( อ่อ )

( หมายถึงเป้าธนู ? )

(นายนอนทับแก้มตัวเอง)

(นายไง เพื่อนรัก 😔)

( น่ารักมาก 😭💞 )

??????

สีหน้าเรียบนิ่งนั่นคล้ายจะมีเครื่องหมายคำถามเด่นชัดขึ้นมาบนใบหน้าหลังถูกตบไหล่อย่างสนิทสนม

ทว่าก็ไม่ได้ขัดคอ เพียงแต่พยักหน้าเออออไปกับการชื่นชมตัวเองนั่นของอีกฝ่าย

"อืม ผมว่าคุณก็...ใบ้คีย์เวิร์ดสำคัญเข้าใจง่ายดี"

ใช่ พอมีคีย์เวิร์ดสีแดงกับการทำมือเหมือนหูหรือเขา อากิระเลยพอจะลองเดาได้

ถึงตอนแรกคิดว่าอาจจะไม่ใช่ก็เถอะ

"!!!!!!!!!!!!!!! "
เท็ตสึกะกระโดดปรบมือให้นาย1ชุด 1212312121

"เยี่ยมมากเจ้าหน้านิ่ง! ฮ๊าาาาาาาาา!แค่นี้ก็ไม่ต้องโดนลงโทษละเฟ้ยยยย!
ปรี่ไปตบไหล่อีกฝ่ายป้าบๆ อย่างกับรู้จักกันมา50ปี

"ขอบจายย แต่ฉันก็ใบ้ดีอยู่แล้วนี่นะ หึหึ uu"
ยกนิ้วโป้งป้ายจมูกตัวเองอย่างภูมิใจ

"อา เอางั้นก็ได้"

ในเมื่ออีกฝ่ายพูดแบบนั้นเขาก็ไม่ขัด พูดอย่างเป็นกันอีกมากขึ้นอีกหน่อย

"เพื่อนสนิทผมอยู่ทีมพระอาทิตย์กันหมดเลยน่ะ..."

มีเขานี่แหละที่หลงมาอยู่ทีมพระจันทร์คนเดียว อย่างเหงา

"คนในห้องเดียวกันส่วนมากก็จับคู่กันหมดแล้ว พอรู้ตัวอีกทีก็เหลือแต่ผมซะงั้น"

ใช่ แค่เหม่อแปปเดียว ทุกคนก็มีคู่กันหมดเลย

"ยังดีที่สึกิมูระซังเห็นผมพอดี"

ไม่งั้นคงได้ยืนเคว้งต่ออีกสักพักแหง

/ก็สนุกดีนะ😶

"?"

ไม่เข้าใจนิดหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็พยักหน้าให้เป็นเชิงรับรู้

บางทีมาสะก็เข้าใจยากนิดหน่อยแฮะ

...

กะพริบตาปริบอย่างประหลาดใจ

ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย

"อืม ได้สิ"

อย่างน้อยก็ไม่ได้บอกแปลกหรือแสดงท่าทางรังเกียจที่เขาบอกจะอ่านอะไรแบบนี้นะ

"จริงๆนายจะเอาไปอ่านก่อนก็ได้นะ ผมมีที่จะอ่านอยู่อีกสามเล่มน่ะ"

พากันเดินกลับไปที่หอพลางพูดคุยกันไปด้วย

"? อื้อ"

ก็ซื้อมาเพื่อจะอ่านนี่นา มันก็ต้องอ่านสิ

"แปลกเหรอ ?"

ถามคำถามเดิมอีกครั้งเพราะเห็นนายดูสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้

"..."

หน้ามุ่ยเล็กน้อย

"ไม่มีสักหน่อย แล้วก็ไม่คิดจะแย่งกินหรอกน่า อิ่มจะแย่"

เข็นจักรยานกลับไปถึงจุดจอดจักรยานที่เดิม ไม่คล้องสายล็อคเพราะคิดว่าสภาพนี้คงไม่มีใครขโมยหรอก

"จะว่าห่วงหรือยังไงดี ก็แค่เผื่อว่าจะฝากอะไรน่ะ"

อาจจะนึกอยากกินอะไรสักอย่างแถวย่านการค้าพอดีแต่ขี้เกียจลงมากันก็ได้ ยังไงก็เป็นรูมเมทกันด้วย

"ไม่รู้จะหาข้าวเย็นกันรึยังด้วยสิ"

เปลี่ยนมาจับจักรยานเอง มองนาย

...อืม อยู่ที่นี่มาจะสามปีโดยไม่ค่อยเจอเหตุการณ์ลี้ลับ นี่ก็นับเป็นพรสวรรค์รึเปล่านะ

แต่ในเมื่อดูไม่อยากพูดถึงเขาก็เลือกจะไม่พูดถึงอีก

เข็นจักรยานต่อไปเรื่อยๆ

"ว่าไป พวกเราก็ลืมบอกคิริวกับซากุมะเลยว่าจะไปย่านการค้ากัน"

เพิ่งนึกได้หลังจากเวลาผ่านไปจนกลับมาถึงเขตโรงเรียนแล้ว

"ไม่ทำงั้นหรอกน่า..."

