(ปาด🔪)

(อยากโคเป็นมะระครับ เห็นตรงที่เขียนว่าชอบติดขม)

"ไม่เป็นไรครับ"
เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนตอนมีนักเรียนคนอื่นกำลังเข้ามาใกล้
ดูห่างเหินและรักษาระยะห่าง

"ไว้เจอกันครับ อาคาริซัง"
บอกลาเสียงเบาอย่างเร่งรีบ แล้วเดินแยกไปอีกทาง
ราวกับกลัวว่าคนอื่นเห็นเขาและคุณอยู่ด้วยกัน

...เย็นชาแม้กระทั่งตัวของตัวเอง?
คำพูดนั้นทำให้เขาเดินขบคิดอยู่เงียบๆ

ก่อนจะอมยิ้มส่ายหน้าเบาๆ แล้วแก้คำให้
"เลื่อนขั้นจากเพื่อนร่วมห้อง เป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมเจอสิ่งลี้ลับแล้วครับ"
ยิ้มสุภาพรับคำขอบคุณของอีกฝ่าย

ไม่ได้ตอบรับอะไรเรื่องห้องพยาบาลในทันที
คงเพราะเห็นนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินมาทางนี้เสียก่อน

ชายหนุ่มเดินช้าลงอย่างเห็นได้ชัด
มือที่คอยดันเอวคุณให้เดินผละออกไปแล้ว

+

เขาที่เหมือนพึ่งรู้ตัวด้วยซ้ำว่าโดนจับแขนลากออกมา
ส่ายหน้าเบา ๆ ไม่ได้เสียมารยาทอะไร

แต่แทนที่จะตอบคำถาม เขากลับเอื้อมมือไปด้านหลังคุณ
ออกแรงดันเล็กน้อยตรงหลังช่วงเอว ให้อีกฝ่ายเดินไปจากตรงนี้
ราวกับเคยชิน

ก่อนจะตอบคำถามไปด้วยระหว่างเดิน
"โดนจับโยนกระแทกชั้นหนังสือล่ะครับ"
ตอบหน้าตาเฉยเหมือนเป็นเรื่องปกติ
.
.
ซึ่งก็คงปกติจริงๆ สำหรับโรงเรียนนี้?

กะพริบตาปริบไม่ได้ตอบอะไรตอนถูกอีกฝ่ายสัมผัสตัวและช่วยปัดผม

รอยยิ้มแหยยังค้างอยู่บนใบหน้า
แม้แต่ตอนที่โดนจับแขนลากออกมาจากห้องสมุด

เขาเหลือบไปมองข้างในห้องสมุดเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนจะเลื่อนประตูปิด

ออกมาข้างนอกถึงค่อยยินเสียงพูดคุยของกลุ่มอื่นอยู่ไกลๆ
เขาหันมามองหญิงสาวข้างตัวก่อนถาม

"...อาคาริซัง อยากรู้ไหมครับว่าเกิดอะไรข้างใน?"
พูดเหมือนจะไม่เล่า ถ้าคุณไม่อยากรู้

"อยู่ตรงนี้ครับ ที่เดิมเลย"
เสียงชายหนุ่มตอบกลับ ตามมาด้วยเสียงร้องโอดโอยเบาๆ

เมื่อคุณเดินมาถึงที่เดิม ก็จะพบว่า
หนังสือทั้งหมดถูกเก็บเข้าชั้นหมดแล้ว เรียงเป็นระเบียบสวยงามตามหลักการจัดชั้นหนังสือ

และชายหนุ่มที่กำลังยืนดัดหลังตัวเองอยู่ เขาหันมายิ้มแหยให้คุณโดยไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม

และทันทีที่ประตูห้องสมุดปิดลง
ลูกบิดข้างหลังคุณก็สั่นไหวอย่างรุนแรง

พร้อมเสียงตึงตังภายในห้องสมุดที่ดังทะลุออกมาถึงข้างนอก
เสียงหนังสือหล่นออกจากชั้นตกลงบนพื้น
เสียงคล้ายกับ 'บางอย่าง' กำลังถูกโยนใส่ชั้นหนังสือ
.
.
.
ก่อนที่คุณจะได้ทำอะไร
ทุกอย่างก็หยุดลง

ลูกบิดหยุดสั่น
เสียงทั้งหลายเงียบไป
ราวกับว่าไม่เคยมีใคร และ 'อะไร' ที่คุณเห็นอยู่ภายในห้อง

"ถ้าลุกไหว ค่อยๆลุกขึ้นนะครับ แล้วเดินออกจากห้องสมุดไป"

เขาพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นตอนเอ่ยประโยคถัดไป

"ไม่ต้องห่วงผม"
แต่น่าเสียดายที่เขาทำได้ไม่ดีนัก...

ก้าวถอยหลังไปตามแรงดึงของหญิงสาว
แรงปะทะที่แผ่นหลังของเขาและเสียงร้องของอีกฝ่าย
เกือบทำให้เขาหันกลับไปมอง

แต่สัญชาตญาณของเขากลับตะโกนบอกอีกอย่าง
อ ย่ า ล ะ ส า ย ต า

"อาคาริซัง ...ลุกไหวมั้ยครับ?"
เขาถามโดยไม่หันกลับไปมองคุณ

มือขาวซีดยังคงเอื้อมไขว่คว้าในอากาศ
ราวกับต้องการอะไรบางอย่าง?