"วัยนี้มันต้องมีสักคนซี่ ใครสักคนที่เอ็นดูเป็นพิเศษน่ะ~ อยู่ด้วยแล้วใจเต้นตึกตัก อยากกอดร่างเล็กๆ ของเธอ ไม่ก็อยากซบแผ่นหลังกว้างของเขา อะไรแบบนั้น~?"

รอยยิ้มกรุ่มกริ่มกระตุกบนหน้านิดหน่อย ฟูมิอากิร่างป้าข้างบ้านปรากฎตัวแล้ว ขาแกว่งไปมาใต้โต๊ะอย่างสนใจรอคำตอบของเรียวตะ

"ไม่เคยรู้สึกรักๆ ใคร่ๆ เลยจริงๆ น่ะรึ?"

เป็นสิ่งที่คาใจนิดหน่อยจากที่ได้ยินอีกฝ่ายว่าเมื่อครู่ แล้วจังหวะนี้ถ้าไม่ถามก็คงไม่ได้ถามแล้ว

ไม่ได้ตั้งใจถามเพราะอยากทำร้ายตัวเองหรอก แต่สันดานขี้นินทาของเขามันอดไม่ได้ ต่อให้เป็นเรื่องรักๆ ของคนที่แอบชอบก็เถอะ

+

ฟังที่เรียวตะกล่าวออกมาจนจบแล้วส่งยิ้มง่ายๆ ไปให้ ดวงตาสีเข้มอ่อนลงเมื่อมองกลับไปหาเด็กหนุ่มอีกคน

ได้ยินแบบนั้นก็สบายใจแล้วล่ะ

"คุณสนุกด้วยก็ดีแล้ว"

"จะได้ไม่บ่นว่ามาเที่ยวกับผมแล้วอยากกลับบ้านมากกว่า ขืนใครได้ยินแล้วเอาไปพูดต่อผมก็เสียหายหมดพอดี"

พูดเล่นกึ่งหยอกพร้อมหัวเราะหุในคอตามประสาตนเอง ก่อนจะยกน้ำขึ้นมาดื่มต่อ

"แต่ว่า" เอ่ยขึ้นมาอีกครั้งหลังปากละออกจากหลอดแล้ว
+

"จริงๆ แอบคิดว่า... จบเรื่องนี้ก็มาเที่ยวที่นี่ด้วยกันอีกก็ไม่เลวนะครับ"

ในฐานะเพื่อน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ถึงอย่างนั้น...

"สถานที่ก็ดี อาหารก็อร่อย"

"คุณก็พาเพื่อนมาด้วยก็ดีนะ"

เขาจะได้ไม่เผลอคิดไปว่านั่นเป็นเดทรอบสองด้วย... ฮ่ะ ยังไม่ทันได้เกิดขึ้นจริงเลย คิดไปถึงนู้นเสียแล้ว

"คงเป็นความทรงจำที่ดีมากเลยนะครับ"

เหมือนตอนนี้

ทำเป็นงอนแก้มป่องแบบนั้นเห็นแล้วหมั่นไส้จนขอยื่นมือไปหยิกแก้มแก้หมั่นเขี้ยวสักที

"ไม่ต้องเลย นั่นคนในจินตนาการไหมล่ะ"

"แล้วในสถานการณ์สมมุตนั่นเขาก็แฟนคุณไม่ใช่เหรอ"

ว่าจบแล้วค่อยปล่อยมือ

"แต่ว่าคงไม่เป็นจริงหรอก อย่างคุณจะไปมีแฟนได้ยังไง" ว่าด้วยเสียงหยอกเล่นแรงๆ เอา "กะล่อนแบบนี้ไม่มีใครชอบหรอก~"

...เหอะๆ

กินต่อเถอะเรา...

"แต่ว่า ยังไงๆ ก็..."

+

ใจเย็นลงแล้ว แต่เรื่องไม่สำลักก็เกือบไม่ทันแล้ว หันหน้าหนีปิดปากเคี้ยวอาหารกลืนก่อนจะคว้าชาเขียวมาดื่มให้คอโล่ง

"เฮ้อ...."

เหนื่อยกว่าวิ่งอีก

"...เก็บไปป้อนแฟนสาวคุณเถอะ" ย้อนตอบกลับไปอีก "หรือแฟนฟนุ่ม ไม่รู้ล่ะ แบบไหนก็ตามที่คุณชอบ"

ว่าบ่นๆ แล้วหยิบตะเกียบมาทานข้าวต่อ

"แต่อาหารที่นี่อร่อยจริงๆ ครับ ปกติอาหารสวนสัตว์จะไม่ค่อยเท่าไหร่แท้ๆ"

"แลกมากับราคาละมั้ง"

ยังไม่ทันได้กลืนดี

"อุ่ก--!! แค่ก! แค่กๆๆๆ"

สำลักคำพูดของเรียวตะ พยายามปิดปากไม่ให้อาหารพุ่ง พยานามปิดหน้าแดงแจ๋ด้วย แต่ไม่น่าสำเร็จผล

"น-หน้าตาด---!!!'

