”หืม ฉันหรอ?”

เขาจับจ้องอีกคนที่เหมือนกำลังล่องลอยไปในความคิดตัวเอง ราวกับไม่ได้อยู่ตรงนี้จริงๆแต่ยังไม่ทันได้ถามตอบย้ำอีกครั้งก็ถูกเรื่องเปลี่ยนเรื่องไปซะได้

”เอ่อ..ถ้าจะซื้อของมาฝาก…เอาเป็นขนมอะไรก็ได้ที่นายคิดว่าดี ฉันไม่ได้เลือกมากหรอก“

เขายิ้มบางๆ ก่อนจะย่างเท้าเข้าไปหาเหมือนจะเอ่ยอะไรต่อแต่ยังไม่เปิดปากออกทำเป็นไม่มีอะไร

“เด็กสามขวบอะไรกันล่ะ นายแค่ทำตัวให้ดูน่าห่วงเองต่างหาก”

เขาว่าติดตลกพร้อมสายหัวเบาๆ แต่พอได้ฟังเหตุผลเรื่องเลือกสีชุด ทาเคชิพยักหน้าเข้าใจ

“มันก็จริงล่ะนะ…ถ้าจะตัดชุดทั้งที เลือกสีที่ใช้ได้หลายงานก็ดีเหมือนกัน”

เขามองเซียวมะที่เดินวนอยู่แถวนั้นไปพลางๆก่อนจะ รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนปกติเพราะคำพูดของอีกฝ่ายทำให้เขาชะงักเล็กน้อยก่อนตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“แรงเยอะแล้วยังไงล่ะ? สุดท้ายก็ซุ่มซ่ามอยู่ดีล่ะน่า”

เขาพูดพลางเหลือบมองเซียวมะที่กำลังมองรอบร้านอย่างจริงจัง เมื่อได้ยินอีกคนพูดถึงชุดสีน้ำเงินเข้ม ทาเคชิหัวเราะเบาๆ

“เห..แอบผิดคาดเหมือนกันนะ ปกตินึกว่านายจะเลือกอะไรแสบตากว่านี้ซะอีก”

เขาเดินสำรวจผ้าที่วางขายในบริเวณนั้นไปพลางๆก่อนจะเอ่ยตอบ

“ไม่ล่ะๆ ฉันคงไปคอยดูแลความปลอดภัยมากกว่าโทษทีนะคิดว่าคงไม่ได้ไปเดินเล่นหรอก“

“อย่างเช่น ขอให้ชีวิตสงบสุขไม่ต้องมีเรื่องยุ่งยากเข้ามาอีก..ไม่ก็ขอให้ได้กินของอร่อยๆ”

“แล้วนายล่ะ?“

ทาเคชิถามกลับพร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก

ทาเคชิฟังคำถามของเซียวมะพลางใช้ตะเกียบเขี่ยจานเทมปุระที่เหลือเล็กน้อย ท่าทางเหมือนกำลังครุ่นคิด

“ขอพรเหรอ ฉันไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนั้นเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ”

เขาพูดอย่างจริงจัง แต่มีแววครุ่นคิดในดวงตา

“บางทีถ้าจะขอ..ก็คงเป็นอะไรที่ง่ายๆ ล่ะมั้ง”

+

“..ร้านขนมหรอ? เอาสิน่าสนใจนะ!“

ใบหน้านั้นผลิตายิ้มเล็กๆออกมา แม้จะไม่ได้แสดงอาหารมากแต่แววตานั้นรู้สึกได้เลยว่าเขากำลังรู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งนั้นไปด้วย

ทาเคชิหยุดตะเกียบกลางอากาศเมื่อได้ยินคำถาม เขาใช้เวลาคิดเล็กน้อยก่อนตอบ

“มะเขือม่วงเหรอ…อืม ก็อร่อยดี แต่ฉันชอบพวกฟักทองมากกว่า“

เขาวางตะเกียบลงชั่วคราวเพื่อจิบสาเกหวาน ไล่ความร้อนจากเทมปุระที่เพิ่งทานเข้าไป ก่อนจะเงยหน้ามองเซียวมะที่ดูเหมือนกำลังจับจ้องเขาอยู่พร้อมคำถามที่ถูกส่งมา

+

ติ้ง-

[ก็ได้ๆ แต่รามูเนะ 10 ขวดนี่อย่าลืมล่ะ💢]

ทาเคชิพิมพ์ตอบหลังจากอ่านข้อความระรัวของเซียวมะ พลางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋า..จนมาถึงที่หมาย

“เห้อ..ขาดได้ไงไม่รู้หรอก แต่นายซุ่มซ่ามเองรึเปล่า?”

ทาเคชิพูดเสียงหน่ายใจทันทีที่ได้ยินเสียงพึมพำจากเซียวมะบริเวณหน้าร้าน

”ตั้งใจจะเอาแบบไหนไว้ล่ะ?“

พออาหารที่สั่งมาเสิร์ฟ ทาเคชิลองชิมคำแรกก่อนจะเคี้ยวหนุบๆด้วยสายตาเปล่งประกาย

“..อร่อยจัง!”

ทันทีที่ว่าจบเขาก็ตั้งใจทานมันจนเมื่อคุณป้าเจ้าของร้านแซว ทาเคชิหลุดหัวเราะเบาๆอย่างติดตลกแล้วหยิบเทมปุระขึ้นกินต่อเงียบๆปล่อยให้ทั้งคู่สนทนากันไป

..แต่ลึกๆก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มคนเดียวกับความเป็นตัวของตัวเองของเซียวมะ

ทาเคชิสบตากับเซียวมะที่โน้มตัวเข้ามาใกล้ ก่อนจะเบือนหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดกระซิบหนักแน่นนั้น ใบหูเขาก็แดงเถือกจนไม่อาจซ่อนความรู้สึกไว้ได้

“ถ้าจะขนาดนั้น..ก็อย่าหวังว่าฉันจะยอมให้ตายง่ายๆ หรอก..”

เขาตอบกลับเสียงแผ่วเมื่อได้ยินว่าจะตกลงหารครึ่ง เขาก็พยักหน้ารับคำโดยไม่พูดอะไรเพิ่ม

+

ว่าจบเขาปัดสายตาไปมองเซียวมะที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี พลางถอนหายใจเบาๆ

“นี่ มื้อนี้ฉันไม่ยอมให้นายเลี้ยงหรอกนะ”

ทาเคชิพูดพลางยกมือขึ้นกอดอกอย่างดื้อๆ

“นายอาจจะจีบฉันอยู่ แต่ฉันเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกันมันเสียศักดิ์ศรีจะตายไป”

เขายิ้มจางๆให้สถานการณ์ที่รู้สึกแปลกใหม่ แต่ลึกๆก็ยอมรับว่าการได้อยู่กับอีกฝ่าย…มันไม่ได้เลวร้ายเลย

ทาเคชิยังคงหลบสายตา แต่หูของเขาแดงจนเห็นได้ชัดจากคำพูดที่ย้ำหนักแน่นของเซียวมะ มันทำให้เขาอดรู้สึกทั้งอึดอัดและ…แปลกใจในเวลาเดียวกัน

“…ถ้าไม่ปล่อยจริงๆ ก็คงต้องลองดูว่าจะทำได้แค่ไหนล่ะนะ”

เขาพูดเบาๆราวกับตอบกลับท้าทาย แต่ก็เหมือนกลบเกลื่อนความเขินอายของตนเอง

เมื่อคุณป้าถามถึงเทมปุระ เขาพยักหน้าเล็กน้อย

“ลองก็ได้ครับ ผักรวมก็น่าจะดี”