เมื่อประตูเปิดออกก็พาลให้แสงสลัวพาดทับลงบนเงาร่างหนึ่ง ชายคนนั้นก้าวขาขึ้นรถเมล์รอบดึก มุ่งตรงไปยังที่นั่งของเพื่อนเจ้าปัญหาขณะส่งข้อความหารุ่นน้องที่กำลังเป็นกังวล

“ ไม่ใช่ว่าเดือนนี้มันบ่อยกว่าปกติเหรอ? ” ไม่ทันที่จะได้รับคำตอบเขาก็ทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ อย่างถือวิสาสะ

“ รู้ไหมว่าฉันนั่งอยู่ตรงนั้นมานานแค่ไหนแล้ว...? ” ชายหนุ่มมองอีกฝ่ายด้วยสายตาคาดโทษ

เพราะตั้งใจจะละชั้นปีไว้ก็เลยไม่ได้พูดออกไปแต่แรก

“ ...ปีสามค่ะ ”
“ ฝากตัวด้วยนะ ”

แม้ลำดับอายุจะเป็นเรื่องที่ตนเองไม่ค่อยได้ให้ความใส่ใจ แต่คงเป็นเรื่องพื้นฐานสำหรับหลาย ๆ คร

“ งั้นเราไปกันเลยไหม ”

ทักทายกันพอหอมปากหอมคอ หลังจากนั้นก็ชวนกันเดินไปสุ่มรับภารกิจ

จะต้องทำภารกิจอะไรกันนะ ?

( สุ่มได้เลยค่า >< )

เหมือนได้ยินแว่วกระดิ่งสั่นพ้องอยู่ข้างหู ไม่ว่าอะไรดลใจแต่นั่นทำให้เจ้าตัวหยุดเท้าอยู่ตรงหน้าแล้ว

อาจเทียบเคียงกับใครอีกคนที่คุณเอ่ยทัก

กับ ‘ เอโกะ ’ คนนั้นที่ไม่อาจรู้ว่าตัวตนในสายตาคนอื่นเป็นเช่นไร

อูเอะนิ่งเงียบ จ้องมองร่างสีขาวพิสุทธิ์คล้ายหงส์งามทว่าดวงตาไร้แววไม่อาจมองเห็น วาดใบหน้าเปื้อนยิ้มที่สวนทางกันกับผู้ชมอย่างตนเอง

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็พลอยเฝ้ารอการสนทนาเหล่านั้นต่อ

อูเอะผยักหน้าเบา ๆ แทนคำตอบก่อนหน้า

“ ถ้าอย่างนั้น.. ขอรบกวนด้วยนะคะ ”

“ ฉันอูเอโนะ ฮิรากิ ”

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ต่างไปจากการแสดงออกมากนัก พลางยื่นมือออกไปเชิงทักทาย

แบบนี้เรียกเป็นการพบกันของสองน้ำนิ่งหรือเปล่า ?

(( น่ารักสุด ๆ เลยยูกินะจังง ))

( ยช! มาแปะมือค่า )

ระหว่างที่คุณกำลังกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เจ้าของเรือนผมสีฟ้าหล่นก็เข้ามาทักทายคุณจากทางด้านข้าง

ฝีเท้าเธอเบามาก นั่นอาจทำคุณตกใจจึงเอ่ยทักขึ้นมาก่อน

“ ขอโทษนะคะ.. ”

“ ..ไม่ทราบว่าฐานจับคู่ลุยภารกิจได้คนเข้าฐานด้วยแล้วหรือยังคะ ”

(อยากแวบมาจ๊ะเอ๋จังเลยค่ะ 😭💖)