“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ย..ยังไงเราก็เป็นแฟนกันด้วย”

โซ ยิ้มรับอย่างเขินๆก่อนจะหยุดเดินพวกเราคงต้องแยกกันตรงนี้แล้ว

“งั้น~ไว้เจอกันอีกนะริวเซย์“

เขายกมือขึ้นเล็กน้อยเป็นการบอกลาไปด้วย

“ฮ่ะๆ งั้นหรอ?”

“ว่างๆก็พาฉันไปเจอน้องๆบ้างสิ”

เขาเอ่ยบอกไปอย่างสนใจ ถ้ามีโอกาสก็อยากจะเจอคนในครอบครัวของอีกฝ่ายเช่นกัน

สายตามองไปด้านหน้าอีกไม่นานเราคงต้องแยกกันอีกครั้งแล้ว

“เดี๋ยวใกล้ถึงแล้วนะ น่าเสียดายจัง”

โซยิ้มขำแห้งๆเล็กน้อย เหมือนช่วงเวลาก่อนหน้านี้มันผ่านไปไวจนน่าตกใจ..ทำเอาเสียดายอยู่เหมือนกัน

เขายิ้มตอบกลับไปด้วยความอ่อนโยน นับว่าเป็นก้าวแรกที่ไร้ซึ่งหนามมาขัดขวางใดๆ

ฝ่ามือยกขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆเป็นสัมผัสที่นุ่มนวลและอบอุ่นจิตใจ

“งั้นถ้ายังไงหลังจากเล่าแล้วเอามาบอกให้ฉันฟังบ้างนะ ว่าพวกท่านพูดอะไรบ้าง“

”โอเคหรือเปล่า?“

“ดีสิ ทำไมล่ะ?”

“ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะโอเคกับเรื่องนี้นะอย่ากังวลไปเลย”

เขาเน้นย้ำไปอีกครั้งเผื่อจะให้อีกฝ่ายสบายใจขึ้น

หลังจากออกมาจากบ้านได้ไม่กี่ก้าวเขาก็ตัดสินใจบอกเรื่องนี้

”นี่ ริวเซย์“

”เดี๋ยวมื้อเย็นฉันจะบอกคุณพ่อกับคุณแม่เรื่องพวกเรานะ“

โซ เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสายตามองไปทางอีกฝ่ายด้วยความอ่อนละมุนเพื่อไม่ให้เจ้าตัวต้องกังวล

”ไว้คราวหน้าถ้ามีโอกาสนายมาทานมื้อเย็นด้วยกันสิ“

“ได้สิรอเดี๋ยวนะ”

เขายิ้มออกมาก่อนจะวางถาดให้เรียบร้อยและเดินนำไปเตรียมขนมใส่ถุงกระดาษห่อกลับไปให้คนรัก

ในนั้นบรรจุเมล่อนปังรูปเต่าสีเขียว 2 ชิ้นและพุดดิ้งไข่แถมไปอีกหนึ่งถ้วยถือออกมาจากเคาท์เตอร์เตรียมพาอีกฝ่ายไปส่ง

”ไม่เอาอะไรเพิ่มใช่มั้ย?@

(งิ)