อือออ ฮือออออออ

"ค-ลูกค้าโฮสต์ไม่ได้จำเป็นต้องหน้าตาดิสักหน่อย-- แต่ไม่ใช่ประเด็นสิ!"

ประเด็นคือจู่ๆ มาชมหน้าตาดีเนี่ยคือยังไง!

"ก็-ผมรู้อยู่แล้วว-ว่าสวย ไม่ต้องยอหรอก!"

"แล้วก็เดี๋ยวผมกินเอง!"

แย่งคว้าตะเกียบมาเลย

แต่พอเรียวตะยืนยันจะป้อนให้แบบนั้น ก็เลยทำได้แค่มุ่ยปากมองกลับหน้าตายต่อไป

"นี่จะเอาจริงๆ หรือครับเนี่ย..."

เอาเหอะ ช่วยไม่ได้

"...อ้าม..."

ยื่นหน้าเข้าไป แล้วทานซูชิที่ถูกคีบรอไว้อย่างระวัง ก่อนจะยกมือปิดปากเคี้ยวไม่ให้มันหก

ส่งเสียง "อื้อ" ฟังดูร่าเริงหน่อยๆ เพื่อจะสื่อว่า อร่อยมากเลย

พ่นหายใจแรงๆ หันหนีไปทางอื่นเหมือนที่ชอบทำตอนเขิน ก็.. เขินแหละ

"ก็... พิเศษ อือ" เอ่ยห้วนๆ งึมงำ

ก่อนจะหรี่ตาแยกเขี้ยวใส่ "แล้วผมว่าคุณอยู่จะเออออไปทำไมหะ"

"และไม่เป็นหรอก ลูกค้าโฮสต์อะไรนั่น ก็แค่ผู้ชายหลอกใช้ความเหงาผู้หญิงหาเงินเท่านั้นแหละ"

มันก็อาชีพหนึ่งนั่นแหละ แต่จาก... ที่เคยเจอมา เลยมองไปไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ขอโทษคนทำงานดีๆ ทุกคนในใจนะ

+

"....ก็ ไม่แย่"
สารภาพก็ได้

"ก็ สมควรทำแล้วครับ คุณต้องปรนนิบัติผมให้สมกับที่เป็นเจ้าหญิงอยู่แล้ว"

ยกมือปิดปากหัวเราะโฮะๆ ก็... เล่นมุขกลบเกลื่อนน่ะ

แต่พอเรียวตะคีบซูชิขึ้นมาจะป้อนให้ เขาหน้าแดงรอบที่ล้านของวันแล้วรีบยกมือมากัน "นี่! ม- ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้!"

"โตไปจะเป็นโฮสต์อันดับหนึ่งรึไงคุณน่ะ!"

แซวไปพร้อมกับปฏิเสธด้วย.... อันที่จริงคนที่ชอบป้อนข้าวก็... แต่! ก็น่าอายจะตาย!

[ 1-B ]

From now on, we will grow together

@kmi-azami.bsky.social
@kmi-kikyo.bsky.social
@kmi-fuji.bsky.social
@kmi-miwa.bsky.social
@kmi-wasatora.bsky.social
@diana-kmi.bsky.social
@minoru-kmi.bsky.social
@arika-kmi.bsky.social
@kmi-hiyori.bsky.social
@mairu-kmi.bsky.social
@yusakmi.bsky.social

"เฮ้อ... คุณก็ทำเกินที่ขอตลอด" จะกี่ครั้งก็ไม่ชินอยู่ดี ต้องหยุดขอบคุณไหมเนี่ยอีกฝ่ายถึงจะเลิกสักที

...ก็รู้สึกดีอยู่หรอก

แต่กำลังจะตอบต่อ เขามองพนักงานที่ตามมาวางอาหารแล้วหน้าเอ๋อ--- เดี๋ยวสิ ไปเอาเขามาจากไหนเนี่ย นี่ศูนย์อาหารบริการตัวเองนะเฟ้ยไม่ใช่ร้านอาหาร...

เอ้ะ

มีซูชิร้านนั้นด้วย

พยายามไม่มองน้ำลายไหล อ๋า ชิมาโมโตะซื้อมายั่วกันทำไมเล่าา..

ไม่ได้พูดอะไร แต่ ตาเป็นมัน...

"พอจะเป็นไปได้มั้ย?"

"นัตสึกะ นิโนมิยะ"

"อื้ม เรื่องนั้นนี่แหละ ผมสัญญาแล้วว่าตอบในวันนี้"

สายลมพัดพาให้ซากุระปลิว ความสงบทำให้ดังยินหัวใจที่วุ่นวายชัดกว่าเดิม ปากเอื้อนเอ่ยทุกถ้อยคำที่อยู่ในใจออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ

"ผมตกลงให้เธอเป็นคนนั้น คนที่ทำให้ผมยิ้มได้เสมอ"

"แล้วผมก็จะขอเธอแบบเดียวกัน"

"ขอเป็นคนที่ทำให้ยิ้มได้ เป็นคนที่อยู่ข้างเธอเสมอไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข ไม่ใช่ฐานะเพื่อนสนิท แต่ว่าเป็นมากกว่านั้น..."