"เพราะงั้นวันนี้มามีความสุขกันดีกว่าครับ ถึงจะตื่นเต้นแต่มาทำให้เต็มที่กันเถอะ"

"ไม่งั้นใจผมกระโดดออกมาข้างนอกแน่"

....

"อีกเดี๋ยวพิธีก็เริ่มแล้วนี่นา"
"ฮะฮะ.."

"เมื่อคืนผมเจอคุณพ่อกับคุณแม่ในฝันด้วยล่ะครับ" เป็นความอาวรณ์ละมั้ง "พอมาเห็นพวกท่านในฝันก่อนวันแต่งงาน เหมือนท่านแวะมาแสดงความยินดีด้วยเลย"

"เขาไม่ได้พูดอะไรกับผม แต่ยิ้มด้วยล่ะ"

"เลยคิดว่าพวกท่านเองก็คงดีใจที่เราแต่งงานกันเหมือนกันครับ..." เขาหันไปยิ้มให้อีกคน มือเอื้อมไปจับมืออีกฝ่าย

รุ่งเช้ามาเยือนจนได้ เมื่อคืนกว่าเขาจะนอนก็พักใหญ่เลยเชียว ดีที่เลือกเวลาแต่งได้ค่อนข้างดีก็เลยมีเวลาให้พักผ่อนกับแต่งตัวพอควร

ชินระเพียงกำชับเสื้อตนเองแน่น หลุบตามองตราตระกูลบนเสื้อตัวเอง — นอกจากเป็นวันสำคัญแล้ว มันก็เป็นวันสำคัญของเขาเหมือนกัน

ทายาทเพียงคนเดียวของคุโรซึจิ
กำลังจะแต่งงาน

จนอีกฝ่ายทักขึ้นถึงได้หลุดออกจากภวังค์

"ตื่นเต้นนิดหน่อยครับ"
"ดีที่ไม่ได้ชวนใครมาเยอะ"

"สีมันเหมือนตาพวกเราดี"

"แต่นอกจากดอกนั้นก็ชอบพวกกุหลาบเลื้อยบ้าง เอ แอนนีโมนีก็ดี เอสเตอร์ก็น่ารักดีครับ"

"เธอล่ะ"

"ชอบดอกอะไรเป็นพิเศษไหม"

เขาถามกลับบ้าง

อ่ะ เขินด้วยแหะ

อยู่ใกล้ขนาดนี้ เขาย่อมสังเกตเห็นมันอยู่แล้วล่ะแต่ก็ไม่ได้ทายทักอะไร เพียงแค่ยิ้มให้กล้องก่อนหยัดตัวยืนขึ้นเต็มความสูงเมื่อถ่ายรูปเสร็จแล้ว

"อากาศหนาวไปหรือครับ ทำไมแก้มเป็นงั้นล่ะ" เขาหัวเราะเอ็นดูตอนเห็นท่าทีอีกคน ตาสีแดงชาดฉายแววนึกสนุก คุณคงเห็นแต่ความขี้แกล้งฉาบบนมันเท่านั้นล่ะ — พอทักเสร็จ คนต้นเรื่องก็เดินนำไป

"อืม ...."

"ฮิกังบานะมั้งครับ"
"ยูริโกะก็ชอบนะ"

"รีบหนีทำไมล่ะครับ"

"จะแต่งงานกันแล้ว หยุดเขินผมได้แล้วครับ ที่รัก" เขาขำก่อนเอ่ยกระซิบแผ่ว " อืม พรุ่งนี้จะจูบจนกว่าจะพอใจเลย"

"ราตรีสวัสดิ์นะครับ"

ว่าไปก็หันไปมองรอบๆส่งท้ายว่าตนไม่ได้ลืมอะไรถึงได้ทิ้งตัวนอนลงช้าๆ ชินระเป็นพวกหลับยาก

เขาคงลืมตาอยู่พักใหญ่เลยแหละกว่าจะหลับ

คุโรซึจิ เออิจิ

"ชื่อนั่นเข้ากับเธอไม่น้อยเลย ผมดีใจนะที่เธอมาใช้นามสกุลเดียวกับผมน่ะ" สำหรับชินระมันทั้งพิเศษ และเหมือนได้แสดงความเป็นเจ้าของภายในตัว พึมพำตามก็ยิ้มค้างดีใจกับตัวเอง

ก่อนจะกลับมาสนใตก็ตอนที่ริมฝีปากอีกคนประทับบนริมฝีปากตน

เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งจริง

พลางหลุบตามองคนที่ซุกหน้าหนี เขาหัวเราะเอ็นดูอีกคนเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวลงหา เอาแขนค้ำไว้แล้วกดจูบแนบแน่นที่ขมับ

"ฮะฮะ ต้องขอบคุณงั้นสินะ" เขาทวนคำ เอ่ยไปก็ครุ่นคิดบางอย่าง "ขอบคุณนะที่เข้ามาช่วยผมน่ะ ..ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตผมนะ"

คำขอบคุณมากมายพรั่งพรูออกไป ดวงตาสีชาติหลุบลง ทำหน้ามุ่ยมองค้อนนิดหน่อยแก้อาการขัดเขินที่เกิดบนใบหน้า

"งั้นเลิกถ่อมตัวก็ได้ครับ"
"ยอมรับก็ได้ว่าเก่งครับ"

ชินระยกมือยอมแพ้

เขาเท้าคางฟังสิ่งที่คุณเอ่ยเงียบๆ ตาสีแดงชาดทอประกายวาวพร้อมขยับยิ้มอ่อนตอนได้ยิน

"อืม ไว้มาชวน"

