เร็นชะงักไปเมื่อเห็นอีกคนรีบเดินจนนำหน้าตัวเอง

แล้วเรื่องอะไรที่เขาจะยอม ก็วิ่งนำไปเลยสิ

"ฮ่า! ใครถึงก่อนจะเป็นคนชนะ"

เเละบทลงโทษของผู้แพ้คือให้เร็นเลี้ยงไอติม เอาง่ายๆคือเป็นการ'บังคับ'

( กินไอติมให้อร่อยนะเด็กๆ 🤣 )

“……….…“

เร็นยืนนิ่งเมื่อได้ยินคำพูดอีกคน ตกใจนิดหน่อยไม่คิดว่าจะซื่อบื้อขนาดนี้

”ไม่ใช่แบบนั้นสิรุ่นพี่ ฉันหมายถึง ฉันกลัวว่าไอติมจะหมดก่อนที่เราจะไปถึงกันต่างหากเล่า“

คิ้วขมวดเข้าหากันขณะที่กำลังอธิบายให้อีกคนเข้าใจตรงกัน

‘เข้าใจว่าไอติมมีแขนขา เนี่ยนะ ให้ตายเถอะ!’

เร็นชะงักไปเมื่อได้ยินคำพูดอีกคน

'เจ้าเบื๊อก ที่ฉันเดินเร็วมันไม่ใช่เพราะไอติมสักหน่อย! มันเพราะนายต่างหาก'

เขาคิดในใจขณะที่ฝีเท้าของเขาก็ไม่ได้ลดความเร็วลงเลย

"ใช่ ฉันกลัวว่ามันจะหนีฉันไป"

เขากำลังหมายถึงการที่ไอติมถูกขายไปจนหมด แต่เขาไม่รู้ว่าอีกคนจะเข้าใจเหมือนกับที่เขาเข้าใจรึป่าว

"นายไม่คิดบ้างหรอว่าไอติมมันหนีนายได้จริงๆ"

หันไปมองอีกคนที่เร่งเดินขึ้นมาข้างๆ แล้วหันกลับไปมองทางเหมือนเดิม

'จะเอาชนะกันให้ได้เลยใช่มั้ยเนี่ย!?'

คิดแบบนั้นแล้วก็เริ่มหงุดหงิดจึงเร่งฝีเท้าให้ตนเดินเร็วมากขึ้นกว่าเดิม

"ก็ช้าอยู่ดีนั่นแหละ"

ทำหน้าบูดขณะที่เดินไปด้วย ทิ้งห่างจากอีกคนไม่มากนัก

( แวววว น่ารักมากๆเลยค่ะ ขอบคุณที่เหนื่อยนะคะ 😭🩷🩷 )

( เราเร็วกว่าแสงอีก 😎 )

( /ด่อมๆมองๆ )

ในระหว่างการเดิน

เร็นก็หันไปมองอีกคนที่พูดแก้ต่าง คิ้วก็ขมวดเข้าหากันอย่างเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงตอบโต้(?) เขาอยู่

ในหัวก็พยามยามคิดสรรหาคำมาพูดอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

"มันไม่ใช่แค่คืบนึง แต่มันตั้งคืบนึงต่างหาก!"

พูดขึ้นพร้อมกับกอดอกระหว่างเดิน แสดงท่าทางของผู้ชนะในการต่อสู้นี้(?)

"นั่นหมายความว่า นายช้ามากมาก"

เร็นส่ายหน้าไปมาเมื่อได้ยินคำปฏิเสธของอีกคน

"ไม่ได้ ฉันต้องเลี้ยง"

พูดขึ้น ไม่รับฟังข้อเห็นต่างใดๆ

เดินนำไปเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่าอีกคนไม่ได้เดินตามมาเลยหันกลับไปหา

"เร็วๆ อย่าชักช้า"

รอให้อีกคนเริ่มเดินมาข้างๆก่อนจะเดินไปพร้อมกัน โดยมีจุดหมายเดียวกันคือร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ

'เลี่ยงตอบเหมือนเดิมเลย คงจะไม่สบายใจจริงๆ…'

เร็นพยักหน้าเบาๆ เลือกที่จะไม่ทำให้อีกคนอึดอัดโดยเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นทันที

"ดีเลย นายหยุดร้องไห้แล้ว งั้นฉันขอค่าปลอบใจที่ฉันอุตส่าห์ยืนคุยกับนายตรงนี้…"

ลากเสียงยาวเพื่อให้ดูน่าตื่นเต้นมากขึ้น

"ช่วยไปกินไอติมเป็นเพื่อนหน่อยดิ เดี๋ยวเลี้ยง"

พูดขึ้นด้วยความภูมิอกภูมิใจทั้งๆที่สีหน้าของเขานั้นกลับนิ่งเฉย

เร็นทำหน้าบูดเมื่อยังได้ยินคำพูดอ้างๆของอีกฝ่าย เขายืนกอดอกมองไปรอบๆเพื่อหาสาเหตุแทน

แต่ก็ไม่เห็นอะไร

"โกหกให้เนียนหน่อยเถอะ นายทำให้ฉันอยากรู้นะ"

สงสัยจังว่าทำไมถึงต้องเลี่ยงตอบเขาขนาดนี้ หรือบางทีจะเจอคนมารีดไถ่เงินกันนะ? แต่คิดไปคิดมาก็ไม่น่าใช่ เพราะหน้าตาก็ดูน่ากลัวอยู่…

( ขอแจมๆด้วยนะคะ🥹🩷 )

ในขณะเดียวกันเร็นเองก็เดินผ่านไปเเถวนั้นเหมือนกัน พอเจอฮารุโตะที่กำลังร้องไห้อยู่ก็ชะงักไป

เมื่อได้ยินคำพูดแก้ตัวของอีกคน เร็นก็ยิ้มขึ้นเล็กน้อย

"ฝุ่นแบบไหนที่ทำให้น้ำตาไหลได้ขนาดนี้ ?"

เร็นแซวเล็กน้อย

"ไปเจออะไรมาล่ะนั่น?"

เร็นถามขึ้นพลางเลิกคิ้ว มองอีกคนด้วยความสงสัยและอยากรู้