(ปักไว้ เดี๋ยวมากินนะค้าบ)

"อืม กลับไปตั้งหลักที่เว็บบอร์ดอีกทีล่ะมั้ง"

เจ้าตัวว่า ทีงี้ล่ะพื้นฐานเหลือเกิน

"ไว้ถ้ามีอะไรชั้นจะSOSไปแล้วกัน ทำตัวให้ว่างเข้าไว้ล่ะชินคุง~"

เหลือแค่ชินซะงั้น

"เอาล่ะ~ ต้องกลับแล้ว ยังเหลืออะไรอีกเยอะที่ต้องค้นคว้าน่ะนะ"

ปล่อยให้คาใจเสีย นิสัยเสียจริงจริ๊ง

"อาคิคุงก็กลับกันเถอะ ยังไงซะแยกตัวกันก็เท่ากับได้เพิ่มโอกาสเห็นนะ"

"ไว้เจอกันอาคิคุง หวังว่ากลับไปที่เว็บบอร์ดแล้วจะได้เจออะไรสนุกๆนะ"

"ดีแล้วล่ะ"

เด็กหนุ่มยิ้มแป้น ตบปกหนังสือปุ่บๆ

"ความอยากรู้อยากเห็นน่ะ เป็นสิ่งที่ทำให้มนุษย์ก้าวไปข้างหน้าได้ไม่จำกัดนะ"

"แล้วมันก็น่ารักดีด้วย"

หมอนี่ ตั้งใจจะพูดอะไรของมัน

"เพราะชั้นดันเชื่อไปเชื่อเรื่องที่ไม่มีเหตุมีผลตั้งแต่ทีแรกยังไงล่ะ"

เด็กหนุ่มพูดออกมาด้วยท่าทีสบายๆ ยิ้มแป้น

"อีกอย่าง ชินจิคุงไม่ใช่คนที่ฉลาดเท่าไหร่นี่"

"คงไม่ทำแบบนั้นหรอก"

"เนอะ~"

"เพราะมันไม่เคยพังยังไงล่ะ"

เด็กหนุ่มยิ้ม

"EMF เรดาห์ที่ดังเมื่อตะกี๊นี้น่ะ"

รีโมตแปลกๆที่โยนทิ้งไปเมื่อตอนนั้น ยืนล้วงกระเป๋าอยู่แบบนั้น อีกมือผายอธิบาย

"ชั้นเช็คมาสัปดาห์นึงแล้ว จนกระทั่งมันมีปฎิกิริยาเมื่อมีนายเข้ามา"

"แล้วชั้นก็แกล้งบอกว่ามันพังเพื่อพิสูจน์อะไรสักหน่อย"

"จนพอได้มาเห็นหน้าของนาย ชั้นก็มั่นใจ ว่านายเห็นมันยังไงล่ะ?"

ไม่ใช่คนบ้าธรรมดาๆอย่างที่มองล่ะสิ

"เห ในคนหมู่มากเลยเหรอ?"

เจ้าตัวกุมคางนิดหน่อย

"น่าสนใจดีนะ"

"ปรากฏการณ์แปลกๆส่วนใหญ่มักไม่เกิดในคนหมู่มากเท่าไหร่ซะด้วย"

"ขึ้นอยู่กับคนงั้นสินะ?"

เพราะตัวเองก็ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้จะๆซะด้วย

"อื้มๆ เรื่องทดลองคนที่ไวต่อสิ่งลับแลก็น่าสนใจ"

ทดลองคน????????

เด็กหนุ่มยิ้ม ทำทีไม่ได้ถือสา ดูจะชิลจนน่าหมั่นไส้ไปนิด

ก่อนที่จู่ๆก็จะหยุดเดิน

"จริงสิ"

ก่อนที่จะไป

"นายรู้รึเปล่าว่าทำไมชั้นถึงรู้น่ะ?"

(เย้ จังหวะกำลังดี ตัดฉับ ขอบคุณที่มาแจมนะคับๆๆ มาโรลถึงได้คิด ว่าตัวเองนิสัยเสียกว่าที่คิด555555555)

"นั่นมันอาจจะเพราะอัตราการมีตัวตนต่ำก็ได้นะ"

หรือก็คือ จืดจางนั่นเอง

"ถึงงั้นก็เถอะ เป็นประธานนักเรียนก็เป็นโปรเจคใหญ่น่าดู จะเอาใจช่วยก็เลยกันนะเรียว"

ยิ้มบอก เพราะเขาคงไม่มีเวลาไปคิดเรื่องนั้น ทั้งที่อยากลองอะไรหลายๆอย่างตอนนี้หรอก

และเพราะเป็นที่ 2 มันขยับตัวง่ายกว่าที่1

"เอาล่ะว่าที่ประธาน จะหมดพักเที่ยงแล้วนะ กลับไปครองห้องกันเถอะ"

พูดเพราะรู้สินะ ไอ้หมอนี่

...

"ชั้นถึงได้บอกยังไงล่ะ ว่านายน่ะ ดูออกง่ายจะตาย ชินจิคุง"

เด็กหนุ่มว่า ยิ้มตาหยีมองหน้าเขากลับมา ...หลังจากที่ได้ชำเลืองมองเขาอยุ่สักพัก

"เพราะว่าชั้นเชื่อแบบนั้น นั่นล่ะที่ทำให้ชั้นบอกนาย"

"อันที่จริงอีกอย่าง ก็คงต้องบอกว่าชั้นสนใจนายเข้าแล้วล่ะ"

"ไว้เจอกันตอนเย็นนะ"

ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็ถือวิสาสะตบไหล่เขาปุปๆ แล้วเดินต่อไปเลย

"นาย...จะบอกว่าฉันเห็นอะไรล่ะ?"

