(ขอบคุณเช่นกันค่ะ ทุกอย่างเก็บเล็กผสมน้อยเพื่อฤดูร้อนปีนี้จริง ๆ ต่ออารมณ์และความหมายกันลื่นไหล สวยงาม ชนิดเค้าต้องทำอะไรสักอย่างกับสิ่งนี้ ปล่อยไว้เฉย ๆ ไม่ได้เด็ดขาด T____T)

(เพราะความคิดถูกเปลี่ยนไปแล้วทั้งคู่ ท่อนจบของโรลที่เคยให้อ่านทีแรกก็เลยเปลี่ยนตาม /จะตัดจบเลยหรือต่อเทิร์นสุดท้ายก็ได้ค่ะ ฝั่งเค้าเมสเสจครบแล้ว 🥺🫳🏻)

คายะไม่ได้ปลอบโยน สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นถ้อยคำแสนฟุ่มเฟือยของเหล่าคนที่รู้ชะตาตัวเอง เพียงแค่นึกถึงหิ่งห้อยตัวหนึ่งในฤดูหนาว แสงไฟเล็กจ้อยไม่อบอุ่นสักนิด แต่ถ้ามีมัน อาจทำให้ค่ำคืนของเขาไม่เคว้งจนเกินไป

อันที่จริงมันเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ เหมือนแค่เปิดตัวเธอให้เขารู้จักใหม่อีกครั้ง ตอบแทนความซื่อตรงด้วยความซื่อตรง จริงใจกับตัวเองเท่าไร ก็จริงใจกับเขาเท่านั้น

ประโยคคราวนี้จึงเป็นเพียงน้ำเสียงง่าย ๆ เหมือนสายลมเบาสบายที่พัดเคลียหน้าแก้ม

"ดันถูกกำหนดมาให้มีอายุขัยสั้นเหมือนกันซะได้ ถือว่าเป็นเพื่อนร่วมทางแล้วกันนะ ได้ใช่ไหม"

"เพราะการตีความของฉันเป็นแบบนั้น ความสงบของฉันจึงไม่ใช่การปล่อยมือจากสิ่งที่ตัวเองหวงแหน"

รูปของเขายังคงวางอยู่บนตัก เป็นตัวแทนความทรงจำที่เธอยื้อมา

"ฉันไม่ได้สูงส่ง เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาที่นั่งอยู่ตรงนี้ และถูกโลกภายนอกเคี่ยวกรำซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ต่างกัน"

"รู้อย่างนี้แล้ว—"

เสียงขาดห้วงไปหนึ่งจังหวะ ประสานสายตาคืน

"คุณจะผิดหวังไหมคะ"

ครู่ต่อมาถึงค่อยนิ่งขึ้นอย่างประหลาด คลื่นในท้องหายไปแล้วเมื่อตกตะกอนสิ่งหนึ่ง คำพูดของเขาทำให้เธอยอมรับสิ่งที่ยากจะยอมรับ... ความอ่อนแอ

"ฉันเคยเชื่อว่าความสงบคือการไม่รู้สึกอะไรเลย"

"แต่จริง ๆ แล้วคือการอยู่ร่วมกับทุกสิ่ง ทั้งดีและร้าย โดยไม่ปล่อยให้มันกัดกร่อนตัวตนของเราไป การที่ยังรู้สึก ยังเจ็บ ยังกลัว แปลว่าเรายังมีชีวิตอยู่ และยังยืนหยัดต่อไปได้"

"เข้าใจแล้ว... ขอโทษนะ" คายะเอ่ยสองประโยคที่บรรจุทุกอย่างลงไปโดยสมบูรณ์

เข้าใจแล้ว— ว่าไม่ใช่ไม่อยาก แต่ข้อจำกัดไม่อนุญาตให้อยาก และทุกทางที่ก้าวเดิน ล้วนเป็นร่างกายของเขาเองที่ทิ่มแทงตัวเองอย่างทารุณ