เห็นผมเป็นคนยังไงกัน

อ๋อ คนที่เสนออะไรบ้าๆแบบเมื่อกี้ไง

...

เดินขึ้นเนินไปด้วยกัน ยังดีที่นี่เป็นช่วงเย็นของฤดูใบไม้ผลิ อากาศไม่ร้อนอบอ้าว เดินได้สบาย

"ปีนี้ถ้าไม่ค่อยมีไอ้นั่นก็ดีเนอะ"

"พวกเรื่องประหลาดๆตอนเตรียมงานน่ะ"

อย่างพวกของย้ายที่หรือเดินวนอยู่ที่เดิม อะไรแบบนั้นมันขัดขวางการเตรียมงานสุดๆจนน่ารำคาญเลยล่ะ

!!!

หน้าเหวอ รีบเอาขายันพื้นไว้เหมือนกันตอนไถลลงพรืด

...

"อืม ก่อนอื่นก็มาสลับกันก่อนเถอะ น่าจะง่ายกว่านะ"

ลงจากเบาะท้าย แต่ลำพังแค่แรงเขาคนเดียวก็มีสิทธิ์จะไถลลงอย่างน่าอดสูเช่นเดียวกัน

"...เราทำแบบจักรยานสี่ล้อมั้ย ใช้ขานายเป็นล้อเสริมแทน"

สีหน้าจริงจัง ไม่รู้ว่าเล่นมุกหรือเอาจริง

เงยหน้าขึ้นมามองพอถึงช่วงขึ้นเนิน เดิมทีปั่นขึ้นเนินคนเดียวก็ไม่ใช่ว่าง่าย ปั่นขึ้นเนินโดยมีคนซ้อนท้ายยิ่งเป็นเรื่องยาก

พอเห็นมาซาโอมิพยายามปั่นขึ้นเนินให้ได้

เขาเลยตัดสินใจเลิกทำตัวเป็นที่ถ่วงน้ำหนัก แล้วช่วยเหลือ !

"มาสะสู้ๆ สู้เขามาสะ"

ช่วยปรบมือให้กำลังใจด้วยน้ำเสียงโมโนโทน

ไม่ได้ช่วยทางกายภาพแต่อย่างใด

...

ทีแรกก็หวั่นว่าจะล้มเสียแล้วเพราะดูทุลักทุเล จนต้องจับชายเสื้ออีกฝ่ายไว้เพราะกลัวร่วงจริง

พอราบรื่นแล้วก็ลอบถอนหายใจโล่งอก นั่งกินแรงเพื่อนแล้วเอนตัวใช้หน้าผากพิงหลังนาย ปุ

"ถ้าเหนื่อยจะสลับกันก็ได้นะ"

ตอนแรกเขาก็บ่นไปงั้น ให้ปั่นขึ้นเนินน่ะก็คิดว่าพอไหวอยู่หรอก ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยสักหน่อยนี่นา

ยิ้มขำแล้วส่ายหัวอย่างอ่อนใจ ก่อนน้องสาวที่ว่าจะเดินไปนั่งซ้อนท้าย

"ถ้ามีแววว่าจะคว่ำผมกระโดดออกเลยนะบอกไว้ก่อน"

ประกาศชัด ทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีสุดๆ

แน่นอนว่าก็แค่ล้อเล่นล่ะน่า

เลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจกับข้อเสนอนั้น

"นายปั่นไหวเหรอ ?"

ไม่ได้จะดูถูก แต่เขาคิดว่าเขาค่อนข้างตัวหนัก แถมเพื่อนคนนี้ก็ดูตัวเล็กกว่าเขา ไม่น่าปั่นให้เขาซ้อนไหว

"...แบบนั้นขำไม่ออกแหง ขอเป็นต้นไม้ดีกว่า"

เขามั่นใจว่าอย่างน้อยตัวเองก็แสดงเป็นต้นไม้เก่งมากนะ

กินกันไปเรื่อยๆจนหมดชาม จ่ายเงินกับเสร็จสรรพก็เดินออกมาจากร้านด้วยกัน

"พอคิดว่าต้องปั่นขึ้นเนินก็หมดแรงเลยแฮะ..."

ตอนขามานี่ไม่เท่าไหร่เพราะเป็นทางลง แต่ขากลับเนี่ยสิ

"อย่าเลย สงสารลูกค้า"

ลองคิดดูสิ ผู้ชายตัวสูงโย่งแต่งเมดแถมยังหน้าตายสุดๆ ดูมืดมนจะตายไป

...

"แต่ถึงทำคาเฟ่ผมก็คงไปช่วยด้านหลังแหละ"

ไม่ถนัดคุยกับคนอื่นนี่นา

"ตอนนี้จะอะไรก็ได้...ขอแค่อย่าเป็นแสดงละครเวทีก็พอ..."

แค่คิดถึงความยุ่งยากของสิ่งที่ต้องทำถ้าจะแสดงละครเวทีก็ชวนหดหู่แล้วสำหรับเขา