(มาพูดแบบนี้ ระวังตัวไว้นะครับ)

" พูดเวอร์เกินไปแล้ว เดี๋ยวสุดท้ายเนเน่จิก็จะบอกให้ผมจ่ายอยู่ดีไม่ใช่หรอww "

" ไปเถอะครับ "

รับใบเสร็จจากพนักงานและเดินนำออกร้าน

" บอกจี้จังก็ได้นี่หนาว่าพาเนเน่จิไปส่งเลยมาสาย จี้จังต้องดีใจที่เป็นเธอแน่เลยww "

ขณะที่อีกฝ่ายกำลังคุ้ยหาเงินในกระเป๋ายูเซย์ก๋ได้ฉวยโอกาศแตะบัตรจ่ายเงินแทนสะเลย

" ผมออกให้นะ "

จ่ายไปก่อนจะบอกอีก...

" ผมมีไปรับจี้จังต่อน่ะครับ ถ้างั้นให้ผมไปส่งเธอที่สถานีก่อนดีมั้ยครับ "

" ยังพอมีเวลาอยู่นะ~ "

ถ้าถึงเวลาเจ้าตัวก็คงโทรมาตามเองเหมือนทุกที

" เป็นงั้นหรอกหรอ น่าเสียดายแฮะ "

มองเค้กที่เหลืออยู่สลับกับถกแขนเสื้อมองนาฬิดาข้อมือ ปานนี้แล้วเวลาผ่านไปเร็วจริง

" ผมพอแล้วล่ะครับ เนเน่จิอยากไปไหนต่อรึเปล่า? "

ลุกจากเก้าอี้พรางมองอีกฝ่ายทั้งยิ้มด้วยสีหน้าตั้งคำถาม

" อ่ะ.. "

อะไรน่ะเป็นไปได้จริงหรอเนี่ย เห็นแล้วหดหู่ยังไงชอบกล ไอความสามารถพรรนี้ คนเราจะมีความสามารถแบบนี้ไปทำไมกันนะ

แต่ขณะเดียวกันมันก็ดูตลกและเจ๋งพอเห็นว่าเพื่อนตนทำอะไรแบบนี้ได้

" wwทำได้จริงด้วยแฮะ สุดยอดเลย "

" ช่วยสอนผมทีสิ "

ชี้ๆนิ้วมาที่ตัวเอง

“ก็..”
เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากหันไปสบตากับเพื่อนหนุ่มตรงหน้า

“. . .”
และจากที่สายตากำลังจับจ้อง

..อยู่ดีๆมันก็ค่อยๆขยับกันไปคนละทิศคนละทาง..

ใจจริงก็ไม่ได้ต้องการให้เล่ากลับอะไรหรอก พูดไปงั้นแหละ

" หืออ? "

พอได้ยินอะไรที่ดูไร้สาระและเห็นภาพลอยขึ้นมาเลยว่ามันเป็นยังไง

อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ชายผู้นี้กลับสนใจเรื่องที่เพื่อนสาวว่าเมื่อครู่สะอย่างงั้น

" มันเป็นยังละนั่น ทำให้ดูทีสิww "

" เห๋ ไม่ยุติธรรมเลยนะครับเนเน่จิ แบบนี้น่ะ "

สีหน้าไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยที่ไม่ได้ฟังwww แต่ก็ช่างมันเถอะ เขาพูดขึ้นขณะที่มือหยิบส้อมเค้กตักกินโดยจำยอม

" แอบอี้อ้องอีเอื่องเอ่าอ้ดเอยแอ่วอั้บ~ " (แบบนี้ต้องมีเรื่องเล่าชดเชยแล้วครับ~)

พูดด้วยเสียงงุมงับเคี้ยวเค้กแสนอร่อยกับส้อมและได้กลืนเค้กลงท้องในที่สุด

เท้าคางกับโต๊ะมองอย่างสนใจน้อยๆ

" เรื่องสางพวกนั้นอีกแล้ว "

" เจ้าที่คูเมอิท่าจะแรงน่าดู เล่าให้ฟังมากกว่านี้สิครับ "

สายตาเหลือบลงมองจานเค้กที่ถูกส่งให้มาก็นึกในใจว่าตัวเองเป็นไม้ผลัดที่ต้องกินต่อแบบมัดมือชกใช่มั้ยนะไอแบบนี้ ก่อนที่สายตาจะเหลือบกลับไปมองยันอีกฝ่ายอีกครั้งในเวลาต่อมาเพื่อฟังเรื่องราว

" จริงๆนะ ผมจำได้แค่ที่ว่านั่นละครับ~ "

หัวเราะตามอีกฝ่าย

" ไม่รู้เหมือนกันสิครับ "

มือขึ้นทาบคาง

" คงเพราะเห็นผ่านร้านขายของชำเลยเก็บไปฝันน่ะ "

" เสียดายที่ในฝันเซมเบ้มันจืดสนิท ถ้าครั้งหน้าฝันอีกผมก็คาดหวังให้มีรสชาติหวานเค็มสักนิด "

ก้มลงมอง

" แล้วเนเน่จิล่ะครับ พูดถึงเรื่องฝันแปลกเธอฝันเรื่องอะไรงั้นหรอ? "

" ฝันช่วงนี้หรอ...? ผมขอนึกก่อนนะ "

เงยมองเพดานครุ่นคิด

" อ่าา...จำไม่ค่อยได้ด้วยแฮะ "

กอดอกครุ่นคิดต่อ

" ฝันว่ายื่นอยู่ในพื้นที่ขาวสว่าง ดูอย่างกับว่าจะไร้ขอบเขตเลยครับ "

" อ้อใช่ จำได้ว่ามีเซมเบ้ให้กินด้วยครับ "

เล่าจบก็ยกยิ้มระรื่น

ปล่อยให้ยืดหน้าตามใจชอบ

ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ ทำเอาสงสัยไม่น้อยเลย

" แล้วจู่ๆเป็นอะไรถึงรู้สึกไม่ดีละครับ? ww "

" สมูทตี้ไม่อร่อยงั้นหรอ "

" ทำอะไรน่ะครับ เนเน่จิ "

พูดเสียงบี้จากการถูกบีบเข้าหากันแบบนี้ ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายนั้นต้องการทำอะไร แต่ไม่เห็นเข้าใจเลยสักกะติ๊ด

เอามือกลับไปรองคนด้านหลังอย่างเดิม

" ทีแรกผมว่าจะซักอยู่นะครับ แต่คิดอีกทีเอาไปเผาทิ้งดีกว่ามั้ยเนี่ย~? "

พูดทั้งหน้ายิ้มร่า

" แต่เนเน่จิก็พูดเวอร์ไปครับww มีแค่ผ้าเช็ดหน้าเอง "

" ดาเมะ... อย่าเชียวครับ "

ตอบแทรกทันควัน

" ใช้ผ้าเช็ดหน้าผมสิ "

ปล่อยมือออกข้างหนึ่งล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้เพื่อนสาว

" เอ่า นี่ครับ "