สายตาก็ดันเผลอเลื่อนไปมองข้ามไหล่อีกฝ่าย...บ้าเอ้ย

ไม่ชอบใจชะมัดที่มันดันโผล่ออกมาเหมือนถูกเชื้อเชิญเนี่ย

(เห็นๆๆๆๆๆๆๆๆผผ---)

"แผนเหรอ?"

เจ้าตัวเริ่มยกมือ ตั้งท่ายืนนับนิ้ว

"เป็นแชมป์โยโย่ของเขต เล่นดนตรีในบาร์ที่ใหญ่สุดของเขตนี้ ออดิชั่นเข้างานประกวดร้องเพลงซักที่แล้วลาออก อืม.."

"ไม่รู้สิ มีอะไรให้ทำอีกเยอะล่ะนะ"

น่าหมั่นไส้จริงๆด้วย คิดว่าทำได้ทุกอย่างสินะ?

"ของเรียวมีอะไรที่น่าสนุกกว่านี้มั้ยล่ะ?"

พูดจบก็ขยับออกมา กอดคออีกฝ่ายอยู่หลวมๆแทน

ยิ้มแป้นเปลี่ยนบรรยากาศก่อนหน้านี้มาเป็นน่าหมั่นไส้แบบเดิม

"แหม่ เราคงต้องมีเรื่องคุยกันอีกเยอะเลยเนอะว่ามั้ย?"

"ที่สำคัญ ชั้นรู้นะ ชินจิคุง"

"นายเห็นมันใช่มั้ยล่ะ?"

เจ้าตัวไม่ได้พูดอะไร พออีกฝ่ายไม่ได้เข้าหาก็เลยล้วงกระเป๋ามองอยู่ เดินเข้าไปหาซะเอง

"อื้มๆ เข้าใจแล้วล่ะน่าชินจิคุง"

ยิ้มแป้นบอกอีกฝ่าย ท่าทีไม่รับแรงกดดัน แถมไม่ได้ใส่ใจเวลาอีกฝ่ายทำทีรังเกียจอีก

ไม่ได้ใส่ใจเรื่องห้ามเรียกชื่อจริงอีกตะหาก....

..

แถมจู่ๆ เด็กหนุ่มก็เข้ามากอดคออีกฝ่าย ใกล้ชิดกันมากกว่าเดิมเสียอีก จงใจเข้าไปพูดใกล้เหมือนกับว่าตั้งใจทำตรงกันข้ามซะอย่างนั้น
+

"ฉลาดขึ้นนิดนึงแล้วนะ ภูมิใจจริงๆ ชินจิคุง"

หลับตายิ้มแป้น ดูน่าหมั่นไส้ของแท้

"ไปรอที่ห้องกันเถอะ ใกล้เวลาเรียนแล้วนะ"

เด็กหนุ่มว่า ยื่นมือไปหาอีกฝ่าย

"คงเพราะตั้งใจกับเรื่องที่ไร้สาระเกินไปล่ะมั้ง"

เด็กหนุ่มว่า หัวเราะนิดหน่อย ที่เล่นที่จริงเหลือเกิน

...แต่ดูแล้วน่าจะตั้งใจจริง

"ยังไงซะเป้าหมายอื่นก็ยังไม่จำเป็นในตอนนี้นี่นา แบบว่าอย่างน้อยๆ ถ้ายังไม่เจอจริงๆ จะยอมตัดใจไปลงทุนถือหุ้นของที่บ้านก็ยังไม่สาย"

"อย่างน้อยๆ พูดเรื่องอนาคตว่าไม่ยากเท่าไหร่ ก็คงมีไม่กี่คนที่พอจะเข้าใจที่ชั้นจะพูดได้อย่างนายล่ะมั้ง"

แอบนิสัยเสียจริงๆเจ้าหมอนี่

"นั่นสินะ แบบนั้นก็น่าสนุกดี"

เจ้าตัวว่า เสียบหนังสือกลับเข้าที่อีกเล่ม

"อาคิคุงล่ะ? เจอเรื่องอะไรที่น่าสนใจกกว่าของชั้นรึเปล่า?"

"เพราะต่อให้ไปที่จุดเดิมอย่างหน้าต่างหรือบันไดนั่น ก็ใช่ว่าจะได้เจอด้วยกันนี่นะ"

"เรื่องลี้ลับมักพบเห็นโดยตัวคนเดียว อะไรทำนองนี้นี่ล่ะ"

"เพราะว่ามันไม่มีการพิสูจน์ล่ะมั้ง"

เจ้าตัวค่อยลุกขึ้น ยืนล้วงกระเป๋า

ยิ้มขยับนิ้วนับไปมา แล้วผายมือไปอีกทางดู

"หรือก็คงเพราะ"

แหงนหน้าขึ้น พลันหลุบลงมามองชินจิ

"โลกนี้มันคงจะมีคนบ้าเยอะเกินกว่าที่จะเชื่อยังไงล่ะ"

"นายคิดว่าแบบไหนดีล่ะ? ชินจิคุง"

"ไม่เลย"

ตอบแทบจะทันที พลางยักไหล่

"โลกนี้มันดูธรรมดาซะจนน่าเบื่อจริงๆล่ะนะว่ามั้ย?"

"อื้ม ถ้ามีโอกาสก็อยากให้ไปเห็นด้วยกันจังเลยนะ~"

เด็กหนุ่มว่าตอบ

.....ก่อนที่จะปิดประตูบนดาดฟ้าโรงเรียนลง

*เอี๊ยด....*

[ปิดโรลฉับๆ ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันค้าบ ริงโกะจาง]