พอคิดแบบนั้นแล้วก็ยิ่งมั่นใจว่าสิ่งที่อยู่รอบตัวตอนนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดา แล้วยิ่งตอนนี้อีกคนดูจะเลือดร้อนกว่าปกติ

ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แน่ ๆ
สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจคว้าเสื้อของโคซากะคุงไว้แน่นอีกครั้ง

"ผมว่า.. มันดูไม่น่าไว้ใจเลย"
“เรากลับไปทางที่เรามากันดีกว่าไหม"

ถึงแม้ว่าทางที่ผ่านมาจะน่ากลัว แต่เขาไม่อยากเห็นอีกคนเป็นแบบนี้มากกว่า

ริโอะชะงักฝีเท้าทันทีเมื่อได้ยินเสียงตะโกนดังลั่น แรงสะเทือนจากเสียงนั้นทำให้เขารู้สึกชาไปทั้งตัว ตกใจเสียจนเผลอปล่อยมือออกมา

"เสียงนั่น.."
“โคซากะคุง นาย.. โอเคไหม?”

เขาเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ก้าวเข้าหาอย่างระแวดระวัง มือของเขายกขึ้นไปใกล้ไหล่อีกฝ่าย แต่ก็หยุดกลางอากาศ ไม่มั่นใจว่าควรทำอะไรต่อ

เหมือนว่า.. เสียงที่แทรกขึ้นมานั่น ก็เป็นเสียงของโคซากะคุง?

+

(สั่รกลัว หรือจริงๆแล้วคุนเป็นจิ้งจ—

ปีใหม่งานใหม่ 😭😭 HNY นะคะะะ)

(เอ้า หลอนเลย จู่ๆก็หายไป 555555555555 เดินกลับบ้านมึนๆ เมื่อกี้คุยกับคนรึเปล่านะ—

ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันค่ะะะะ ไม่เป็นไรนะคะ ทางนี้ก็มีช่วงหายไปเพราะจมงาน บีบๆนวดๆ ขอบคุณที่เข็นกันจนจบรูทนะคะ 😭😭)

ริโอะมองลูกอมรสมะนาวในมือก็อมยิ้มออกมาน้อย ๆ

"ถึงจะเป็นลูกอมก็เถอะ แบบนี้ก็เท่ากับว่าผมรับมาฝ่ายเดียวน่ะสิ"

ตามประสาคนขี้เกรงใจอย่างเขารู้สึกต่อต้านขึ้นมาเล็กน้อย

“ผมควรจะเป็นฝ่ายขอบคุณต่างหาก.. งั้นไว้ครั้งหน้า ถ้ามีอะไรที่ผมพอช่วยได้ก็บอกมาเลยนะครับ”

เขาเก็บลูกอมลงในกระเป๋าเสื้ออย่างระมัดระวัง ก่อนจะยกมือขึ้นโบกเบาๆ
"งั้น.. ไว้เจอกันใหม่นะครับ..?"

ไฟฉายถูกส่งไปอยู่ในมือของอีกฝ่าย ริโอะไม่กล้าขยับตัวออกห่างได้แต่เดินตามติดอีกคนราวกับเงา ความกลัวทำให้เขาเกร็งตัวจนรู้สึกเหมือนตัวเล็กลงกว่าเดิม

"เมื่อกี้.."

ริโอะเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงสับสน ดวงตาไหวระริก
ราวกับพยายามจับต้นชนปลายบางอย่าง

"นาย.. พูดอะไรเหรอ?"

เขาถาม แต่ลึกๆ ในใจกลับไม่แน่ใจนักว่าสิ่งที่ได้ยินมันมาจากคนตรงหน้าจริง ๆ หรือเปล่า

(ยังไม่ได้ดูเลยคับ หม่าม้ายังไม่ว่างมาตามอีเว้นซักที 😭😭😭😭)

ชมอย่างกับเด็ก ๆ
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น มันทำให้เขาสบายใจขึ้นมาจริง ๆ

ริโอะเงยหน้าขึ้นมองไฟเทียนที่ลุกขึ้น ร่างกายกลับมาแข็งเกร็งอีกครั้งเมื่อได้รับรู้ว่าตัวเองกำลังนั่งทับอะไรอยู่

"ค ค ค โคซากะคุง"

น้ำเสียงสั่นเครือ มือข้างที่ว่างจับเสื้อของอีกคนแน่นจนยับยู่

"มัน.. มันยังไม่จบอีกเหรอ"

เอ่ยออกมาอย่างสิ้นหวัง ได้นั่งพักไม่ทันไร ไหงกลับต้องเจออะไรน่ากลัวๆอีกแล้วล่ะเนี่ย

คำตอบที่แผ่วเบา หลุดออกมาราวกับไม่แน่ใจในตัวเอง แต่ใบหน้าของริโอะดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย เขาสูดลมหายใจลึกครั้งหนึ่ง ราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่าง

"แต่คราวหน้าให้ผมเป็นฝ่ายช่วยนายบ้างนะ"

คำพูดนั้นเอ่ยออกมาพร้อมกับความตั้งใจจริง แม้จะมีความเขินอายเจือจาง แต่ก็เป็นความรู้สึกที่เขาอยากให้อีกฝ่ายรับรู้

ทั้งๆ ที่สภาพตอนนี้ไม่น่าจะช่วยใครได้ก็เถอะนะ

ริโอะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงมือที่จับที่คาง ดวงตาของเขาประสานเข้ากับสายตาที่อีกฝ่ายส่งมา แม้จะพยายามหลบ แต่กลับรู้สึกเหมือนถูกตรึงเอาไว้

"ผม..."

