ขมวดคิ้วมองดูเพื่อนทั้งสองคนเดินนำไป อีกคนก็ใครอีกคนก็งอน เจ้าตัวก็รีบเดินไปประกบอีกข้างของกันต์

" น่าๆ กันต์ ไม่ต้องรีบเหมือนคนข้างๆก็ได้ ห้องเรียนก็อยู่ที่เดิมไม่ได้หนีหายไปไหนสักหน่อย "

จิกมองเขม่นกันไปมา ปล่อยกันต์ไว้ตรงกลางให้มึนกว่าเดิม

"ใช่สิ จำกันไม่ได้หรอ "

พูดแกมหัวเราะเมื่อเห็นเพื่อนอีกคนเข้ามาทัก ตอนนี้มีกันสามหน่อแล้ว คงไม่พากันเดินวนอีกรอบหรอก

" แค่นายต่างหาก ไม่ใช่ฉัน "

เหล่ตามองหนุ่มเกาหลีน่าหมั่นไส้ข้างๆ ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับตรงๆหรอก

( จุดธูปเรียก @kmi-kannapob.bsky.social )

" อา.. ขอบใจแล้วกัน (?) "

อีกฝ่ายว่าไงเขาก็ว่างั้นล้วกัน ยังไงของฝากใครก็อยากได้ ยิ่งเป็นขนมอีก ถึงจะงงๆหน่อยก็เถอะ

" กลับมาแล้วลืมทุกอย่างไปเลยรึไง "

เป็นคำตอบที่ดีที่สุดที่เขาจะตอบไปแล้วถ้าเทียบเวลาปกติ ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็หันไปอีกทางแล้วยกมือกวักเรียก

"ถ้าอยากเดินหลงไม่ต้องตามมาก็ได้"

" เห?"

คนได้รับของกลับมีสีหน้ามึนงงมาแทนที่ ดูเหมือนจะไม่คิดว่าจะได้ของฝากมาจริงๆ(?)

"ให้จริงหรอ"

ถามกลับทันที ไม่ได้เก็บสีหน้าสงสัยแม้แต่น้อย แต่สองมือของเขาก้ยังรีบยกไปรองรับขนมชิ้นเล็กนั่นอยู่ดี

" โอ้ย- ก็ดูสบายดีเห็นๆ จะถามทำไมอีก "

คิ้วขมวดเป็นปมมองคนตรงหน้า ลดมือลงไว้ข้างกาย เจอกันได้แปปเดียวก็ทำหน้าบึ้งให้แล้ว

" ไหนว่าจะมีของฝากไง
ของกินน่ะของกิน "

พูดซ้ำไปมาเหมือนเด็กงอแงกับอีกคนทั้งๆที่ก็โตๆกันแล้ว

หลังจากแยกกับกลุ่มเพื่อนที่มาด้วยกัน เดินไปเรื่อยๆก็บังเอิญเจอเข้ากับคนคุ้นหน้าคุ้นตา

" รุรุจัง ! "

เห็นคนรู้จักก็เดินไปหาทันที ส่งยิ้มกว้างให้ตามปกติของเจ้าตัว ไปแปะบ่า

" ไม่เจอกันตั้งนาน กลับมาไม่มีของฝากอะไรให้เลยรึไง "

( ปักครั้บ )

( เห็นค้าบ🫰🏻)