ขอโทษนะ— ที่เพิ่งเข้าใจ ทั้งยังให้เขารับรู้ถึงสิ่งที่กรีดลมหายใจตัวเองอีก

ม่านบางที่เคยขึงกั้นรอยแผล ถูกคำพูดของยาตะฉีกขาดลง ราวกับเศษกระจกที่หล่นกระทบพื้น ส่องสะท้อนให้เธอมองเห็นตัวตนของเขาได้ชัดเจนยิ่งกว่าครั้งไหน

คนผู้นี้... หล่อเลี้ยงความหวังด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่มีทางเลือก

หญิงสาวคลายน้ำหนักมือลง ความเสียใจหนึ่งแก้วน้ำถูกวางลงในใจอย่างเงียบงัน เมื่อรู้ว่ายาตะเองก็กำลังนับถอยหลังเวลา

"หัวใจคุณเห็นด้วยเหรอคะ ทางเลือกนี้ ใช้ชีวิตแบบตายไปแล้วขณะที่ยังมีลมหายใจ"

นัยน์ตาของเธอจ้องมองเขาแน่วแน่ หากหลังจากนี้เขาจะผลักมือเธอออกก็ไม่เป็นไร เพราะเธอไม่ได้ทำเพื่อให้เขา 'ยอมรับ'

แต่เพียงต้องการให้เขา 'รับรู้' ถึงสิ่งที่ยังสั่นสะเทือนอยู่ใต้ฝ่ามือของตัวเอง

"ทั้งที่ทุกอัตราการเต้นของมันทำทุกอย่างให้คุณมีชีวิตอยู่"

และที่เจ็บปวดไปกว่านั้น... คือเขายอมรับมัน ปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งอยู่ในเหวลึกนั้นเงียบ ๆ

เธอเหลือบมองรูปถ่ายใบนั้น ภาพที่ชายหนุ่มในรูปไม่ได้ยิ้ม เพราะเธอถ่ายทีเผลอ แต่ก็ไม่ได้ว่างเปล่าอย่างที่เจ้าตัวคิด

คายะคว้าข้อมือเขาไว้โดยไม่ขออนุญาต มือเธอเล็กกว่ามากเมื่อพยายามกางนิ้วมืออีกฝ่ายให้คลาย จากนั้นจึงนำไปแนบกับกลางอกของยาตะเอง โดยที่มีมือของเธอทาบตามหลังไม่ให้ผละหนี

พวกเขาเอาเธอผูกไว้กับความสิ้นหวัง ทั้งที่เวลาในอนาคตยังไม่มาเยือน เธอต้องอดทนมากมาย เพียงเพื่อพิสูจน์ถึงสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น

เธอทนกับมันไม่ใช่แค่ปีหรือสองปี แต่เป็นทั้งชีวิตที่เติบโตมา

ดังนั้นที่ว่า ไม่รู้จนกว่าจะได้ลองสัมผัส

เธอแทบจะหัวเราะออกมาให้ได้ ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าเสียงที่เปล่งจะเป็นคำหัวเราะหรือริ้วสะอื้นด้วยซ้ำ

...ก็แล้วทำไมจะไม่รู้

เพียงแต่ตอนนี้เธอรู้อีกอย่างเพิ่ม ว่าเขาเองก็อยู่ตรงจุดนั้น

'ไม่รู้จนกว่าจะได้ลองสัมผัส'

ประโยคนี้ทำให้คายะเผลอกำมือ ท้องไส้บิดมวน ความรู้สึกบางอย่างแทรกซึมขึ้นมารวดเร็วและรุนแรง

การใช้ชีวิตเหมือนคนที่ตายไปแล้ว มันทรมาณขนาดไหน สายตาคนรอบข้างมีแต่ความเวทนาสงสาร ทำราวกับเธอพร้อมจะแตกสลายไปได้ทุกเมื่อ

พวกเขาเพียงใส่ใจกับ 'คายะที่กำลังจะตาย' จนหลงลืม 'คายะที่ยังมีชีวิต'

(แลกคอนแทคอย่างเดียวเองเหรอคะ แลกหัวใจด้วยไดไม >__<

เค้าชอบที่เอาเอวี่ติงมาใช้กระจุ๋งกระจิ๋งมาก ชวยด้วย น่าร้าก 😭🤏🏻🤏🏻🤏🏻🤏🏻)