“ร้านยูเมะโนะทซึคิ เป็นร้านที่ต่อให้เป็นสิ่งที่ไหลมาตามน้ำ หรือลอยล่องมาทางอากาศ ถ้าไม่ได้ตั้งใจมาทำร้ายคนในร้าน ร้านเราก็เปิดประตูต้อนรับเสมอ”

ส่วนเจ้านี่--- จะมาดื่มให้พอใจแล้วจากไปดีๆ หรือว่าจะเป็นพวกข้ามกฎสำคัญ แล้วต้องใช้ไม้แข็งกันนะ?

“เพียงแต่--- ผมคิดว่า ต่อให้เป็นพวกเขา ก็ควรจะมีช่วงเวลาให้ดื่ม ให้ได้ลิ้มรสของอร่อยบ้าง”

ความเห็นแก่ตัวที่บอกให้กับนักบวชของตระกูลสึกิโนะ ที่พวกผู้ใหญ่รุ่นเก่านั้นพากันส่ายหน้า

จะมีก็แต่พวกรุ่นใหม่ที่คิดว่าเป็นอย่างนั้นก็ดี ที่ยอมหาวิธีจนได้ของแบบนี้มา

+

แม้สิ่งนั้นจะขยับมาหา แต่โชก็ยังใจเย็นพอที่จะเปิดขวดล่อ ยิ่งกว่าตอนที่เอาขนมไล่ปาให้พวกเด็กๆในร้านวิ่งไปทางอื่นซะอีก

แต่จะให้ความสนใจกับสิ่งนั้นเพียงอย่างเดียวก็คงไม่เหมาะ

ดังนั้น... ถึงดวงตาใต้กระจกแว่นจะมองไปที่สิ่งนั้น แต่ปากก็ยังทำหน้าที่ให้สมกับคำบอกว่าจะโปรโมท

“เวลาที่พูดถึงสาเกหรือน้ำอะไรสักอย่างที่ผ่านมือนักบวช คนส่วนใหญ่จะนึกถึงการปัดเป่า การขับไล่ หรือการทำให้บริสุทธิ์...”

+

‘เอาล่ะ~~~ จะทิ้งทางนั้นแล้วเข้ามาไหมนะ?’

เจ้าสิ่งลี้ลับที่เกาะแข้งเกาะขานั่นน่ะ

“นี่เป็นสาเกสูตรพิเศษ ว่ากันว่านอกจากได้รับการบ่มและกรองเป็นอย่างดีแล้ว ยังผ่านพิธีกรรมของนักบวช ทำให้นอกจากจะให้ความสดชื่นกับร่างกาย ก็ยังสร้างความสบายใจให้กับจิตใจ”

คำโฆษณานั้นเหมือนต้องการจะนำเสนอสินค้า

ทว่านั่นเป็นคำโฆษณาสำหรับมนุษย์

สำหรับสิ่งลี้ลับ--- ของเหลวในขวดนี้เป็นเหมือนสุราชั้นเลิศที่เย้ายวน เหมือนเนื้อชิ้นงามบนจานแล่ เหมือนผลไม้หอมหวานที่ชุ่มฉ่ำ

+

“ถ้าอย่างนั้นคุโรซิจิซังจะคิดว่านี่เป็นการเล่าเรื่องเพื่อโปรโมตร้านคาเฟ่ก็ได้นะครับ”

โชยิ้มน้อยๆ ขณะเปิดฝาขวดในมือ

กลิ่นหอมที่ชวนให้นึกถึงสวนดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิคือกลิ่นแรกที่กระจายออกมา

ทว่าเมื่อสายลมโบกพัด กลิ่นราวกับภาพมายานั้นได้จางหาย เปิดทางให้กับกลิ่นหอมหวานเย้ายวนของผลไม้มาแทนที่

+

พูดไปก็หยิบเอาขวดสีขาวใบน้อย ที่มีขนาดไม่ต่างอะไรไปจากขวดสเปรย์น้ำหอมขนาดทดลองใช้ออกมา

“ถ้าผมบอกว่าคุณกำลังโดนสิ่งไม่ดีเกาะขาคุณอยู่ คุณจะเชื่อผมไหม”

ไม่รู้ว่าโชจะจำอะไรได้หรือไม่ เพราะเจ้าตัวไม่มีปฏิกิริยาอะไรนอกจากพยักหน้า

“คุโรซึจิซัง”

ดวงตาสองสีเหลือบมองเจ้าสิ่งลี้ลับที่ไม่ยอมไปไหน

“เคยได้ยินไหมครับ ว่าแม่น้ำเป็นสถานที่ที่หลายสิ่งหลายอย่างไหลมารวมกัน”

“ในหลายสิ่งหลายอย่างที่ว่า ก็มีทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดี”

+

โชได้ยินเสียงร้อง แต่สีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด แม้ในใจจะคิดว่าหนวกหูก็ตาม...

