เมื่อได้ยินว่าสามารถนำเค้กกลับได้ จากสีหน้าที่เศร้าหมองก็กลับมายิ้มอีกครั้ง

“ ขอบคุณครับ เค้กอร่อยจนผมลืมดูเวลาเลย ”

“ งั้นรบกวนห่อให้ด้วยนะครับ “

“ ขอบคุณที่ช่วยแนะนำโรงเรียนนะครับ รุ่นพี่เท็นโช “

ว่าจบเขาก็โน้มตัวแสดงความขอบคุณอีกครั้งก่อนจะบอกลา

“ ขอให้โชคดีนะครับ ไว้เจอกันโอกาสหน้าครับรุ่นพี่ “

หลังจากส่งยิ้มเป็นครั้งสุดท้ายให้รุ่นพี่ เขาก็ก้าวเท้าเข้าโรงยิมเพื่อเข้าพิธีปฐมนิเทศ

(ขอบคุณที่มาจอยนะคับ 🥹🫶)

“ โอ้ ยินดีเลยครับรุ่นพี่ ”

เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่ เขาก็รู้สึกโล่งใจในทันที

ระหว่างที่กำลังเดินทางไปยังจุดหมาย เขาก็เริ่มชวนอีกฝ่ายพูดคุย

“ ได้รุ่นพี่มานำทางให้แบบนี้ รู้สึกอุ่นใจมากเลยครับ ”

“ จะว่าไปแล้วผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย “

” ผมสึกิยามะ ทาคุมิ ฝากตัวด้วยนะครับรุ่นพี่ ”

ทาคุมิหลุดจากห้วงความคิดด้วยเสียงของคนที่ดังมากจากด้านหลังกำลังยื่นพวงกุญแจสุดหวงของเขาให้

“ ข-ของผมเองครับ“

ด้วยความตกใจทาคุมิจึงพูดติดๆขัดๆพร้อมรีบโน้มตัวลงเพื่อขอบคุณ

”ขอบคุณนะครับ ผมพึ่งขึ้นปี1 เลยยังรู้สึกมึนๆอยู่น่ะครับ”

หลังจากที่ขอบคุณอีกฝ่ายเสร็จ ระหว่างที่เขาจะหันหลังกลับไปอีกทาง เขาก็นึกบางอย่างขึ้นได้

“อ่า…ขอโทษนะครับ คุณพอจะทราบไหมครับว่าหอประชุมไปทางไหน”

มหาเทพจูปิเตอร์ : แน่นอนว่าผมอยากลองจับมาก แต่ตอนที่ผมไปเจอสิ่งนั้น มันค่อนข้างดึกมากแล้ว ผมเลยตั้งใจว่าจะกลับมาลองจับวันถัดมา แต่พอผมกลับมาอีกทีทุกอย่างหายไปหมดเลยน่ะสิ ผมว่าต้องเป็นฝีมือเอเลี่ยนตัวอื่นๆที่มาเก็บหลักฐานการมีตัวตนของพวกมันกลับไปแน่

ทาคุมิสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามอง

“อ๊ะ ใช่ครับ”

“ขอบคุณมากนะครับ ถ้าทำหายไปคงแย่แน่เลย”

ทาคุมิรับพวงกุญแจกลับมาแล้วเก็บลงในกระเป๋าอย่างเรียบร้อย แล้วเขาก็จึงหันมาสบตาอีกฝ่าย

“ผมสึกิยามะ ทาคุมิ อยู่ปี 1ครับ ต้องขอบคุณอีกครั้งนะครับคุณ…?”