เห็นปฏิกิริยาอีกฝ่ายที่ดูเป็นมิตร จึงพยักหน้าตอบก่อนจะค่อยๆยื่นมือไปจับมืออีกฝ่ายที่ยื่นมาให้ก่อนหน้า

"ตามสบายเลยค่ะ ยูมะซัง"

เธอยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ที่ความจริงแล้วแทบจะไม่ต่างจากใบหน้าปกติเลยสักนิด..

แต่ก็คงถือว่ายิ้มล่ะมั้ง?

(555565655555555555เหมาะมากค่ะะ)

เธอหันขวับทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ก่อนจะเห็นเด็กผู้ชายคนนึงที่ตอนนี้ยิ้มแพรวพราวใส่เธอดูแล้วรู้สึกกวนประสาทยังไงก็ไม่รู้

ลดหนังสือลงก่อนจะมองค้อนใส่เขาไปหนึ่งที

“ไม่ใช่กระต่ายค่ะ แล้วก็ไม่ได้หลงทางด้วยค่ะ”

เธอตอบเขาไปด้วยน้ำเสียงที่ปนไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

"ยู..มะ?"

เธอเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะทวนชื่อคนตรงหน้าอีกครั้งด้วยเสียงพึมพำ

เดาว่าอีกฝ่ายคงอยู่ชั้นปีสูงกว่าเธอสินะถ้างั้นก็..

"ยูมะซัง?"

เธอเรียกชื่ออีกฝ่ายก่อนจะแนะนำตัวเองกลับ

"ฉัน..โยชิโนะค่ะ โยชิโนะ ซายุ"

"ฝากตัวด้วยนะคะ"

(ขอบคุณเช่นกันนะคะะ💖)

พออีกฝ่ายหันมาสบตาเข้าพอดีก็ตกใจเล็กน้อย

เผลอจ้องนานไปซะได้..

แต่อีกฝ่ายดูเล่นเคนดามะเก่งมากก็เลยมองเพลินไปหน่อย..

เธอคิดในใจก่อนจะค่อยๆโค้งให้เป็นการทักทาย

แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรก็ตาม

เธอเอียงคอสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

ก็เคยได้ข่าวอยู่ว่าโรงเรียนนี้มีสิ่งแปลกๆอยู่เต็มไปหมด

และดูถ้าจะจริงสินะ..

"..อย่างนั้นหรอคะ?"

"เข้าใจแล้วค่ะ"

พยักหน้าให้เบาๆ เป็นการสื่อว่าเธอเชื่อในสิ่งที่เขาพูดมา

เธอละสายตาจากหนังสือที่อ่านก่อนจะหันไปมองเสียงที่ดังมาจากใกล้ๆ

ก็พบกับเด็กหนุ่มคนนึงที่กำลังเล่นเคนดามะอยู่

ป๊อก! ป๊อก! ป๊อก!

ดูเหมือนว่าเธอจะเผลอจ้องเขาอย่างลืมตัวซะแล้วสิ..

เธอส่ายหน้าไปมาก่อนจะตอบอีกฝ่าย

"ไม่เป็นไรค่ะ"

โชคดีที่อีกฝ่ายไม่ได้ดึงเธอแรง ก็เลยไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

เธอโค้งให้เล็กน้อยพร้อมกล่าวขอบคุณอีกครั้ง

สะดุ้งตัวเล็กน้อยที่อยู่ๆอีกฝ่ายก็ยัดลูกอมใส่มือเธอมาก่อนจะวิ่งหายไปโดยที่ไม่ลืมจะบอกลาเธอด้วย

เธอเหม่ออยู่สักพักก่อนจะมองลูกอมในมือ

"ไม่ใช่กระต่ายสักหน่อยค่ะ..."

บ่นอุบอิบก่อนจะเก็บลูกอมเข้ากระเป๋าแล้วเดินต่อไป

(ขอบคุณที่มาเล่นกับน้องนะคะะ♡)

เธอมองไปทางต้นเสียงนั้นก็พบว่าเป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาเหมือนคนที่แสดงโชว์ให้เธอดูเมื่อกี้เลย

????

นี่มันอะไรกันน่ะ??

ดูเหมือนจะสับสนกับสถานการณ์ในตอนนี้อย่างมาก พอหันไปก็พบว่าคนที่แสดงเมื่อกี้ได้หายไปแล้ว

ทำสีหน้าสงสัยก่อนจะหันไปถามคนที่มาใหม่

"เอ่อ..ไม่แสดงแล้วหรอคะ..?"

ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายใช้กลอะไรรึเปล่าถึงได้มาอยู่ข้างๆเธอแทน

(ขอโทษที่ตอบช้านะคะะTT)

เธอถูกอีกฝ่ายดึงไปตามแรง แถมเหมือนว่าจะโดนดุ(?)อีก

“...ขอบคุณค่ะ”

หันไปขอบคุณอีกฝ่ายแม้ว่าตัวเธอจะเป็นฝ่ายเมินในตอนแรกก็เถอะ

แต่ในเมื่อได้อีกฝ่ายช่วยไว้ก็ต้องขอบคุณล่ะนะ..

(ได้ค้าบบ✨)

เธอหันไปทางต้นเสียงก่อนจะพบว่าเป็นคนที่อยู่ระแวกเดียวกันกับเธอนี่เอง

“อรุณสวั–”

ไม่ทันได้พูดจบอยู่ๆคุณก็เต้นรำให้เธอดูซะงั้น?!

หลังจากที่คุณได้เต้นจบหนึ่งบทเพลงเธอก็นิ่งไปสักพักนึงก็จะพูดขึ้นมา

“อ่า..เต้นเก่งดีนะคะ..? ฮาราดะซัง”

เมื่อได้ยินคำพูดของคุณ เธอก็มองคุณด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งราวกับบอกว่านี่คุณกำลังเล่นอะไรอยู่น่ะ?

“เปล่าค่ะ”

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ตอบอีกฝ่ายไปอยู่ดี

“แล้วฉันก็ไม่ใช่กระต่ายด้วยค่ะ”

ดูเหมือนว่าความประทับใจแรกของคุณจะออกมาโดยไม่ค่อยดีนักนะ

เธอเซไปข้างหลังเล็กน้อยแต่โชคยังดีที่อีกฝ่ายคว้าตัวเธอไว้ได้ทัน ไม่งั้นล่ะก็เธอคงล้มไปแล้วแน่ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ”

เธอพูดพร้อมส่ายหัวไปมาอย่างไม่ถือสาอะไร

“ขอบคุณที่ช่วยนะคะ”

(ได้เลยค่ะะ)

ไม่รู้ว่านั่นเป็นคุณตัวปลอมเมื่อโดนขวางทางเอาไว้ก็เลยเลี่ยงไม่ได้..

“เธอน่ะช่วยดูฉันเต้นหน่อยได้รึเปล่า” เขาถามเธอพร้อมฉีกยิ้มกว้าง

แต่เธอกลับคิดว่ารอยยิ้มนั่นดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย–

“ฉันไม่สนใจหรอกค่ะ”

“น่าๆ~”

ไม่ทันได้ปฎิเสธอีกรอบ..คุณตัวปลอมก็ได้โชว์สเต็ปแดนซ์ที่สุดแสนจะเท่

ก่อนที่จะหันหลังมูนวอล์กและเดินออกไปอย่างไร้ร่องรอย

แปลกคนดีนะ…

นั่นคือสิ่งที่เธอคิด