“ จะรบกวนรึเปล่า? ”

อันที่จริงก็น่าจะรบกวนอีกฝ่ายตั้งแต่ทำรองเท้าตกใส่หัวเขาแล้วล่ะ …

“ แต่ถ้าได้ ก็ต้องขอรบกวนแล้วล่ะค่ะ ”

ซัทสึกิเดินตามอีกฝ่ายต้อยๆ ก่อนจะขอร้องคนตัวสูง

ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้เธอใส่กระโปรงอยู่ ก็คงจะปีนต้นไม้ไปแล้ว หากแต่สถานการณ์แบบนี้คงต้องพึ่งคนอื่นแล้วล่ะนะ

“ ยอดตรงนั้นค่อนข้างสูง คงต้องปีนอย่างเดียวเลย … ”

(ขอบวกด้วยย 🤲🏻)

ซัทสึกิที่ตั้งใจจะออกมาซื้อขนมกินแล้วกลับบ้าน แต่ทว่าสายตามันทันเหลือบไปเห็นใครบางคนที่คุ้นตาเสียก่อน

เธอค่อยๆ เดินไปข้างหลังเด็กหนุ่มที่กำลังจดจ่อกับเจ้าเหมียวพุงโต จากนั้นค่อยๆ โน้มตัวลงแล้วพูดใส่ข้างหูด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“ ทำอะไรอยู่น่ะ~ ”

หญิงสาวไม่ได้ตอบกลับในทันที แต่ดูเหมือนจะครุ่นคิดอยู่สักพัก

เธอรู้สึกเกรงใจคนตรงหน้ามากๆ แต่ว่าถ้ามีคนช่วยก็คงดี ไม่งั้นมีหวังได้เดินกลับบ้านสภาพนี้แน่ๆ

“ งั้นคงต้องขอรบกวนแล้วล่ะค่ะ ”

ซัทสึกิเอ่ยอย่างสุภาพ มองอีกฝ่ายเป็นเหมือนพระผู้ช่วย

“ ว่าแต่เราจะเริ่มยังไงดี ”

ยอดที่ไปติดก็สูงใช่เล่นเลย

“ เรื่องแค่นี้เอง ยินดีเลยล่ะ ”

หญิงสาวส่ายหน้าพร้อมคลี่ยิ้มคืน ในขณะเดียวกันก็แอบลอบสังเกตอีกฝ่ายไปด้วย

น่าจะรุ่นพี่รึเปล่านะ …?

“ ถ้าไม่รังเกียจ เดินไปด้วยกันมั้ยคะ ”

“ ยังพอมีเวลาอยู่คงไม่ต้องรีบเท่าไหร่ ”

ซัทสึกิพยักหน้าตอบคำถาม ก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเอ่ยชวน

ถึงจะอยากค้าน แต่ในเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าสบายดี เธอก็เลือกที่จะเชื่อแบบนั้น ก่อนจะรับรองเท้าตัวเองคืนมา

“ ขอบคุณ แต่ว่าไม่ได้โยนเล่นหรอกนะ ”

ซัทสึกิส่ายหน้าแล้วยกมือมาเกาแก้มแก้ความเขินอายจากพฤติกรรมที่แอบดูประหลาดอย่างการโยนรองเท้าจนไปโดนคนอื่น

“ บังเอิญว่าทำอีกข้างติดอยู่บนนั้น เลยใช้นี่ปา หวังว่ามันจะตกลงมา ”

เธอชี้ที่ยอดกิ่งต้นไม้ต้นหนึ่ง

“ เพราะงั้นเมื่อกี้คือทำพลาดน่ะ ”

(โดนคนสวยกว่าชม 😭🫵🏻)

ซัทสึกิกำลังเดินวนอยู่แถวรั้วรร.เพื่อเตรียมใจสำหรับห้องเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ในวันนี้

จู่ๆ ก็มีอะไรสักอย่างปลิวผ่านหน้า ไม่รู้อะไรดลใจเธอถึงได้คว้ามันเอาไว้

ยังไม่ทันได้ตั้งคำถามอะไรก็เหมือนจะได้คำตอบแล้วเมื่อมีหญิงสาวที่ดูไม่คุ้นตากระโดดลงมาจากกำแพง