เห็นคุณมายืนบังลมให้ก็ร้องโธ่ออกมา อาจเป็นเขามากกว่าที่บังลมให้คุณเพราะหัวเขาเลยคุณไปตั้งหลายเซ็น แต่อย่างน้อยผ้าพันคอก็ทำให้หนาวน้อยลงล่ะนะ

เขากวาดตามองรอบๆไปพลาง มาทีไรดอกไม้ละลานตาขึ้นทุกปี ปีนี้ก็ด้วย พลางนึกสงสัยว่าเพราะงบเยอะรึเปล่าหนอ

จนอีกคนเรียกถ่ายรูปเขาก็กางขาออกให้พอดีอีกคน แล้วเอียงหัวหาจนแทบชิด

"ได้ไหมแบบนี้"

พอคิดว่าผมเองก็หลุดจากวังวนที่เคยโดนกล่าวหาได้แล้ว ได้รับการจดจำในฐานะอื่นแล้ว แถมคนที่ผมรักที่สุดจะได้ใช้มันอีก"

"ก็เลยไม่กังวลอะไรแล้วล่ะครับ ฮะฮะ เขียนยากหน่อยแต่ก็หวังว่าคุณจะชอบที่มีมันในชื่อหลังจากนี้นะ"

"แต่ก็ขอบคุณที่ชื่นชมผมมาตลอด หรือคอยหาข้อดีผมตลอด ทำเอาผมรู้สึกมีคุณค่าเสมอจริงๆ"

จั๊กจี้

อยากพูดแบบนั้นหรอกแต่ท่าทีน่ารักนี่ปล่อยไปเสียดายแย่

"ฮะฮะ คุณบอกผมรอบที่เท่าไหร่แล้วกันครับ แต่ผมก็ดีใจที่ได้แต่งงานกับคุณเหมือนกันนะ"

เขาเลิกคิ้ว

"บางครั้งผมก็คิดนะครับ"

"ว่ามันดีแล้วรึเปล่านะที่ให้คุณมาใช้นามสกุลผม — เป็นนักสาปแช่งนี่นา" เขายังหรี่ตามองแต่ด้วยรอยยิ้มที่ดูอ่อนลง "แต่ว่า

"นั่นสิ ต้องเป็นวันแรกที่เราได้คุยกันสินะ" เขาว่า นึกดูก็เป็นแบบนั้น เราไม่เจอกันวันแรกวันนั้นสักหน่อย ก่อนหน้านั้นก็เจอกันในฐานะของนักเรียนกับวิทยากรก็เถอะ "แต่ถึงจะได้คุยกันช้าไปหน่อย..."

เขาพลิกตัวหา เท้าแขนค้ำหัวตัวเอง

"ก็ได้คุยกันจนได้นี่ครับ"

"โธ่ เมื่อไหร่เธอจะเลิกชมผมกัน เล่นเอาผมไม่อยากถ่อมตัวแล้วครับ" ทำได้แค่หัวเราะแก้เขินกับอีกคนไปเท่านั้น ดวงตาสีชาดหรี่ลงมอง วาดยิ้มค้าง

"แล้วก็ไม่ได้สุดยอดอะไรสักหน่อยครับ ชมกันเกินไปแล้ว"

"ผมไม่เคยจินตนาการเหมือนกันว่าจะได้แต่งงานกันจริงๆ ดีจังนะครับ.. ที่อยู่มาจนวันนี้ได้"

เขาเองก็นอนไม่หลับ

เพราะงั้นตอนอีกฝ่ายหันมา ตาสีชาดถึงปริบเบาๆตอบให้รับรู้

"ครับ?" ได้ยินคำที่หยิบขึ้นมาเสียงหัวเรสะเอ็นดูก็ดังขึ้น "ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแหละครับ เรามาถึงวันนี้ได้จริงๆนี่"

"อืม สิบปี... นานเหมือนกันนะครับ" เขาหลับตานึก "ยังจำวันที่เราเจอกันครั้งแรกได้อยู่เลยครับ ทั้งที่ผ่านมานานแล้วแท้ๆ แต่ก็ผ่านอะไรมาจนถึงวันนี้จนได้"

"เห.."
"แต่นี่ไม่ใช่ความฝันนะครับ"

"ที่นี่จุดถ่ายรูปเยอะด้วย เก็บภาพให้คุ้มล่ะครับ" ว่าไปก็เดินนำไปทางโซนขายบัตร จัดการซื้อให้เรียบร้อยแล้วยื่นใบหนึ่งให้คุณ

ผ่านประตูมาก็เจอกับสวนดอกไม้ละลานตา ไล่สีสวยงาม มีนักท่องเที่ยงแวะมาประปราย

"เราเดินไปเรื่อยๆตามทางแล้วกันครับ"

เพียงแค่ยิ้มคืนเท่านั้น ส่วนเรื่องที่เล่าคงต้องไถจากเหล่าคนรับใช้เองแล้วล่ะ

"ยังไม่เอียนหรอกครับ เนโมฟีลาที่คูเมอิก็สวยแต่ก็ให้ความรู้สึกคนละแบบกับที่อิบารากินี่นา?" เพราะงั้นมองได้ตลอด ไม่เบื่อหรอก "เอาสิ คราวหน้าไปกันครับ"

มองท่าทีคุณก็หัวเราะเอ็นดู

"ฮะๆ เป็นดอกไม้หน้าหนาวนี่นา ส่วนเราน่ะคงทำแบบนั้นตอนหน้าหนาวไม่ไหวหรอก" แค่ตอนนี้เอาหน้ารับลมก็รู้สึกหน้าแห้งพิลึกจนแสบผิว

✦ Thank you for being a part of our special day ✦