(ยื่นมือมาสุ่มสี่สุ่มห้าระวังโดนกัดนะสาวน้อย 😺)

มิฟุเนะหวังว่าแผ่นหลังนั้นจะหันกลับมาหาเขา เช่นเดียวกับที่หวังว่าวันหนึ่งทาเครุซังจะกลับบ้านมาปกติ เขาก้มหน้าลง หัวเราะเบา ๆ มองฝ่ามือทั้งสองของตนเอง คล้ายรู้สึกถึงความเย็นจากป้ายหลุมศพ เมื่อเงยหน้าขึ้นเขากลับไม่พบสิ่งใด นอกจากตัวเขาเองที่ยืนใกล้ริมชายหาด ยินเสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งแล้วม้วนตัวกลับคืนสู่ทะเลก่อนจะสาดขึ้นมาบนฝั่งอีกครั้ง วนเวียนอยู่เช่นนั้นไม่รู้จบ

เขาเดินลงไปใกล้ชายหาดที่สุดเท่าที่จะทำได้ เห็นแผ่นหลังของคนคนหนึ่งเรื่อสลัวขึ้นมา และกลุ่มปลาที่แหวกว่ายอยู่กลางอากาศ ชั่วพริบตาคล้ายทุกอย่างจะเชื่องช้าลง ทั้งลมหายใจของเขา ทั้งการเคลื่อนไหว กลายเป็นภาพช้า เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย มันเงียบสนิท ทั้งที่เขาเห็นว่าร่างนั้นถูกพัดผ่านจนชายเสื้อไหวปลิว ราวกับว่าโลกลืมส่งเสียง

(+)

มิฟุเนะเหม่อมองไปไกล ความเข้มข้นยามค่ำคืนจรดเส้นขอบฟ้า กลืนไปกับสีของทะเล แต่ในความมืดนั้นคล้ายกับเห็นเค้ารางบางอย่าง ไกลออกไป กะพริบแสงวิบวับเหมือนแสงสะท้อนของผิวทะเลที่เคลื่อนขยับกระเพื่อมไม่หยุดนิ่ง

(+)

มิฟุเนะวางมือบนป้ายชื่อ ความเย็นเยือกแทงทิ่มฝ่ามือไปถึงกระดูก สิ่งที่ทาเครุซังเหลือไว้ให้มีเพียงชื่อที่สลักบนแท่นหินและห้องอ่านหนังสือ

“ไม่ใช่หรอก” มิฟุเนะพึมพัม เขาไม่ได้ละเอียดอ่อนอย่างทาเครุซัง เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทาเครุซังหน้าตาเป็นอย่างไร น้ำเสียงแบบไหน จำไม่ไ้ด้ว่าภาพยนตร์ที่ทาเครุซังชอบมากที่สุดคือเรื่องอะไร และหนังสือเล่มไหนที่อ่านซ้ำบ่อยที่สุด

(+)

“มิฟุเนะจังน่าจะได้ความละเอียดอ่อนแบบทาเครุซังมา” คิคุซังกล่าวขณะกุมมือมิฟุเนะให้อุ่น มิฟุเนะตอนอายุ 8 ปีนั้นไม่ค่อยเข้าใจว่าคิคุซังกำลังพูดถึงอะไร กลายเป็นว่าวันสำคัญวันเดียวที่คิคุซังจำได้คือวันครบรอบเสียชีวิตของทาเครุซัง พวกเขาจะมาเยี่ยมที่ป้ายหลุมศพทุกฤดูหนาว

(+)