(น่ารักกก 💗 ยืนคู่กันยิ่งน่ารักกก)

เร็นกำมือพลางเอาแขนตัวเองไปกอดเข่าไว้แทน

“ตกใจก็แบบนี้ ไม่เป็นไรหรอก”

“มินาคามิซังเป็นมืออาชีพ ผมจะรอดได้ไง” เขาหัวเราะเบา ๆ เหมือนจะบอกว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรมากจริง ๆ

“กีฬาสีเป็นยังไงบ้างครับ”

(🤣 น่ารักกก)

แน่นอนว่าเขาตกใจ แต่ไม่มีเสียงร้องอะไรออกมาเลย เร็นรู้สึกหัวเย็นวาบ ดวงตาก็เบิกกว้างเหมือนแมววิตก

“โถ่ ผมตกใจนะ” พอรู้ว่าเป็นอาสึกะแกล้ง ชายหนุ่มก็ผ่อนคลายสีหน้าลงหลายส่วน แบมือให้ดูว่าที่เธอแกล้ง ทำเอาเหงื่อออกมือหมดเลยเนี่ย

(🙌🏻 เย่ มาเยย ๆ)

เร็นไหวไหล่ เขาไม่ได้ทำอะไรมากนัก ก็แค่ทำหน้าที่พยาบาลเพื่อน ๆ ที่บาดเจ็บ ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงนัก

“ดีมั้งครับ”

“อาซากา--“ จำได้ว่าเขาให้เรียกชื่อเลยแก้เป็น ”วาตารุสนุกไหม“

“ลงแข่งหลายอย่างเลย กระตือรือร้นดีจัง” เขากอดขาตัวเอง ยิ้มให้อย่างชื่นชม

(ดูสิ ๆ ดูทุกคนนั่นแหละ นั่งปรบมือแปะๆ)

(😮✨ เท่มาก ๆ)

(สู้อะไร๊!! ไม่สู้ ยอมแพ้ กัว ๆ)

(คนชื่อเร็น=หร่อ / พยักหน้า)

(เร็นคุงทุกคนหร่ออออ 🥹)

(หื้อออ เร็นคุงรอแปะพาสเตอร์ให้คนเจ่บงับ)