ยังไม่ทันทำอะไรอีกฝ่ายก็เดินเลี่ยงออกไปเสียแล้ว

โอฮาระเอียงคอเล็กน้อยอยู่กับตนเอง นึกสงสัยว่าทำอะไรผิดไปหรือเปล่า กระนั้นก็มิได้ทักท้วง

“ไว้มีโอกาสมาเจอกันใหม่นะคะ” เธอไหวมือลา พูดส่งหลังไว้เพียงเท่านั้น โดยไม่สนใจว่ามันจะส่งไปถึงคนที่ก้าวขาฉับไวออกไปหรือไม่…

(ขอบคุณสำหรับรูทค่ะ!)

โอฮาระผงกหัวให้น้อยๆ แทนคำขอบคุณ แวบหนึ่งสายตาจับจ้องไปยัง ’ที่ว่าง‘ ราวชั่งใจ คิดอยู่ว่าเขาอาจกำลังเจอกับเรื่องแปลกแต่ไม่มีใครที่อยากพูดออกมาตรงๆ

พอได้นั่งลงตรงกันข้ามกับเขาแล้วถึงเริ่มแกะผ้าที่ห่อข้าวกล่องไว้ออก

“อาจต้องช่วยกันเสนอให้โรงเรียนขยายโรงอาหารเพิ่มแล้วไหมคะ” เธอกล่าวติดตลกไปพลาง ท่าทางไม่ใช่คนเข้าถึงยากเช่นรูปลักษณ์ผิวเผิน

“มาโจ โอฮาระ ปีสองห้องซีค่ะ“

“ชมกันมากไปแล้วค่ะ” เธอรับคำชมมาเช่นนั้น —อ้อนน้อม ถ่อมตน

โอฮาระรู้สึกได้ถึงสัมผัสบางเบาบนเส้นผมเพียงครู่ ไม่ได้นึกปัดป้องหรือผลักไส ดวงตาสบประสานหากแต่ยากจะเดาอารมณ์

“ฝากตัวกับเชรินไว้ด้วยเช่นกันค่ะ” เสียงเซ็งแซ่ของนักเรียนคนอื่นทำให้เสียงเธอฟังดูเบาลง กระนั้นก็ยังสามารถได้ยินชัดเจน

“หวังว่าจะเป็นอีกปีที่ดี…“

(สามารถจบตรงนี้ได้เลย ขอบคุณสำหรับรูทอีกครั้งนะคะ!! ywy b)

(มาทักทายประธานนะคะ!
น่าอายและแปลกใจจังเลยที่นึกไม่ออก แต่รบกวนบอกชื่อกันอีกสักครั้งทีได้ไหมคะ……..)

(น่ารักมากเลยค่ะ นุ่มๆ ฟูๆ 🥺)

เธอพยักหน้าเป็นคำตอบ แปลกใจเล็กน้อยที่เขาแกะมันทานในทันที กระนั้นก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร

“คงทำอาหารเก่งสินะคะ” ว่าไปตามท้องเรื่อง เธอไม่ค่อยปฏิเสธอะไรอยู่แล้ว “หากมีโอกาสนั้นก็จะตั้งตารอค่ะ”

โอฮาระยกยิ้มจางอย่างเป็นมิตร เว้นช่วงไว้ครู่หนึ่งจึงเอ่ยแนะนำตัว

“มาโจ โอฮาระ อยู่ปีสองห้องซีค่ะ”

“หรือเพราะแบบนี้เลยยังไม่มีคนมาขอเป็นหวานใจ?” ว่าจบก็ยกมือขึ้นทาบแก้ม ดูเผินๆ เหมือนสาวน้อยวัยแรกแย้มผู้เคร่งเครียดกับเรื่องรักใคร่

แม้สีหน้าโอฮาระจะไม่ได้มีความกังวลเป็นส่วนประกอบ แต่การเปลี่ยนหัวข้อฉับพลันเช่นนี้ก็ทำให้บรรยากาศดูโปร่งขึ้นได้ทันควัน

โอฮาระไม่พูดอะไรต่อเป็นพิเศษนอกจากยิ้ม เคยมีบ้างที่คนบอกว่าเธอน่าขนลุกหรือกระทั่งเหมือน ‘นังแม่มด‘ แต่ยังไม่เคยมีใครบอกว่าเธอเหมือนผี

อย่างน้อยก็ไม่มีคนที่พูดตรงๆ เช่นนี้

“เพิ่งมีคนบอกแบบนั้นเลยค่ะ” เธอพูดตามจริง +

เธอพยักหน้าช้าๆ ก่อนใช้ปลายนิ้วดันแว่นให้เข้าที่ขณะหันไปทางกระดาน กวาดดวงตาตรวจหารายชื่อที่ได้ยินมาทีละบรรทัด ใช้เวลาไม่นานนักจึงพบ

“โอชิมะ ยูโตะ…ห้องอีค่ะ“ โอฮาระชี้ระบุไปบนรายชื่อลำดับที่ 3

”อยู่คนละห้องนี่นา น่าเสียดายจัง“ เธอกล่าวสบายๆ ตอนหันกลับมาทางเขา เพราะรอยยิ้มบนใบหน้าเลยทำให้ดูไม่ได้เสียดายอะไรอย่างที่ปากว่า ”มาโจ โอฮาระ ปีสองห้องซีค่ะ“