(ไม่ต้องทวงคืนก็ได้ครับ! นี่คือความอยากวาดส่วนตัวล้วนๆ 😭😭😭 /ใจนิวโกะจังเด้งดึ๋ง-- พอทำงี้แล้วนายดูแบบ /เปลี่ยนคำพูดทันที(...))

ใช้เวลานิดหน่อยถึงเงยหน้าขึ้นมาตามเดิม

"ขอเบอร์ของนายหน่อยสิ" เตรียมบันทึกเบอร์ติดต่อ

ก็ถูก! แต่นายเป็นข้อยกเว้นเพราะรู้จักกันมาก่อนแล้ว!

นิ่วหน้านิดหน่อยตอนถูกบอกว่าคิดเยอะ เพียงแค่มีเหตุผลที่ทำให้เป็นเช่นนั้น พอถูกตบบ่าถึงคลายสีหน้า

จะอ้าปากโต้ตอบสักหน่อย กระทั่งอีกฝ่ายเสนอสิ่งหนึ่งขึ้นชวนเลิกคิ้วเล็กๆ และหยุดสิ่งที่จะโต้เถียงเมื่อสักครู่

"ไม่กลัวฉันจะโทรไปป่วนเหรอ?" เอียงคอ มุมปากยกเล็กๆ ท่าทางจะชอบใจ
"แต่ได้สิ" หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นบ้างเช่นกัน ก้มหน้ายุกยิก
+

(🥺🥺🥺 ก็คำพูดยุโตะคุงสุดจะดีสุดจะโชเน็น ซีนดีด้วย ทัชใจจนอยากวาดอะครับ!! /ยอมให้ยุโตะคุงเป็นคนเท่หนึ่งวัน!!?)

อย่าเปิดโอกาสให้ได้เห็นเชียว 🫵🫵🫵

ก็ถูก(...) ถ้าไม่ใช่คนรู้จักก็จะเดินผ่านไปแบบไม่สนใจอยู่แล้ว--

พอถูกตอบรับ เขาก็แสดงสีหน้าที่ไม่ค่อยได้เห็นออกมา ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่คืออาการเคอะเขิน

"ขอบใจนะ" เสียงแผ่ว แต่ยังให้คนคุยด้วยได้ยิน
"ปกติฉันก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่น่ะ" ฮึบสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ เหมือนเมื่อครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน(...)

"เลยอยากมั่นใจที่จะเรียกนายว่าเพื่อน"

จักรยานได้ยิน ก่อนเดินมาอยู่ด้านข้างจักรยาน หลุบดวงตาลงน้อยๆ เสมือนอยู่กับความคิดนิดหน่อย
ไม่นานก็เคลื่อนแววตาขึ้นมองคนตรงหน้า

"แต่ฉันไม่ต้องการอะไรแบบนั้นหรอก"
"แค่นายเป็นเพื่อนกับฉันก็พอแล้ว"

"ไม่เกินความสามารถนายใช่ไหม...นะ?" ท้ายเสียงเบาลงนิดหน่อย ประหม่าแหละ(...)

ไม่พอ! จะต้องสูงกว่านี้! ↗️ จะได้หยุมนายได้ง่ายๆ ด้วย--

ไม่รู้หรอกว่านายคิดอะไร แต่ถ้ารู้ก็คงได้โต้เถียงอีกแน่นอน

"ไม่หรอกน่า เพราะนายเป็นคนในชมรมด้วยนี่" อ้างเหตุผล ยกมือแตะท้ายทอยตัวเองนิดหน่อย ไม่ค่อยจะชินเวลาถูกบอกว่าใจดีเสียเท่าไหร่

เห็นสีหน้าสุดร่าเริงก็ใจอ่อนลงนิดหน่อย มองตามจักรยานไปในระหว่าง

"หายากนะเนี่ย ที่มีคนคิดจะตอบแทน" จงใจพูดสวนให้เจ้าหนุ่มสุดแสบบน+

"ถ้ามีส่วนไหนที่ไม่เข้าใจหรืออยากให้เสริมก็บอกแล้วกัน" ค่อนข้างปักใจว่าในวิชานี้อีกฝ่ายคงยังเข้าใจได้ไม่ทั้งหมดหรอก ด้วยระยะเวลาติวแค่นั้น

"ยังมีเวลาอีกนิดหน่อยก่อนสอบปลายภาค" เว้นช่วงไปหน่อย
"ถ้านายต้องการมันนะ"

