzonych fal, wbijających białe zębiszcza w plażę. Obmywały koronę, nanosiły piasku, zakopywały ją niezauważone przez chłonące świat i zawieszone słowa istoty. Pan Mórz został pogrzebany. 8/8
September 27, 2025 at 9:07 PM
kmichalski-pisarz.bsky.social
"Pan Mórz poległ" Autor: Krzysztof Michalski Zbiór: "Życie w bezżyciu z bezżyciem w życiu" Niezliczona ilość cząsteczek zrodziła niezliczoną liczbę kropel. Te ciągnęły się nawzajem we wszystkich kierunkach raz słabiej, raz mocniej, w tym bezładnym tańcu kreując tysiące małych wzniesień, fałdek i bruzd. Porywały się one nawzajem do chaotycznej gonitwy, dając początek falom, pięknym i groźnym, większym i mniejszym, przyjaznym lub zagryzającym się nawzajem niczym wściekłe psy. 1/8 Jedna z nich wypluła na brzeg koronę. Majestatyczny symbol pradawnej wojny lądu i morza, zdobycz wszechstronnego drapieżcy, prawdziwy pokaz siły stworzony z wyrwanych obu żywiołom patyków, wodorostów, poprzeplatanych kośćmi oraz muszlami. 2/8 Korona osiadła w piasku i zagrzebała się tuż pod nogami dwóch istot z przejęciem rozprawiających akurat o tańcu kropel. Niezauważona, nie obwieszczała swojego przybycia. Ostatkiem utraconej mocy przysłuchiwała się ich dyspucie. 3/8 – Musisz przyznać – rzekła pierwsza, wpatrując się w dal – że tylko tak wybitny wódz zdołałby okiełznać coś takiego. Nadać temu kierunek. Cel. Uporządkować. – Spójrz – odparła druga, dźgając rozmówcę palcem. Wskazała wieniec pod ich stopami. – Chaos pożarł i jego. A morze? Dalej jest tak samo piękne. Kto wie, ile ona przepłynęła. Kto wie, kiedy on poległ. Biedny, tylko myślał, że jest u władzy. 4/8
September 27, 2025 at 9:07 PM
kmichalski-pisarz.bsky.social
📅 Przy okazji - 7 dni. Dokładnie tyle zostało do mojego spotkania autorskiego. Dlatego jeśli chcesz się dowiedzieć więcej o mojej książce, o mnie, zobaczyć mnie na żywo, to zapraszam 19.09.2025 o godzinie 12:00 do Miejskiej Biblioteki Publicznej w Kędzierzynie-Koźlu.
September 12, 2025 at 4:30 PM
kmichalski-pisarz.bsky.social
🧵3/3
Kolejne istoty poszły za ciosem. Rzucały wściekle podnoszonym błotem, jakby miało im to ulżyć w bólu. Plama za plamą, gwiazda świeciła coraz słabiej, jej blask chował się za kolejnymi warstwami gliny. Nie potrafiła go obronić. A może nie chciała? 4/5 I kiedy już całkiem zgasła, kiedy oblepiona brudem stała się taka sama, jak one, odważyła się wreszcie otworzyć oczy. Rozwinąć się niczym spóźniony kwiat. Spojrzeć na swoje odbicie w tafli brudnej wody i ujrzeć… Człowieka. 5/5 Dzięki za doczytanie do końca! :D
September 10, 2025 at 3:49 PM
kmichalski-pisarz.bsky.social
🧵2/3
"Ulepiony" Autor: Krzysztof Michalski Zbiór: "Życie w bezżyciu z bezżyciem w życiu" Intensywne światło rozlało się, przedzierając się przez obłoki mrocznego świata. Oto spadła gwiazda. Skulona i przestraszona siedziała w stworzonym przez siebie kraterze, bojąc się wychylić choćby o milimetr. Trwała w zawieszeniu, zakrywając zlękniona swoje prawdziwe oblicze. Nie chciała nawet otworzyć oczu. 1/5 Przechodzące obok istoty rażone były przez jej blask. Syczały i piszczały, zakrywały oczy w bólu i czym prędzej uciekały prosto w objęcia kojącej ciemności. Światło było obce. Przerażające. Bolesne. Nie potrafiły wytrzymać jego obecności. 2/5 Nic dziwnego więc, że w końcu jedna z nich w bolesnej bezsilności zdecydowała się na atak. Chwyciła w powykręcaną rękę trochę rozmoczonego brudu i cisnęła z całej siły w gwiazdę. Ta nie drgnęła. Nie wystawiła skulonych rąk, by się obronić. Nie potrafiła odważyć się nawet na zmycie z siebie lepiącej gliny. 3/5