ถึงซีนเมื่อครู่จะชวนให้อ้ำอึ้ง แต่เธอก็ไม่ลืมยื่นหมวกให้

“ ตื่นสายเหรอคะ ”

เธอถามอย่างตรงไปตรงมา

(ขอมาปักบวกด้วยนะคะ 🥺)

พอได้ยินคำพูดบวกด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ได้โกรธอย่างที่คิดไว้ ก็ทำให้ซัทสึกิรู้สึกโล่งใจไม่น้อย ก่อนจะเลิกก้มตัวแล้วเงยหน้าสบตาอีกฝ่ายแล้วเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง

" คือว่าก่อนหน้านี้มีน้องประถมทำลูกบอลติดบนนั้น ก็เลยใช้รองเท้าปาไปเก็บบอลให้ "

" เก็บบอลได้ แต่ว่ารองเท้ามันไม่ตกลงมาด้วยน่ะ ... "

พอประโยคสุดท้ายเธอเบาเสียงลง รู้สึกอนาถใจกับตัวเองไม่น้อย

พอเห็นเองแล้วก็รู้สึกอายนิดหน่อยที่เพื่อนต้องมาเห็นตัวเองสภาพนี้เลยชวนคุยแทน

" วันนี้เมงุมาเดินเล่นเหรอ ? "

" เมงุจัง— ! "

ซัทสึกิตะโกนเรียก เมื่อเห็นว่าอีกคนนั้นเป็นคนที่ตนรู้จัก ก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าโล่งใจ เมื่อเห็นว่ารองเท้าตัวเองยังไม่ได้ลอยไปโดนหัวใครเข้า

" รองเท้าฉันเองน่ะ ขอโทษด้วยนะ "

ว่าแล้วก็รีบเก็บกลับมา ถือไว้ ไม่ได้สวมใส่มัน ถุงเท้าสีขาวสะอาดดูเปรอะเปื้อนไปกับดินแล้วเรียบร้อย

+

" ขอบคุณนะ แล้วก็... ขอโทษด้วย "

ยังไม่ทันได้ก้าวเดินออกไป อีกฝ่ายก็เดินเข้ามาเธอเสียแล้ว ซัทสึกิดูจะอึ้งกับเหตุการณ์อยู่ แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยทั้งขอบคุณและขอโทษออกไป

" เจ็บมากรึเปล่า? "

" ตั้งใจจะปาแค่ให้รองเท้าอีกข้างหล่นลงมา ไม่คิดว่ามันจะเลยไปไกลขนาดนั้น "

เธอถามไถ่ด้วยสีหน้าเป็นกังวลก่อนจะอธิบายเหตุการณ์ด้วยความรู้สึกผิดไม่น้อย

พอเห็นรองเท้าตัวเองลอยเข้าหน้าใครบางคนไปแล้วจู่ๆ อีกฝ่ายล้มลงไปทำเอาซัทสึกิใจหายวาบ รีบวิ่งเข้าไปหาโดยทันใด

" เป็นอะไรมั้ยคะ!? "

" ไม่สิ- ไหวรึเปล่า? ไปนั่งตรงม้านั่งนั่นก่อนมั้ย "

ว่าแล้วก็ช่วยพยุงคนตรงหน้าขึ้นมาอย่างเบามือ ก่อนจะชี้ไปยังม้านั่งใกล้ๆ

เพราะว่าตกใจสุดๆ เลยลืมเรื่องรองเท้าไปเสียสนิท กังวลจนเลิ่กลั่กไปหมดแล้ว

ซัทสึกิวิ่งตามรองเท้าตัวเองมา ก่อนจะพยักหน้าตอบรัวๆ

แต่พอเห็นคู่กรณีใกล้ๆ แล้วก็แอบหวั่งเกรงไปชั่วขณะ เพราะอีกฝ่ายนั้นตัวสูงใหญ่มาก แถมรองเท้าเธอก็ลงเป้าเข้าหัวพอดี คนตรงหน้าคงจะต้องโกรธเธออยู่ไม่น้อยแน่ๆ

" ต้องขอโทษด้วยนะคะ ! "

" พอดีว่าจะปาเก็บของ แต่มันดันเลยเป้าไป "

เธอโค้งตัวขอโทษเป็นอันดับแรก ไม่กล้ามองหน้าเท่าไหร่ แค่นี้ก็รู้สึกผิดจะแย่แล้วล่ะ TT