หยุดได้ไงทั้งฉันทั้งนายก็เป็นวัยกำลังโตนี่! 🫵

จดจ้องนายไม่วางตา ภาพลักษณ์ที่เห็นปัจจุบันเป็นภาพที่นายดูแสบกว่าที่คิดไปพอตัว แอบหยุมหัวนายในหัว(...) สนิทกว่านี้คงได้เกิดขึ้นจริงไปแล้ว

พักนึงก็เดินไปแทบประชิด นิ้วชี้แตะช่วงอกจึ้กๆ หน้าตาเป็นจริงเป็นจัง

"อย่าทำแบบนั้นอีกล่ะ นายกับคนที่บ้านจะเดือดร้อนเอา" จิ้มจึ้กๆ สองสามทีตอนพูด อารมณ์ตักเตือนเด็กไม่ดี พักนึงก็ถอยออกมา
ส่วนคนอื่นน่ะช่างเขา
+

7 เซนต์นะ!? ไม่ได้ล่ะต้องรีบโตหนีนายแล้วสิ 🏃‍♂️

ไม่ทันมองหน้าเลยไม่เห็นสีหน้าอีกฝ่ายว่าแสดงออกเช่นไร ถึงถามไปก็อาจจะได้คำตอบไม่ถูกใจเท่าไหร่ก็ได้(...)

ฟังแผนการของนายด้วยสีหน้างุนงงเช่นเดิม ต่างแค่เลิกคิ้วขึ้นสูง

"โอชิมะ..." เรียกชื่อออกมาสั้นๆ
"มันผิดกฏหมายไม่ใช่เหรอ การซ้อนท้ายจักรยานน่ะ..." บอกกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังก่อนส่ายหัวหวือ ไม่เอาด้วยหรอกการท้าทายแบบนั้นน่ะ(...)

นายกะจะโตขนาดนั้นเลย!!?? แต่ก็ถูกติดฟีลเตอร์จิ๋วอยู่ดีแหละ 🫳

ยื่นมือไปรับของเล่นก่อนเอ่ยตอบ
"สำหรับนายแค่เล่นเพลินๆ ก็คงเหมาะกว่านี่นะ" สานต่อสิ่งที่อีกฝ่ายทำด้วยการหมุนสลับสับสีให้มีสีเดียวกันทุกแถบทุกด้านภายในระยะเวลาไม่ถึง 10 วินาทีด้วยซ้ำ

ระหว่างนั้นก็เงยหน้ามองทิวทัศน์

"นาย..."
"จะให้ฉันยืมจักรยานเหรอ?" ทำสีหน้างุนงงนิดหน่อย ก็เข้าใจแบบนั้นอะ(...)

"มันจะลำบากนายเกินไปนะ"

“ถ้านายรู้สูตรกับจำด้านสลับสีได้มันก็ง่ายขึ้นนะ“ คิดว่าจะอธิบายกับวิธี แต่พับเก็บก่อนดีกว่า บางทีตอนนี้คงไม่เหมาะจะแนะนำทฤษฎีชวนปวดหัวเพิ่ม

”แต่บางทีฉันว่าแค่หมุนมันเล่นๆ ก็สนุกดี“ พูดไปในเชิงปลอบ แต่ก็มาจากใจจริงด้วยส่วนนึง

ถึงนายสูงกว่าก็มั่นใจว่าเดินไวกว่าอยู่ดี(…) แต่นายโตขึ้นฉันก็ต้องโตขึ้นเหมือนกันเปล่า!?

“ถ้าเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิหรือฤดูใบไม้ร่วงก็คงจะใช่นะ” ถึงเป็นช่วงเย็นอากาศก็ยังร้อนอบอ้าว…

สั่นศีรษะตอบ
“ฉันไม่มีจักรยานน่ะ ปกติเดินมาที่นี่เอา” สนทนาไปเรื่อย มองทางสลับกับคู่สนทนาไปเรื่อยๆ

อาจสังเกตได้ว่าตอนมองในช่วงเวลาหมุนของเล่นทรงลูกบาศก์ สายตาค่อนข้างให้ความสนใจ

“งั้นเหรอ”
+

อดไม่ได้ที่จะหลุบดวงตา มองตั้งแต่ขาจนถึงช่วงสะโพกอย่างไม่คิดปิดบังอะไรเลย

"ก็ยาวกว่าจริงๆ นี่นา" ความต่างของส่วนสูงแหละ(...)