September 10, 2025 at 3:49 PM
kmichalski-pisarz.bsky.social
A poniżej jeszcze przypominajka, że moje pierwsze spotkanie autorskie odbędzie się już za 15 dni w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Kędzierzynie-Koźlu 😍
September 4, 2025 at 5:03 PM
kmichalski-pisarz.bsky.social
Zapłakany więc stwierdził, że czymś ją zapcha. Przykryje. Wrzuci tam cokolwiek zalegającego mu w pokoju, stworzy brud, by zwalczyć brud, tak jak ogień zwalczyć można ogniem. Plama pożarła wszystko i wessała każdą łzę, rozlała się jeszcze bardziej, rosnąc wraz z frustracją swej ofiary. Zakryta stertą papierów, wciągnęła je wszystkie. Zasłonięta szafką – sprawiła, że zostały po niej tylko drzazgi. Chłopiec nie poddawał się. Przestawił biurko – wchłonięte. Wrzucił pieniądze – zniknęły. Po łóżku jedynym śladem było samotne piórko. 4/6 W końcu został z plamą sam na sam. W pokoju byli tylko on i ona, pulsująca pustka rozlana na ściany, podłogę i sufit. Żywiąca się już tylko jego bezsilnością. Łzy pociekły mu po policzkach, spadły na ziemię i popłynęły prosto do otchłani, wpychając chłopca w głębokie zamyślenie. Coś przyszło mu jeszcze do głowy. Z czymś w końcu się pogodził. 5/6 Niepewnie zbliżył się do plamy. Powolutku, centymetr po centymetrze, niby naśladując jej metodę. Stanął tuż przy niej i po długiej chwili namysłu objął ją tak, jak tylko możliwe było objęcie pustki. Wtulony, trwając tak mimo niewygody, wyszeptał: – Zostań tu, jak długo potrzebujesz. Nie jestem już na ciebie zły. A pustka, zawstydzona, skuliła się. Skurczyła. Nie chciała już wciskać w siebie więcej łez. 6/6
September 2, 2025 at 3:46 PM
kmichalski-pisarz.bsky.social
🧵2/3
"Plama" Zbiór: Życie w bezżyciu z bezżyciem w życiu Autor: Krzysztof Michalski W rogu pokoju, tuż poza zasięgiem świadomości, coś dziwnego narodziło się z wewnętrznej ciemności. Każda przelana łza, każde uderzenie w poduszkę, huk trzaskanych drzwi, krzyki, wszystko spływało strumieniami w tamto miejsce. Było jak nawóz, użyźniało grunt, umożliwiając wzrost i rozkwit. Coś osiągnęło w końcu rozmiar tak znaczny, że nie potrafiło dłużej się ukryć. Stało się – pewnego dnia chłopiec spojrzał w to miejsce o kilka sekund za długo. 1/6 Wnet przerażenie zalało go całego, bo cóż innego miało się stać w obliczu czegoś tak niezrozumiałego? To nie była pleśń, to nie był pająk, daleko było też temu do jakiegokolwiek innego brudu, jaki mógł wymyśleć. Ta czarna jak smoła plama to coś innego. Pustka, ziejąca nieziemskim chłodem, odrzucająca samym swym widokiem. Nicość agresywnie wypełniająca zajmowaną przestrzeń. 2/6 Na nic zdały się próby zmycia jej. Mimo wielkich przygotowań, mimo wyciągnięcia z domowych szafek wszystkich najbardziej zjadliwych środków czystości, najcięższych broni, jakie chłopiec mógł znaleźć, żadna z nich nie dała rady. Plama pożerała każdy bąbelek piany, każde spadające na nią kropelki i rosła, tak jakby nieszczęśnik tylko ją rozmazywał. Rozlewała się po podłodze i ścianach, pożerając o kilka milimetrów więcej z każdym desperackim pociągnięciem szmatką. 3/6
September 2, 2025 at 3:46 PM