(ผ่านมาแล้ว 50 ปี— ถึงทามะคุงไม่อ่อนโยนก็ไม่เป็นไร😭 /ไหว้ย่อ)

“..คิดว่าควรทำยังไงกับรุ่นพี่ดีต่างหาก”

ตอบตามตรง ( ´_ゝ`) พลางส่ายหน้าน้อยๆ

ฮึ่ม มองอีกคนเงียบๆ ( ´_ゝ`)

ไว้ถ้าเจอกันอีกวันพรุ่งนี้ค่อยซื้อะไรมาคืนแล้วกัน คิดแล้วตัดสินใจให้ตัวเองเสร็จสรรพ

“ก็ได้..” ปากตอบรับสวนทางกับความคิด

“แต่เมลอนปังนี่อร่อยจริงแฮะ”
“ซื้อบ่อยมั้ย?” เปลี่ยนเรื่อง

“อ่า.. บางทีมันก็มีวันที่รู้สึกอยากกินนิดเดียวทำนองนั้นใช่มั้ยล่ะ?” รุยโกหกคำโตอีกครั้งก่อนจะเสตา

ขณะเดียวกันก็แอบมองเด็กสาวที่โค้งให้คนอื่นในร้านพลางคิดว่า

เป็นเด็กมารยาทดีสินะ— คนเฉื่อยชาดูภูมิใจกับภาพตรงหน้านิดหน่อย ( ´_ゝ`)

“เอาล่ะ คิดได้รึยังว่าอยากกินอะไร?” ถามเธอเมื่อเดินไปถึงหน้าเคาน์เตอร์

“…ฉันไม่ใช่คนดีขนาดจะโดนเอาเปรียบหรอก” ยักไหล่

คุณพูดอะไรมาเด็กคนนี้ก็เถียงกลับหมดเลยแฮะ ถึงจะไม่ได้มีท่าทางก้าวร้าวก็ตามที

“ร้อนสิ” ตอบตามตรง

“จะไปเข้าร่มได้รึยัง?” ( ´_ゝ`)

“เหหห..” รุยที่ผ่านทางแถวนี้ไม่รู้ตั้งกี่ครั้งกลับไม่เคยสังเกตเห็นร้านนี้เลย

เด็กสาวไล่สายตาอ่านป้ายเมนูอย่างสนอกสนใจ เด็กสมัยนี้เขาฮิตอะไรแนวๆ นี้กันสินะ อืมๆ 🤔/เก็บข้อมูล

“เอาเป็นซอฟต์เสิร์ฟไทยากิชาเขียวแล้วกันค่ะ” พยักหน้าหลังตัดสินใจเลือกอยู่เป็นนาที

“รุ่นพี่ล่ะ?” หันมาถามคนข้างตัว

ส่ายหน้าช้าๆ ไม่เคยเห็นอ่ะ

“ไปหยิบของคนอื่นมาเล่นมันไม่ดีนา..” น้ำเสียงเนิบๆ เสริม

ก่อนจะยืนกอดอกคิดว่าควรจะทำยังไงกับคนตรงหน้าต่อดี อืมม..

รุยรีบคว้าขวดน้ำจากมืออีกคนมาดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย

…

ถอนหายใจ นั่งคอตก

ร รอดตายแล้ว…
รู้สึกเหมือายุสั้นลงไป 5 ปี

“ขอบคุณ—” พูดพร้อมทำท่าจะยื่นน้ำดื่มคืน แต่เด็กสาวกลับชะงักก่อนเมื่อเห็นว่ามันเหลือแค่ครึ่งขวด

（−＿−；）

“…เดี๋ยวฉันซื้อขวดใหม่ให้นะโคบายาชิ”

เดาว่าสีหน้าเจ้าตัวตอนเห็นข้าวกล่องคือ ( ´_ゝ`)

เอียงคอมองเพื่อนที่ผล็อยหลับไป อดรู้สึกเอ็นดูไม่ได้ คงจะเหนื่อยแหละ อืมๆ

…

ถ้าหากนายตื่นขึ้นมาอีกที จะไม่เห็นเงาของฮากะอยู่ในห้องแล้ว ถึงอย่างนั้นก็มีร่มกันแดดวางไว้แถวนั้นพร้อมกระดาษโน๊ตเล็กๆ เขียนว่า

’ร่มยืมมาจากคุณป้าร้านผัก ส่วนผ้าเย็นให้ไปรับที่ร้านชำของคุณตาใกล้ๆ กัน จ่ายเงินไว้แล้ว👍‘

???

(ย ยังขอบวกทันมั้ยทามะคุง🧍)

“เอ๋~ เรื่องแค่นี้ไม่ต้องตอบแทนกันหรอกน่า“ พูดเนิบๆ พร้อมปัดมือไปมาเชิงปฏิเสธ

”คาซึกิไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว“ บอกความคิดตัวเองไปตามตรง

”อืม งั้นคาซึกิพักผ่อนนะ“ พยักหน้ารับเรื่อง

จากนั้นรุยก็นั่งสังเกตอาการอีกฝ่ายแปปนึง ก่อนจะลุกขึ้บิดขี้เกียจ

ฟังแต่เสียงกระดูกลั่นแล้วทำเอานึกถึงคุณปู่คุณป้าในเมืองขึ่นมาเลย ( ´_ゝ`)

พยักหน้ารับชื่อตัวเอง

รุยเหม่อมองใบหน้าขณะพูดของอีกฝ่ายพลางคิดว่า

อืม… ( ´_ゝ`) รอยยิ้มน่ารักๆ เหมาะกว่าสีหน้าบูดบึ้งในตอนแรกจริงๆ แหละนา—

แต่แล้วไออุ่นจากฝ่ามือรุ่นพี่ก็หยุดขบวนความคิดแล้วทำให้เรียกสติกลับมาสู่ปัจจุบัน

“หืม? ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษนะ“ ถ้าเป็นของฟรีก็กินได้หมด

( ´_ゝ`) ปรือตามอง สีหน้างุนงง
เครื่องเล่นเกมอะไรนะ? เอียงหัว

“มีอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ?” น้ำเสียงเชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่ง