"ไกลอยู่นะ กว่าจะปั่นจักรยานไปถึง" คำนวณระยะทางในหัว เทียบกับเขตย่านการค้าที่อาศัยอยู่ก็เรียกว่าไกลพอสมควร

หยุดมือ แต่ไม่ได้หยุดเดิน
"นี่เหรอ?" มองคนข้างๆ นิดหน่อยเหมือนคิดอะไรอยู่สักครู่
"ลองไหม? มันก็เพลินอยู่นะ" ยื่นให้ หมุนสลับสีปนกันเรียบร้อย--

นิดหน่อย จุดหมายไม่พ้นด้านนอกของรั้วโรงเรียน

“นายอยู่ที่ไหนล่ะโอชิมะ บ้าน? หอพัก?” ระหว่างเดินสนทนา นิ้วมือก็หมุนขยับรูบิกยุกยิก แม้ไม่ได้มองมันแต่ก็สามารถหมุนมันให้มีสีเดียวกันทุกฝั่ง

ก็คือกลัวสินะ…

“หลายคนชอบบ่นว่าฉันเดินไม่รอเลยน่ะ”
“ฉันเลยบอกไว้ก่อน” เบ้หน้านิดหน่อยตอนถูกขำใส่(…) แต่ก็ดีกว่าโดนโมโหใส่แหละ

เหลือบมองมือนายบนบ่าตัวเอง พักนึงค่อยมองหน้าดีๆ

“ให้ฉันผ่อนคลาย ฉันได้เดินทิ้งนายไปไกลแน่” บรรยากาศตอนเย็นของโรงเรียนก็ค่อนข้างวังเวงได้ที่ซะด้วย

“เอาเถอะ” ก้าวเดินนำ ความเร็วลดน้อยลงจากตอนแรกอย่างเห็นได้ชัด เขาเหลือบมองออกไปด้านนอก+

ก็เดินอย่างไวจากนิสัยที่ทำจนชินอีกอย่างหนึ่ง พอรู้ตัวว่ามีคนเดินด้วยถึงชะลอความเร็วแล้วหยุดรอ ถอยไปหาด้วย(...)

"โทษทีที่ฉันเดินเร็วไปหน่อย" ก้มหน้าหน่อยๆ ไม่ได้เขินหรอกก็แค่สารภาพเฉยๆ น่ะ--

"ก็กะว่าไปแปปเดียวเอง" ซึ่งก็คือแปปเดียวสำหรับเขา กลับมาอีกทีนายก็หายไปแล้วเหมือนกันนี่!

ได้ยินว่าไม่ได้เคืองโกรธอะไรกันก็ค่อยโล่งใจ คลายสีหน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นสีหน้าปกติ ขณะเดียวกันก็สังเกตคำบอกเล่าจากปากคู่สนทนา

"คราวหน้าจะไปไหนก็จะบอกแล้วกัน" ชินกับการไปไหนมาไหนทำอะไรคนเดียวอะ(...)
"ว่าแต่..."

"นายกลัวผีเหรอเนี่ย โอชิมะ?" ถามพลางเริ่มเดิน พอเริ่มก้าวขา+

(เดี๋ยวเถอะเจ้าเด่กนี่ 🫵🫵🫵)

หน้าตายังสับสนนงุนงงว่านี่มันเรื่องอะไร

"ฉันก็มีแค่คนเดียวไหม"
"แค่กลับไปเอาของแปปเดียว" เขม่นตามองคาดโทษ(...) ยิ่งเห็นตอนหัวเราะคิกคักดูชอบอกชอบใจด้วยอีก 😠

แค่พักเดียวก็พ่นลมหายใจ ส่ายหัวสองสามครั้ง
"ช่างเถอะ แค่นี้เอง"
"ไม่เป็นไรหรอก" เว้นช่วงสักนิด มองหน้าตาคนพูดชัดๆ

"นึกว่านายเคืองที่ฉันไปเอาของซะอีก" นึกถึงความก่อนที่ทำนายฉุน(...)

(...)

จากสีหน้านิ่วคิ้วขมวด กลายเป็นเลิกคิ้วสูง เอียงคอมองท่าทีสุดประหลาดที่แสดงออกมาแทน

"เป็นอะไรของนายเนี่ย?" เห็นท่าทางเหมือนอาการตกใจกลัวอะไรสักอย่างเลยหันหลังไปดูเผื่อมีอะไรให้ตกใจ

"โอ้ย!" ส่งเสียงตอนถูกหยิกโดยไม่ทันตั้งตัวแถมสะดุ้งอีกด้วย รีบดึงแขนตัวเองกลับหาตัวทันทีทันใด เป็นฝ่ายตกใจเองซะงั้น
"ทำอะไรของนายเนี่ย โอชิมะ???" หน้าตางุนงงงสุดๆ