เสียงของเขาขาดหายไปครู่หนึ่งก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ พยายามหาคำพูดที่เหมาะสมจะตอบกลับ แต่สุดท้ายก็แค่ยกมือขึ้นแตะเบาๆ ที่ข้อมือของอีกคนเพื่อให้เขาปล่อย

"...เข้าใจแล้วครับ"

+

"ผมรู้ว่าการพูดออกมาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่นายทำได้ และมันก็เยี่ยมมากด้วย"

เขาหยุดเล็กน้อย มองใบหน้าที่ดูเหมือนจะยังไม่มั่นใจของอีกคน แล้วพูดต่อ

"ผมมั่นใจว่าถ้านายพูดแบบนี้ ทุกคนจะต้องเห็นถึงความพยายามของนายแน่ๆ และเขาก็จะอยากทำความรู้จักกับนายอย่างแน่นอน"

เขาไม่รีบร้อน ไม่พยายามปลอบเกินจำเป็น แค่พูดสิ่งที่คิดออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ

ริโอะมองอีกฝ่ายที่พยายามพูดจนจบ แม้คำพูดจะตะกุกตะกัก แต่ความพยายามนั้นกลับชัดเจนจนรู้สึกได้ เขาเผลอยิ้มออกมาโดยไม่ทันรู้ตัว

"สุดยอดเลย ชิราซากิคุง"

คำพูดนั้นเรียบง่าย แต่หนักแน่นพอที่จะทำให้คนฟังรับรู้ถึงความจริงใจ

"ซ้อมมาเยอะเลยใช่ไหม?"

ริโอะยิ้มอ่อนโยน ขณะที่มองตรงไปที่อีกฝ่ายโดยไม่หลบสายตา
ให้กำลังใจใครสักคนแบบนี้เขาไม่ค่อยชินสักเท่าไหร่ แต่เขาก็จะพยายามให้ถึงที่สุด

+

“แต่นายเจ็บ..”

เสียงของเขาเบาราวกับจะหลุดหายไปในอากาศ
ทว่าความรู้สึกในคำพูดนั้นชัดเจนจนปิดไม่มิด

ริโอะยังคงหลุบตาต่ำ สายตาหยุดอยู่ที่ตักของตัวเอง เขาไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย

ริโอะยกสายตาขึ้นมองใบหน้าของอีกคนที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ
อย่างกับว่าถูกจับได้ เขาไม่รู้จะหลบหนีไปทางไหน

สุดท้ายจึงได้แต่หดคอ เบนสายตาลงไปสำรวจร่างกายของอีกฝ่ายแทน

สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ข้อศอกที่มีรอยถลอก เลือดซิบเพียงเล็กน้อย แต่เพียงแค่เห็น ริโอะก็รู้สึกเหมือนมีอะไรกดทับอยู่ในอก เขากำมือแน่น ก่อนจะรีบละสายตาออกมาทันที ความรู้สึกผิดที่อัดแน่นเหมือนจะพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง

+

ริโอะรู้สึกอุ่นใจขึ้นเล็กน้อยกับไออุ่นจากไหล่ของอีกฝ่ายที่แนบชิด แต่ลึกลงไปในใจ เขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

อีกแล้ว.. เป็นเขาอีกแล้วที่สร้างปัญหาให้คนอื่นลำบากไปด้วย

"ขอบคุณนะ.." ริโอะพูดเสียงเบา จนแทบจะกลืนหายไปในเสียงฝีเท้า

เขาก้มหน้ามองพื้น แม้อีกฝ่ายจะพยายามปลอบประโลมด้วยคำพูดขี้เล่น แต่ริโอะกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะสบตาเลยด้วยซ้ำ

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเสียจนริโอะตั้งตัวไม่ทัน รู้ตัวอีกทีเขาก็ถูกพยุงขึ้นโดยมีแขนของอีกคนโอบรอบเอว มือของอีกฝ่ายมั่นคงอย่างไม่น่าเชื่อ

แม้จะสัมผัสถึงความตื่นตระหนกที่พยายามซ่อนไว้ได้ก็ตาม

ทันทีที่ยืนขึ้น ริโอะรู้สึกถึงความเจ็บแปลบแล่นผ่านข้อเท้าข้างขวา
แต่เขากัดฟันข่มความเจ็บฝืนเดินต่อไปโดยไม่ปริปากแม้คำเดียว
มือข้างที่ถือไฟฉายสั่นน้อยๆ ก่อนจะเลื่อนไปส่องทางข้างหน้า

+

ริโอะกระพริบตาปริบๆ สีหน้าเหมือนกับจะบอกว่าผิดคาดกับที่คิดไว้
แม้จะเห็นอยู่ชัดๆว่ายิ้มกลบเกลื่อน แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบ

คงจะ.. มีเรื่องที่ไม่อยากพูดล่ะมั้งนะ?
เพราะถ้าเป็นตัวเขา ก็คงจะทำอะไรคล้ายๆกัน

"อะไรเหรอครับ..?"

เขาแบมือขวาออกไปตามที่อีกคนบอก

(ยูโตะคูงงงงง 😭😭😭 /เพ้ทๆทิ้พ แง้ แหมะๆเยย โอ้ยๆๆๆ)