รุ่นน้อง

คุกะแค่มองแล้วคิด

“อืม กิจกรรมโง่ๆที่ให้จับคู่กัน”

เขากอดอกนึกอยู่พักนึงว่าเขาควรทำตัวให้เหมือนรุ่นพี่ไหม “อยากเล่นรึเปล่า”

“เหลือเกินจริงๆ“

เขาส่ายหัว คนที่ทำให้คุกะคิดแบบนี้มีอยู่ไม่กี่คน

”สรุปว่าเหตุผลที่ไล่ออกคืออะไร ผมน่าจะมีสิทธิ์ถามนะ“

"ใจดีจังเลย ขอบคุณค่ะ✨"

เป็นที่รู้อย่างแพร่หลายว่าคุณนากาบะคนนี้ชอบขอดูฟันเพื่อนมาก ไม่รู้ว่าช่าวลือนี้เข้าหูอีกฝ่ายไหมแต่ใครสน

แตะปลายนิ้วที่คางรุ่นพี่ดันขึ้นไปแต่เพิ่งนึกได้ว่ามือมันจากคราบน้ำมันโซ่(...) "ฟันเกหน่อยๆ แต่ดูดีเลย" จ้องแบบตั้งใจ 👁️👁️✨

"กินชากาแฟทำให้ฟันเหลืองนะคะ ^ ^ ระวังไว้ถ้าหากอนาคตต้องใช้รอยยิ้มเป็นจุดขาย" ปล่อยมือลง

(/เดินตามing)

คิ้วเลิ่กขึ้น

“อยากเข้าก็เข้าไปสิ”

เขาไม่ได้มีพิธีรีตรอง ปกติไม่ใช่คนที่มีมารยาทกับคนอื่นดังนั้นก็ไม่ได้คาดหวังว่าคนอื่นจะมาเกรงใจเช่นกัน

ตรงข้ามกับเรย์ คุกะดูลึกลับและอันตรายในภายนอก ทว่ากลับตรงไปตรงมาและเรียบง่าย ออกจะไปทางไม่ค่อยคิดอะไรเสียด้วยซ้ำ

เจ้าตัวไขกุญแจเปิดบ้านให้กับแขกที่ไม่ได้นัดล่วงหน้า ห้องขนาด1LDKตามมาตรฐาน กลางเก่ากลางใหม่แต่เป็นระเบียบชวนให้ค้นหา

”แต่คุณน่าเป็นห่วง“

เขาพิจารณารอยยิ้ม

“อยู่ได้จริงเหรอยูริ“

..ถึงไม่ได้โกหกแต่ถ้าเป็นสมบัติ‘จริงๆ‘จะมีใครที่ไหนยอมบอกกัน

“ตามสัญญาจ้างคุณจะยกเลิกเมื่อไหร่ ผมไม่มีสิทธิ์ขัดหรอก”

คุกะไม่ถามต่อเรื่องนั้น ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนก็เช่นนี้ ผิวเผินและไม่ยุ่งย่ามเกินควร

กระนั้นก็ไม่ปฏิเสธว่าบ้านของอีกคนสบายใจมากพอให้คุกะไปมาหาสู่ตลอดสองปี แล้วก็..

“ที่ผมเพิ่งบอกว่าให้ช่วยอยู่ในที่ที่ผมมองเห็น ไม่ใช่เพราะแค่คุณมองฝ่ายเดียวแล้วน่าขนลุก“

+

คุกะเองก็มองเธออีกครั้ง

เด็กผู้หญิงที่ผมสีอ่อนตาสีแดงเหมือนกระต่าย

“ไรระ?”

เขาทุบบนมือตัวเองครั้งนึง

“เรียนอยู่ที่เดียวกันหรอกเหรอ” เป็นประโยคที่ดูตื่นเต้นแต่หน้าไม่ได้ตื่นเต้นด้วย

พูดแบบไหนก็ไม่เข้าใจ รับมือยากชะมัด

เรย์คงเป็นไม่กี่คนที่คุกะคิดแบบนั้น ทว่าเพราะขี้เกียจเถียงก็เลยยอมปล่อยเลยตามเลย

“คิดแบบนั้นก็ตามใจ“

เขานำทางต่อไปเรื่อยเปื่อยในเขตที่พักอาศัยนิชิโกะ ผ่านตรอกซอกซอยที่เมื่อเย็นย่ำแล้วก็เริ่มจะเงียบเหงาต่างจากชุมชนร้านค้า แฟลตที่เขาเดินขึ้นดูทรุดโทรมตามอายุ

“ผมอาศัยคนเดียว”

เขาพูด เพื่อกันคำถามเกี่ยวกับครอบครัวจากปากคนตัวโต

(🥴🥴🥴🥴 ฮี่ๆๆๆ ขอบคุณสำหรับแว่นโด้ยยย)

เขาหยุดเท้าตาม

“ทำไม”

“ฝังสิ่งที่ให้คนรู้ไม่ได้ไว้รึไง“

ต่อให้ยูริเลี่ยงตอบเขาก็ยังถามต่อแบบไม่สนใจเรื่องนั้น คำหยอกเย้าดูผสมด้วยความเป็นจริง ในเมื่อเจ้าของบ้านมักจะวุ่นวายกับการทำสวนด้วยตัวเองเสมอ