(ใจบ่ดีกับขวาล่างสุดๆ เลยค่ะ——)

อามาเนะเอื้อมมือไปจะลูบๆ บ่าปลอบ แล้วก็ชะงัก
ควรไหมนะ เธอแตะตัวในสถานการณ์แบบนี้ได้หรือเปล่า

สุดท้ายก็ชักมือกลับ ดึงกระป๋องน้ำมาเขี่ยแก้เก้อแทน

“ฉันก็กลัวว่าจะกลับออกมาไม่ได้“ อามาเนะเม้มปาก ”นั่นน่ากลัวสุดๆ สำหรับฉันแล้วละ“

(สัญญาค่ะ 🫶)

(ทางนี้ทำปั่นป่วนมากกว่าช่วยอีกน้า เคียวกะจังเก่งมั่ก)

(/เพ้ทๆ เคียวกะจัง)

(อันนี้รูปค่า ต้นฉบับจริงๆอยู่ในแมกม่ากรุ๊ปC ของฟุตาบะคุง🌻)

“อยากเอาของตัวเองให้โมริยามะซังยืมจัง แต่วันนี้ฉันดันทิ้งของไว้ที่ห้องซะด้วยสิ” อามาเนะหัวเราะแหะๆ เธอใส่ปลอกแขนกับเลกกิ้ง ก็เลยไม่ได้คิดจะพกติดตัวมา

“ฉันไปพับปลากระดาษมาน่ะ นอกนั้นก็ไม่อยากทำอะไรแล้ว มาตั้งสองปีแล้วนี่น้า” พูดแล้วก็ยกน้ำอัดลมขึ้นดื่ม

“เวลาผ่านไปไวจริงๆ เนอะ อีกเดี๋ยวเดียวก็จะเรียนจบแล้ว”

(ขอโดดเรียนไปหากลางๆ อีเวนท์นะคะ 🥹)

“ของฉันน่าจะคล้ายๆ คาซึกิคุง มั้ง…” อามาเนะแตะขอบกระป๋องน้ำกับริมฝีปาก “จำได้ว่าได้ยินเธอพูดอะไรสักอย่าง แต่พอหันกลับไปก็ไม่มีใครเลย“

เธอยกโซดาอีกรอบ ถึงได้รู้ว่ากินหมดกระป๋องไปแล้ว

”แล้วแถวนั่นแต่จิโซหินหน้าตาแปลกๆ เต็มไปหมด กับเสียงเด็กร้องไห้ โคตรน่ากลัว irony เป็นบ้า“ อามาเนะเอามือปิดหน้าซีกหนึ่งแล้วหัวเราะ ”แถมกล้องก็ลั่นชัตเตอร์เองไม่หยุดเลย เปลืองฟิล์มชะมัด“