“เจอเยอะกว่า…”
”หน่า อาจจะพอๆกันก็ได้นะคะ“
”ฉันก็อายุเยอะกว่านายไม่กี่ปีเอง บางที่ อาจจะเจอน้อยกว่าก็ได้“ หุ- คนที่อยากเจอมักจะไม่ได้เจอนี่น้า~

หล่อนเงียบไปซักพัก

“เน่ โนริคุง“
”นายว่าปีสุดท้ายสำหรับพี่ปี3อย่างฉัน จะเป็นปีที่ดีมั้ยคะ?“

ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองไปยังท้องฟ้า มองทะลุมวลกลีบดอกไม้ในอากาศไปด้วยแววตาดำสนิทอันไร้ที่สิ้นสุด

oO(อาระ? เหมือนจะเห็นอะไรแวบๆ…หุ)

แค่เปิดเทอมมาวันแรก ก็มีเรื่องน่าสนใจแล้ว เห็นทีปีนี้คงเป็นปีสุดท้ายที่ดูสนุกไม่น้อย

“ได้ค่ะ โน ริ คุง” *ป๊อบ* เธอเม้มปากแล้วปล่อยเกิดเป็นเสียงป๊อบดังขึ้นตามหลัง อาจจะไม่มีความหมายอะไร แต่ก็ทำชินจนติดเป็นนิสัยแปลกๆ

“แล้ว…ได้เจอเรื่องอะไรแปลกๆบ้างรึยังล่ะคะ?”

“จินัทสึ มิคาซึกิ”
“ปี3ห้องFค่ะ”
หล่อนยิ้มตาหยีให้คนตรงหน้า

“ร่าเริงดีจังเลยนะคะ ทามุระซัง“

“แบบนี้สิ่งลี้ลับยิ่งชอบ…”
“อะ…ว่าไปนั่น”
ฟุฟุ ยกมือขึ้นมาสองข้างแบบล้อเล่นจ้า~ ✋🤚

“บางทีอาจจะกลายเป็นสิ่งลี้ลับไปแล้วก็ได้”

“ว่าไปนั่น”

เธอรู้ว่าเขาเลือกที่จะไม่ตอบคำถาม
ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ได้เซ้าซี้

”แอบหนีออกมาสูดอากาศน่ะค่ะ“

”นายล่ะ? นอนไม่หลับหรอ?“
”ให้พี่สาวช่วยกล่อมมั้ย?“ ฟุฟุ~

“…”
หล่อนนิ่งเงียบมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะขำเบาๆออกมา

“ฟุฟุ~”
“หยอกเล่นค่ะ”
ว่าพร้อมเอื้อมมือไปหยิบกลีบซากุระที่ติดอยู่บนหมวกของอีกฝ่ายออกมาแล้วยื่นให้

“ไม่ต้องขอโทษหรอก”

“ว่าแต่เราอยู่ชั้นไหนห้องอะไรล่ะคะ?”^^

“หนุ่มน้อย นายทำแบบนี้กับคนที่เพิ่งเคยคุยกันงั้นหรอคะ?“

/ดึงเครียด จริงๆหยอกน้อง

(มารับน้องด่วร)

“ก็…สบายดีค่ะ”

”เปลี่ยนแผนนิดหน่อย“

“หมายถึงเรื่องอนาคตน่ะ… แต่ก็ใช่ว่าจะละเลิกเจตจำนงเดิม“

”จะว่ายืดเวลาออกไปซักปีก็ได้“
แน่นอนว่าเธอวางแผนที่จะหายตัวออกจากเมืองนี้ไปโดยที่ไม่บอกใครตั้งแต่จบพิธีปัจฉิมแล้ว แต่เพราะมีห่วงอะไรบางอย่าง ตอนนี้เธอจึงทำไม่ได้… และยากนักที่จะพบเห็นคนหายเฉกเช่นเธอในยามนี้

”คิดถึงกันบ้างรึยังล่ะ?“

“มาไม้ไหน?“
เธอส่ายหัวเบาๆแล้วขำออกมาเล็กน้อย

“แต่ละคน เจอฉันทีไร จำเป็นต้องยิงคำถามทรงระแวงอยู่ตลอดเลย”
หล่อนนั่งคุยกับเขาโดยไม่ได้มองหน้าหรือสบตา ทำแค่มองไปยังที่นั่งว่าเปล่าในรถ

“ทำให้ตกใจอยู่ไม่น้อยสินะคะ ทั้งๆที่บอกลาไปแล้ว แต่กลับได้มาพบกันแบบนี้”

“เป็นไงบ้างล่ะคะ?”

แปลกกว่าการที่คุณนั่งอยู่บนรถคันนี้ในยามวิกาล ก็คือเด็กสาวที่หายตัวไปดันขึ้นรถคันเดียวในเวลานี้กับคุณซะได้

ไม่ว่าจะเป็นโชคชะตา ภาพหลอน ผีสางหรือสิ่งลี้ลับ ก็ไม่ได้ลบความจริงที่ว่าวันนี้เราได้พบกัน

ร่างนี้เดินเข้าไปนั่งข้างๆคนที่ดูคุ้นเคย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ“

”ขอนั่งด้วยจะได้ไหมคะ“

(ม่ายยยยยยยย!!!!!!!!!😭😭😭😭😭)

เป็นอีกครั้งที่หล่อนยิ้มบางๆออกมาให้เขา
“ขอบคุณนะ”

จากนั้นจึงปล่อยมือที่จับเขาอยู่ ทิ้งไว้แค่เพียงความอบอุ่นสุดท้ายบนมือของเขาที่ค่อยๆจางหายไปตามกาลเวลา

.
”อากิระคุงคงต้องไปอำลารุ่นพี่คนอื่นอีก“

”เรามีเวลาไม่มากนัก“
”นายรีบไปเถอะค่ะ“

“ไม่จริงน่า ล้อเล่นรึเปล่า”
ได้ยินเรื่องแบบนั้นแล้วก็หลุดอ้าปากเหวอออกมาโดยไม่รู้ตัว

“แต่ฉันว่าหลายอย่างที่รุ่นได้ทำในปีนี้ ก็ดูคุ้มค่าเหมือนกันนะคะ“

”ไม่ว่ายังไงก็ขอให้การเดินทางใหม่ครั้งนี้เป็นอะไรที่ราบรื่นนะ!“
ว่าแล้วก็หยิบถุงใสคล้ายเครื่องราง ที่บรรจุดอกเนโมฟีล่าข้างในมาให้เป็นของที่ระลึก

(🥹🥹🥹🥹🥹หน่องงงงงงฝ ฮึก ฮืออออ)

เธอรับของสิ่งนั้นมา ด้วยคำพูดอวยพรของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกผิดออกมาเล็กน้อย

การเดินทางครั้งใหม่…

…และครั้งสุดท้าย

“ขอบคุณนะ”
“จะเก็บไว้อย่างดีเลยค่ะ”
มือที่รับของมาจับมือของรุ่นน้องสาวไว้หลวมๆพอที่จะสัมผัสความอบอุ่นได้

“ได้โปรด…ช่วยอย่าลืมความรู้สึกที่ฉันมอบให้ทีนะคะ“
”ช่วยจดจำตัวฉันในตอนนี้ทีค่ะ…“