“ผมชื่อโช" แม้จะค่อนข้างแปลกที่แนะนำชื่อตัวเดี่ยวๆโดยไม่มีนามสกุล แต่ในร้านที่เต็มไปด้วยคนนามสกุลเดียวกันมากมาย การให้คนอื่นรู้จักและคุ้นเคยกับการเรียกแบบระบุตัวคนนั้นดีกว่า

“เปิดร้านคาเฟ่อยู่ย่านนิชิโกะ”

ปลายนิ้วชี้ไปทางด้านหนึ่งของถนน เส้นทางที่สามารถเดินทางไปที่ร้านได้

“แล้วคุณล่ะ?”

ดวงตาสองสีใต้แว่นมองตามขาข้างที่ถูกบอกว่าเป็นตะคริว

“เวลาเย็น ริมแม่น้ำ ทั้งอากาศและความชื้น บางทีก็อาจจะทำให้คนป่วยแปลกๆได้”

โชพูดเหมือนพูดลอยๆ สายตานั้นเลื่อนขึ้นมามองคู่สนทนา

“ลองหาที่นั่งพักสักหน่อยไหมครับ ถ้ายังเดินไม่ถนัด จะให้ผมประคองไปก็ได้”

ดูจากท่าทางแล้ว ไม่น่าใช่สถานการณ์ที่รู้จักกันมาก่อน(?) แล้วก็ไม่น่าใช่การถึงเนื้อถึงตัวที่ให้ความรู้สึกดีนัก

โชถอนหายใจ หยิบแว่นตาจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาสวม ปรับบุคลิกให้เป็นผู้จัดการของร้านยูเมะโนะทซึคิ

ก่อนจะเข้าไปถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ

"ขอโทษครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ"

(มาแล้วค่า)

ไม่บ่อยนักที่โชจะเอาตัวเองออกจากร้านก่อนถึงเวลาปิดร้าน และนานครั้งยิ่งกว่าที่โชจะปล่อยให้ตัวเองเอ้อระเหยด้วยการเดินเล่นไปเรื่อยๆ

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการสนใจผู้อื่นก่อน

แต่ทุกอย่างย่อมมีข้อยกเว้น

อย่างน้อยในตอนนี้ ตอนที่โชบังเอิญไปเห็นใครบางคนอยู่ริมสะพาน แล้วกำลังถูกอะไรสักอย่างเกาะแน่นไม่ยอมปล่อย

+

(ขอปักก่อนนอน~~ ตาผปค.จะปิดแล้ว)

(เครื่องแบบของร้านยูเมะโนะทซึคิ

- ไม่มีเครื่องแบบตายตัว สามารถใส่เสื้อด้านในได้ตามใจชอบ ขอเพียงไม่เกะกะการทำงานและเหมาะสมกับการเรียนรู้ของเด็กๆก็พอ

- ต้องสวมผ้ากันเปื้อน(มี2แบบ2สีให้เลือก)

- ติดเข็มกลัดที่เป็นสัญลักษณ์ของร้านไว้ในมุมที่เห็นได้โดยสะดวก (มี3แบบให้เลือก)

- ผ้ากันเปื้อนและเข็มกลัดสามารถสลับใส่ได้ตามใจชอบ)

(เมนูของร้านยูเมะโนะทซึคิ)

ดูแบบบนเว็บได้ที่ - bit.ly/3UyxKqg

(ภาพอาหารในเมนู เป็นภาพจาก canva)

#YNT

(รวมข้อมูลเกี่ยวกับร้านยูเมะโนะทซึคิ)

แท็กร้าน #YNT

doc(หลัก) : bit.ly/yume_no_tsuki

สมาชิกในร้าน : bit.ly/3Ywfv63