“อะ... ขอบใจ...”
อากิโกะรับเค้กจากแมรี่ แล้วใช้ช้อนส้อมตักกินอย่างเงียบๆ แน่นอนเค้กรสชาติดีมากถึงขนาดสามารถทำให้อากิโกะเพลิดเพลินได้

แต่ทันใดนั้นเอง อากิโกะก็นึกถึงคำพูดของโซวตันเมื่อตะกี้

‘อ๊ะ ของขวัญงั้นเหรอ แย่ละสิ ลืมไปเลย ทำไงดีเนี่ย’
แล้วปากที่กำลังเพลิดเพลินกับเค้กอยู่นั้นก็ได้หยุดลงไปครู่หนึ่ง พร้อมกับเหงื่อหยดเล็กๆที่ไหลผ่านแก้มข้างซ้าย

@kmi-marry.bsky.social

ด้วยความที่ไม่คบค้าสมาคมกับใครเป็นทุนเดิม อากิโกะ ที่ถูกแมรี่ชวนมางานวันเกิดในครั้งนี้ จึงเป็นการร่วมงานวันเกิดของเพื่อนครั้งแรกสำหรับเธอ

”ส สะ..สุขสันต์วันเกิดนะ แมรี่...“

‘ครั้งล่าสุดที่พูดสุขสันต์วันเกิดให้คนอื่นนี่เมื่อไรกันนะ? หรือไม่เคยเลยหว่า... ไม่ชินเลยแฮะ’
อากิโกะได้คิดในหัว หลังจากพูดสุขสันต์วันเกิดอย่างตะกุกตะกัก

@kmi-marry.bsky.social

(ทางนี้ก็ขอบคุณที่มาเล่นด้วยเช่นกันคับ ดันทำคาร์น้องให้ไปเล่นกับคนอื่นยาก เลยต้องเปิดโรลรอคนอื่นมาเล่นด้วย ตัวเองก็คิดไม่ค่อยออกว่าจะเปิดโรลยังไงดี แต่ยังไงก็ขอบคุณที่ไม่ทำให้น้องอากิโกะเหงาคับ หวังว่าจะได้เล่นด้วยกันอีกบ่อยๆนะคับ🙏)

"ได้สิ แต่ฉันจะไปห้องน้ำนะ"

เด็กสาวบอกแบบนั้น พร้อมกับกำลังเดินมุ่งหน้าไปห้องน้ำที่อยู่ใกล้กับหอประชุม(โรงยิม) เพื่อที่จะเตรียมตัวก่อนจะเข้าพิธีเปิดภาคเรียนที่กำลังจะเริ่มในอีกไม่นาน

’ปีสองงั้นเหรอเนี่ย ไม่บอกนึกว่าเด็กปีสามสะอีก‘
อากิโกะคิดในใจหลังจากได้ยินดังนั้น

ห้อง 2-D กับ 2-E น่าจะอยู่ใกล้ๆกัน
คงมีโอกาสได้เจอหน้ากันอีกบ่อยแน่ๆ

“งั้นถ้ามีอะไรให้ช่วย ก็มาหาได้ที่ห้องได้เสมอนะ”

อากิโกะพูดไปแบบนั้น
ก่อนที่ใจจดจ่อจะไปที่พิธีเปิดเรียนอย่างที่ควรจะเป็น

ด้วยความที่เด็กสาวเป็นคนที่เข้าหาคนไม่เก่ง จึงได้ครุ่นคิดในใจอยู่ครู่หนึ่ง
‘อาา... แบบนี้มันยุ่งยากชะมัด
เราเองก็เป็นฝ่ายมี่ถูกช่วยไว้ด้วย แบบนี้ เราก็ควรเป็นฝ่ายแนะนำตัวก่อนสินะ... อืม... งั้นก็..’

“ฉัน โฮชิเอะ อากิโกะ ปี 2 ห้อง D”
"แล้วนายล่ะ?"

