ปากอ้าจะขึ้นเสียงให้อีกซักรอบ แต่ก็นึกขึ้นมาจนได้ว่า...

เรามาเถียงกับเจ้าหมอนี่ทำไมล่ะเนี่ย!?

"หึ้ย-! ไม่ว่าง! แล้วก็ไม่ต้องมาด้วย!!"

ว่าแล้วก็วิ่งตะเพิดออกประตูดาดฟ้าไปก่อนซะเลย

ตอนแรกก็ยืนอึ้งประมวลผลไปพักใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าหงิกๆแม้ไม่เข้าใจมากนัก

"ก็...ส่วนที่โดนเหยียบ" ท่าทางอีกฝ่ายจะไม่เป็นไรสินะ ตอบได้ตั้งขนาดนี้

"ทำไมไม่...บอกคนที่เหยียบล่ะ...ครับ"

ท่าทางจะยังเกร็งๆเลยมีการเติมหางเสียงตลอด

"ห๊ะ!? เอะอะว่าว่าฉันไม่ฉลาด หาเรื่องกันสินะเจ้าถั่วงอก!!"

ท่าทางเรียกชื่อเฉยๆคงจะอยู่ไม่สุขแล้ว

"...ชิ ดันมาเป็นนายที่เชื่อซะได้ ไม่สบอารมณ์ชะมัด"

ครั้งแรกที่มีคนบอกว่าเชื่ออย่างจริงๆจังๆเลยนะเนี่ย...

"แล้วก็ไม่ต้องมาเนอะด้วย!"

"...แล้วจะทำอะไรต่อ?" ดันอยากรู้ขึ้นมาซะได้

"...เชื่อง่ายจังนะ กับอะไรแบบนั้นน่ะ"

ไม่ใช่บ้าธรรมดาจริงด้วย หมอนี่มัน-

"...ถ-ถ้าฉันแค่แสดงสีหน้าไม่เก่งแล้วเกร็งจนยู่หน้าใส่นายเฉยๆล่ะ?"

"ข้อสันนิษฐานของนายก็ไม่มีเหตุผลจริงไหม? ความบังเอิญเนี่ยเอาอะไรมามั่นใจได้..."

ขอดูความเชื่อของนายหน่อยเถอะ

"ของแบบนี้ใครก็โกหกได้กันทั้งนั้น มีแค่ที่ตอนเจอกับฉันก็ไม่ถือว่าเจอจริงๆแล้วสักหน่อย เจ้า'สีดำ'นั่นน่ะ"

"...ทำไมล่ะ?"

ชินจิที่สงบใจลงได้นิดหน่อยถามออกไป

ถ้าตอบกลับมาว่าเพราะสีหน้าล่ะก็...คงต้องฝึกออกอาการหน่อยแล้วสิ

สนใจ...??

"สนใจ...ในตัวฉันเนี่ยนะ?"

ตอนได้ยินแบบนั้นก็เผลออึ้งไปอีกยก กำลังประมวลผลอย่างหนักหน่วง หมายความว่ายังไงน่ะ!? กำกวมไปรึเปล่า!? อะไรของเจ้า-

แต่พออีกฝ่ายถือวิสาสะมาตบไหล่ก็ทำเอาหลุดจากห้วงความคิด
.
.
.
"ให้ตายก็ไม่ไปเจออีกรอบหรอกเฟ้ย!!!"

"ที่สำคัญ ชั้นรู้นะ ชินจิคุง"

"นายเห็นมันใช่มั้ยล่ะ?"

+

"อ-เอาเป็นว่านายน่ะหลอนไปเอง!!"

ว่าแล้วก็สะบัดมือทำป็นไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเผลอเหลือบตาไปมองบ่อยๆ

ให้ตายสิ
.
.
.
ถึงอยากจะบอกแต่ก็หมั่นไส้จนไม่อยากนี่ล่ะ!!

"นาย...จะบอกว่าฉันเห็นอะไรล่ะ?"

สายตาก็ดันเผลอเลื่อนไปมองข้ามไหล่อีกฝ่าย...บ้าเอ้ย

ไม่ชอบใจชะมัดที่มันดันโผล่ออกมาเหมือนถูกเชื้อเชิญเนี่ย

"-!!"

จู่ๆก็เข้ามากอดคอเลยเนี่ยนะ!?

"ด-เดี๋ยวก่อน! พูดอะไรของนาย!? เห็นอะไร?"

ซวยแล้วไง เจ้านี่ไม่ใช่แค่บ้าเฉยๆ แถมยัง...

"เพี๊ยนรึไง!? มีอะไรให้เห็นที่ไหนกัน!?"

