(คัม ๆ พร้อมสกินค่ายฤดูร้อนล่ะสุมิเระจังง🥺🥺)

( ขอบคุณค่าTT TT((เขิน)) FC พี่💙โฮโจ💛ที่หนึ่งเหมือนกัน อิอิ)

(มาคุณนงคุณหนู อิส 🥺👊ไหนอาราตะคุงสกินค่า--)

( ขอบคุณมาก ๆ เลยค่า 🥺💕 อุซุยเซ็นไปสกินฤดูร้อนก็ดูดีเหมือนกัน!!)

ไม่จริงน่า..

"ตั้งสติก่อนนะคะทั้งคู่"

มาริเอะพยายามควบคุมสถานะการณ์ อันที่จริงถึงจะบอกว่าตั้งสติก่อนนะทั้งคู่แต่ก็กลับเหมือนบอกตนเองเสียมากกว่า

"ที่เราต้องทำตอนนี้คือต้องหาวิธีออกไปค่ะ"
"ไม่แน่..ถ้าเจอกุญแจสำรอง หรือกิ๊ฟก็น่าจะพอไขออกไปได้"

แต่กุญแจหรือกิ๊ฟในห้องเก็บของกีฬาเนี้ยนะ..

แล้วถ้าหากิ๊ฟเจอ..ใครจะไขออกเป็นล่ะ..

ไม่ลองก็ไม่รู้

"อ๊ะ- มีใครพกมือถือมารึเปล่าคะ"
ทักขึ้น

"อาเมะมูระเสมไป!?"
มาริเอะเรียกเขาเสียงดังอย่างตื่นตระหนกก่อนจะสูดลมหายใจ และพยายามทำตัวสงบ

"ไม่เจ็บ..ตรงไหนใช่ไหมคะ"

ดวงตาเหลือบมองฮารุโตะที่พยายามตะโกนออกไป เสียงที่เบาขนาดนั้น เห็นทีต่อให้มีใครอยู่ด้านนอกก็คงมิมีใครอาจได้ยิน

"ขอโทษนะคะ ด้านนอกมีใครอยู่ไหม พวกเราอยู่ในนี้ค่ะ"
เด็กสาวเคาะประตูและตะโกนออกไป เมื่อสิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบถึงได้กุมขมับ
+

เพราะไอ้สิ่งที่เธอกลัวกำลังจะเกิดขึ้นกันแน่..

"ไม่ใช่..แบบที่ฉันคิดใช่ไหมคะ"

"ไม่ต้องขอโทษฉันหรอกค่ะ..ฮารุโตะคุงไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะ"
มาริเอะเหลือบมองฮารุโตะขณะที่ยังพยายามพือเสื้อตนให้ลมเข้า

เด็กสาวลอบถอนหายใจ ก่อนก้าวเท้าไปหยุดยืนเคียงข้างรุ่นพี่ที่กำลังจรดมือเปิดประตู เพราะเสียงกุกกักจากลูกบิดดังขึ้นเธอถึงได้เอื้อนเอ่ยทักเจ้าของมือที่จับลูกบิดอยู่

"อาเมะมุระเซมไป"
ดวงตาหลุบมอง เหงื่อเริ่มหยดจากกรอบหน้าเพราะความร้อน

หรือ
+

อ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ก่อนจะตัดสินใจกลืนคำพูดลงไป พลางเบนสายตาไปทางอื่นแทน

"ไงก็เถอะ ไปกันเถอะค่ะ เวลาไม่คอยท่า "
นิ้วเกี่ยวคอเสื้อตัวนอกเบา ๆ กระตุกมันเข้าออกให้พองตัว กระพือเข้าออกเพื่อดึงลมเข้ามาเล็กน้อย

"อีกอย่างในนี้ก็ค่อนข้างร้อนด้วย.."

มาริเอะหลับตาปี๋ ครั้นเมื่อถูกวางมือลงมาบนศีรษะ

ดวงตากระพิบปริบ จังหวะการสนทนาเธอเว้นช่วงไปชั่วครู่ ไม่ได้ต่อว่าอะไรที่รุ่นพี่วางมือมา

"..."
"ขอบคุณค่ะรุ่นพี่อาเมะมุระ"

"เออ-..และก็.."

"อันที่จริงไม่ต้องโค้งขนาดนั้น..ก็ได้นะคะฮารุโตะคุง อย่างน้อยทุก ๆ คนก็ช่วยกัน"
หันไปหาฮารุโตะ โค้งให้คืนหน่อย ๆ ตามความเคยชิน ไหล่สั่นไหวเมื่อกล่าวประโยคท้าย
+