“โอ๊ะ—ถ้าแค่รูปเฉย ๆ ก็ดูเท่ไม่เบานะคะ“ เห็นท่าไม้ตายของตัวเองก็อุทานออกมา

“…ตอนนั้นฉันทำออกมาไม่ได้ดีเลยค่ะ อุตส่าห์ซ้อมมาอย่างดีแท้ ๆ “ ขมวดคิ้วพลางบ่นอุบ

“สงสัยแค่หยดน้ำจะพลังไม่มากพอ— วันหลังคนจะต้อง….มหาสมุทร!?” คิดเอาเองในหัวเสร็จสรรพ

“แล้ว—รุ่นพี่ทานากะได้ลงแข่งอะไรบ้างมั้ยคะ?” หันไปชวนอีกคนคุยบ้าง

พยักหน้ารัว ๆ เห็นคนตรงหน้าหัวเราะแล้วก็เหมือนจะสบายใจขึ้นมาหน่อย

"โยเนะยามะ ชินจูค่ะ--" ชูมือแนะนำตัวเองสั้น ๆ

"มีรูปของฉันด้วยเหรอคะ?" พออีกคนถามแบบนั้นถึงได้พยักหน้าหงึกก่อนจะถือวิสาสะทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ อีกฝ่าย

“แปลว่าช่วงเวลาในรูปคงสำคัญมากแน่ ๆ เลย—” เงียบไปพักนึง ก่อนจะยกมือมาปุ ๆ กับอากาศเสมือนว่าต้องการจะตบบ่าปลอบอีกคน

“เพราะอย่างนั้นถึงจะร้องไห้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ได้เรื่องหรอกนะคะ” ชูนิ้วโป้งตบท้ายให้คนตรงหน้าด้วย

(พี่นางิกลับมา พี่นางิอย่าไป)

(เรนคุง😭 ขอแวะมาบวกด้วยคนนะคะ)

ชินจูที่ลุกเดินไปมาอย่างคนขาอยู่ไม่สุข พลันสายตาก็เหลือบไปมองรุ่นพี่ที่ถึงแม้จะไม่เคยพูดคุยกันตรง ๆ แต่ก็มักเห็นอีกฝ่ายถือกล้องเก็บภาพบรรยากาศตลอดงานกีฬาสี

เห็นอีกคนนั่งน้ำตาไหลอยู่คนเดียวก็ยืนอ้าปากเหวอ

สายตามองซ้ายขวา ยืนชั่งใจอยู่พักนึงถึงได้เดินดุ่ม ๆ ไปหาอีกฝ่าย

“รุ่นพี่คะ—ทิชชู่” พูดเสียงเบาพลางยื่นทิชชู่ในมือให้คนตรงหน้า

( ฟังดูน่าอร่อยหรือน่ากลัวมากกว่าดีนะเจ้าคะ….ชินจูจัง )

(ทรงครัวซองต์เป็นแบบนั้นหรอกเหรอคะ 5555555555555555555555555555555!! แต่ถ้าอย่างนั้นเวลาหิวก็ดึง ๆ มารองท้องก่อนได้มั้ยน้า--)

(เซอพร้าย /โดนพี่ยูเซย์เซอไพรส์กลับ)

(สาว ๆ สีน้ำเงินน่ารักกันฉุด ๆ 😭💙)

(ฮี่ ๆ แอบชอบรุ่นพี่ซานอนนะคะ นุ่ม ๆ มากเลย 🥺💙)