ว่าแล้วก็ผลักอีกฝ่ายออดห่างก่อนจะชี้หน้าอีกรอบ แต่ตอนนั้นเอง-

+

เห็นท่าทีแบบนั้นมันน่าหมั่นไส้ซะจริง

"อ่าๆๆ ก็ได้ๆ....แต่แบบนี้ไม่ได้ถือว่าเราสนิทกันหรืออะไรนะ บอกไว้ก่อน"

ตัวก็รักษาระยะห่างพร้อมกับชี้นิ้วไปทางอีกฝ่าย

"เพราะงั้นบอกแล้วไง...อย่ามาเรียกเหมือนสนิทสนมนะ!! เรียกทาดายูกิล่ะ เข้าใจไหม!"

ท่าทางไม่หงิมหรือสงบเหมือนตอนอยู่ในห้องเรียนเลยไม่ใช่รึไง

"...ก็นั่นสินะ"

เขาก็เผลอหลุดขำออกมาเล็กน้อยตอนอีกฝ่ายบอกมาแบบนั้น

"ไม่ใช่คนที่สงสัยที่บ้า แต่เป็นคนที่ไม่สงสัยสินะ? คิดแบบนั้นก็ตลกดีนี่"

"นายนี่มัน...."

ทำเอาต้องเงยหน้าขึ้นมาพูดให้เต็มคำ

"บ้าชะมัด สุดโต่งดีนี่ความคิดแบบนั้น"

"...ก็คงแบบนั้น"

ก้มลงเล็กน้อยพลางนึกย้อน โลกนี้มันก็...

"นั่นสิ...แต่บางทีทั้งๆที่มีคนบอกว่ามีเรื่องน่าสนใจรออยู่ กลับมองซะว่าเพ้อเจ้อ ทำไมกันนะ?"

ทั้งที่เหมืนจะตอบคำถามแต่กลับเหมือนพูดกับตัวเองซะมากกว่า

"ง่ายดีจังนะ"

ถึงกับต้องมองแห้งๆเลย ทั้งเรื่องเงินกับความคิดน่ะนะ

"แล้วที่ผ่านมาเจอบ้างรึยังล่ะ ของแปลกๆน่ะ"

ก็น่าจะทดลองมาเยอะแล้วนี่นะ เลยเกิดสงสัยขึ้นมาว่สได้เจออะไรมาบ้างรึยัง

"...นั่นสินะ"

ชินจิตอบกลับไปทันทีที่เงานั่นหายไป ถึงกับถอนหายใจโล่งอก ตีเนียนว่าไม่เห็นอะไรต่อไป

"งั้นเหรอ พัง...แย่หน่อยนะ ท่าทางจะแพงนี่นาเจ้านั่นน่ะ"

ถึงจะหยาบใส่ไปไม่นานนี้แต่ก็เห็นใจที่เห็นอีกฝ่ายบอกว่าของที่มีพังไป

"...นายจะทำอะไรถ้าเจอของแปลกๆงั้นเหรอ?"

"ไม่ได้โง่เฟ้ย!! พูดมั่วซั่วอะไรอีก-"

ในจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังหันซ้ายหันขวาอยู่ ชินจิก็นิ่งกึกไปพร้อมกับตีหน้าเงียบ แต่อย่างที่เรย์โตะเคยพูดไว้...เก็บสีหน้าไม่เก่งเลย

ตาก็สั่นเลิ่กลั่กกับสิ่งที่อยู่ข้างตัวเรย์โตะพอดีอย่างจดจ่อ ตอนแรกก็มำท่าเหใอนจะทักแต่ก็หลบตาแล้วถอนหายใจ

"...4 ต่อ 5 นั่นอะไร?" ตีเนียนถามกลบความเลิกลั่กก่อน

(+ หน่อยนะคับ)

จริงๆเมื่อสบตากันแล้ว เขาก็เผลอจ้องกลับไปแบบไม่รู้ตัว หลังจากที่สะดุดใจได้ก่อนว่าทำไมอีกฝ่ายถึงมัวแต่จ้องเลยมองรอบๆอย่างหวาดระแวง

แต่เมื่อไม่เห็นอะไร"แปลกๆ"ก็ตัดสินใจมองที่อีกฝ่ายแทน ทำให้เห็น...

"...อ๋า-" ถึงไม่อยากจะยุ่งแต่โดนเหยีบแบบนั้นคงเจ็บน่าดู เลยเบียดตัวไปใกล้ๆอีกฝ่ายทำให้คนที่เหยียบอยู่ถอยไป

"...ไหวไหม...ครับ?"