พอได้ยินคำขอบคุณจากคุณชูซังไป ยามิโตะก็ดูจะลนลานออกมาอยู่ไม่น้อย

“ ม– ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ.. ม– มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ” ราวกับไม่อยากรับคำขอบคุณจากคนที่โตกว่าแบบคุณชูซังสักเท่าไร เจ้าตัวจึงมีท่าทีแบบนั้น

แต่ไม่นาน ยามิโตะก็ลูบๆ เจ้าโคโค่ได้อยู่สักแปป ก่อนจะเงยมองบรรยากาศที่เริ่มเย็นลง

“ อ๊ะ– ก- ใกล้ได้เวลากลับของผมแล้วล่ะครับ คุณชูซังจะรีบกลับด้วยมั้ยครับ..? ”

( ขออภัยที่ติดบรรยายหนักไปหน่อยนะคะ ฮือ– ฝั่งนี้แอบชินกับอะไรแบบนี้เยอะไปนิด😭💦 )