พงกหัวรับรู้ปลายทางที่คุณตามหา
"เดินจากตรงนี้ไปสักพักก็ถึงครับ"
แต่หากต้องการคนนำทางเขาก็คิดว่าคุณคงไม่คุ้นเคยกับที่นี่นัก

จึงดูเหมือนว่าเขากำลังใช้ความคิดนิดหน่อยระหว่างตอบคำถามไปด้วย
"...ไม่รู้สิครับ?"

"สำหรับผมหากไปศาลเจ้าไหนแล้วสบายใจก็นับว่าดี"
"เพราะแปลว่าพลังงานของคุณเข้ากันกับที่นั่นได้?"

"รีบไปหรือเปล่าครับ ศาลเจ้า?"
เผื่อคุณเดือดร้อนอะไร

จากที่ทำทีว่าหงอยนักหนาพอคุณตกปากรับคำว่าจะไปด้วยก็ยิ้มดีใจขึ้นมาทันที

"ตกลงครับ งั้นพี่ให้โซมะไปหาร้านให่เลยแล้วกัน"
หากคุณไม่เสนอความเห็นเรื่องอาหารที่อยากกินก็คงตกลงตามนั้น
กดส่งข้อความหาน้องชายตัวเองก่อนจะเก็บโทรศัพท์พกพาลงกระเป๋า

"-โธ่ กินเยอะๆหน่อยสิครับ เราตัวเล็กจะแย่"
"กินเยอะๆจะได้โตไวๆ แข็งแรงๆไงครับ-?"
พูดไปพลางเดินนำออกไป

ก็เป็นจินตนาการที่สมกับวัยดี?

"ไปด้วยกันไหมครับ? เผื่อไม่ได้เจอโซมะนานแล้วจะลืมหน้ากัน"
อย่างน้อยก็เคยเป็นเพื่อน(??)

"แต่ถ้านาคากาวะคุงอยากพักเฉยๆมากกว่าก็..."
แสร้งทำหน้าหงอยขึ้นมาเผื่อน้องจะเห็นใจ?

เก่งคับเก่ง

ชินยะลอบหัวเราะออกมาหน่อยเมื่อคุณตามน้ำและคิดอะไรไร้สาระไปด้วยกัน?

"ครับ แต่ก็ใกล้จะเลิกแล้วล่ะ โซมะบ่นหิวแล้ว"
"นาคากาวะคุงล่ะ ? จากนี้ไปไหนหรือเปล่า"
คิดว่ามาที่นี่ด้วยเหตุผลเดียวกันล่ะนะ แต่ไม่รู้ว่าคุณยังทำกิจกรรมถึงกี่โมง

มือยังลูบหัวเจ้าแมวที่ดูขี้อ้อน
ก่อนจะมองคุณด้วยสายตาสงสัย

"นำทาง?"
"ถ้าหาที่ไหนไม่เจอผมช่วยได้นะครับ"
อย่างน้อยในฐานะชาวเมืองที่อยู่เมืองนี้มาก็คงพอช่วยอะไรได้บ้าง

(คนสวยย)

"โอ้ คุณหมอฟันนี่เอง"
เขาพักอาศัยย่านนิชิโกะ คงมีโอกาสได้เดินผ่านบ้างแต่ไม่เคยเข้าไป
"ถ้างั้นไว้ผมปวดฟันจะแวะเอาขนมไปให้มุกิจังด้วยนะครับ"

พยักหน้าอีกครั้งเมื่อถูกถามกลับ
"ครับ นากาโมริอยู่ปีสามครับ"

ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นแล้วเขาหยิบเอาออกมาดู
"-ดูเหมือนว่าผมต้องไปแล้วล่ะครับ?"
คงมีเพื่อนๆโทรตามเพราะเห้นว่าหายไป-

ใช้เกณฑ์ตัดสินได้ถูำกแล้-

เขายังมองท่าทีของคุณ ครั้งนี้เลยเห็นนิดๆว่ามีบางอย่างลอยหายไป

"ช่วยไม่ได้นะครับถ้ามันไปไกลแล้วก็คงตามลงไปไม่ได้"
"เว้นแต่ว่านาคากาวะคุงเป็นเงือกก็อาจจะพอไหว"
ยิ้มออกมานิดแล้วพาเดินกลับไปที่หาด

"ระวังตัวด้วยครับ ตรงนี้ไม่ใช่พื้นที่โรงเรียน"
อาจจะมีอันตรายที่ไม่คาดคิดถ้าทำอะไรบุ่มบ่าม?

โล่งใจที่ยังไม่โดนสวบหรืออยา่งน้อยก็ภายในตอนนี้

ชินยะไม่ได้ทันสังเกตคุณ สายตาเจ้าตัวยังมองเจ้าเหมียวช่างจ้อและดูยินดีที่มันจะอยากเข้าร่วมบทสนทนา

"ไม่ใช่ครับ"
โคลงหัวไปมา "พวกเขาทำงานที่ศาลเจ้า พวกเราเลยได้มีโอกาสแวะไปบ่อยๆ"

"แต่ไม่ได้อยู่ที่เมืองนี้หรอกนะครับ?"
เผื่อวันหลังคุณไปตามหาแล้วจะไม่เจอ

ชินยะคลี่ยิ้มให้คุณเหมือนทุกครั้งที่พบกันก่อนจะเดินตามลงไป

"กลับขึ้นมาก่อนเถอะครับ"
"หรือว่าทำของหาย?"
ตอนเขาหันมาเห็นเป็นตอนที่คุณวิ่งลงไปแล้วแต่ไม่ทันเห็นหมวกคุณ

ไม่ค่อยแปลว่ามีบ้าง()
คิดอะไรอีกนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆนั่งยองๆแล้วกระเถิบไปถือวิสาสะลูบพุงด้วย

"ไม่ได้เลี้ยงครับ"

"แต่ที่ศาลเจ้าก็มีแมวจรแวะเวียนมาบ่อยๆ"
"พอให้อาหารพวกเขาก็ชอบมากันเป็นเวลา"
ภาวนาให้ผลบุญที่ทำมาช่วยให้ไม่โดนแมวคุณสวบ

นึกแปลกใจกับคำพูดของคุณเพราะเขาไม่คิดเช่นนั้น
ก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ

"ครับ อากาศแบบนี้คนเป็นลมแดดกันเยอะ ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะครับ?"
ค่อนข้างมองว่าเป็นเรื่องธรรมดาและยังดีที่รับมือกันได้จนไม่เป็นปัญหาใหญ่

'ฝันดีนะมุกิจัง'
กระซิบเบาๆเมื่อเห็นแมวหาที่นอนก่อนจะรับของที่ยื่นให้

"ขอบคุณครับ คุณล-- เอ่อ ถ้าไม่เสียมารยาท.."
เกือบหลุดปากเรียกลุงก่อนนึกได้ว่าอาจจะควรถามชื่อมากกว่า

(โอ้ย คอมิคดีม๊ากแต่มุกิจังงงง TT TT)