เด็กสาวพูดแนะนำตัวกับชายแปลกที่อยู่ข้างๆ

‘จะทำความรู้จักกัน พูดแบบนี้คงได้สินะ’

เด็กสาวคิดแบบนั้นในใจ ระหว่างรอฝ่ายตรงข้ามตอบกลับ

"เอ่อ... แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ"

เด็กสาวตอบกลับไปดังนั้น ด้วยสีหน้าเจื่อนๆนิดหน่อย
ลูกอมเปรี๊ยวนั่นคงจะรับมือยากเกินไปสำหรับเธอ

“แล้วก็ ฉันเป็นพวกไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใครน่ะ เพราะงั้นเดี๋ยวจะหาทางใช้คืนให้แน่นอน”

ด้วยความที่ค่ามนุษย์สัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีของเด็กสาว และไม่ค่อยที่จะเข้าหาคนอื่นเสียเท่าไหร่
เด็กสาวเพิ่งจะนึกได้ว่า คุยกันมาขนาดนี้ยังไม่ได้แนะนำตัวให้กันเลย
(+)

เมื่อผ่านไปสักพัก ความเปรี๊ยวของลูกอมนั่นได้เปลี่ยนกลายเป็นรสหวาน

“ขอบใจมาก ช่วยได้เยอะเลย”

เด็กสาวที่ตื่นจากความเปรี๊ยวของลูกอมได้กล่าวขอบคุณเบาๆพร้อมกับลูกอมที่ยังอยู่ในปาก

“ถ้ามีโอกาส ไว้จะตอบแทนให้ ฉันสัญญา”

พริบตานั้นเอง ก็มีเสียงแหลมๆ ดังขึ้น

“อื้มมมม!!”

เป็นเสียงแหลมๆที่อยู่ในลำคอของสาวน้อยที่รับรสเปรี๊ยวของลูกอมนั่น
ดูเหมือนว่าจะพยายามกลั้นเสียงไว้อย่างสุดชีวิต
แต่ถึงกระนั้น เสียงนั่นก็ดังพอจะให้คนรอบข้างที่อยู่ใกล้ๆได้ยินได้อยู่ดี

เด็กสาวจึงได้ลูกอมเปรี๊ยวของชายแปลกหน้าช่วยไว้จากความง่วงนอน
(+)

“งั้น... ไม่เกรงใจล่ะนะ”
เสียงตอบเบาๆของเด็กสาวที่กำลังง่วงนอน พร้อมกับรับลูกอมนั้นไว้

‘ตอนนี้ จะอะไรก็ได้ทั้งนั้น ถ้ามันจะช่วยให้หายง่วงนอนได้ล่ะก็‘

เด็กสาวคิดแบบนั้นใจ พร้อมกับกำลังแกะลูกอมเข้าปาก

ในขณะที่ปลายลิ้นได้สัมผัสลูกอมและเข้าปากไป

(+)

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก ประเด็นหลักคือสีหน้าของเขาต่างหาก ที่ทำให้เด็กสาวตั้งคำถามในใจ

‘ทำไมสีหน้าของเขามันนิ่งแบบนั้นล่ะ!? เขาได้ยินที่เราพูดด้วยเหรอ? ลูกอมนั่นเขาตั้งใจจะให้ฉันรึเปล่า? แต่ไม่เคยรู้กันนี่นา หรือเราคิดไปเอง?? ’

เด็กสาวได้หยุดนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจถามฝ่ายตรงข้ามด้วยเสียงเบาๆ

“เอ่อ... คือ... ลูกอมนั่น.....”

เมื่อเห็นดังนั้น เด็กสาวจึงยื่นมือออกไปหาลูกอมห่อสีเหลืองนั่น

แต่ขณะที่กำลังยื่นมือออกไปนั้นเอง เด็กสาวได้ชำเลืองมองขึ้นไปยังคนที่ถือลูกอมนั่น เป็นชายรูปร่างสูง สูงถึงขนาดที่เด็กสาวจำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อมองใบหน้าของเขา

(+)

เด็กสาวรู้สึกถึงแรงสะกิดเบาๆ จึงลองหันไปมอง

สิ่งที่เห็นตรงหน้าเป็นอย่างแรก คือลูกอมที่ห่อด้วยกระดาษสีเหลืองสะดุดตาบนฝ่ามือของใครบางคน

เด็กสาวรู้จักสิ่งนั้นดี มันคือลูกอมเปรี๊ยวจี๊ดที่น่าจะสามารถช่วยเด็กจากสถานการณ์นี้ได้นั่นเอง

(+)

พิธีเปิดภาคเรียนยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ หญิงสาวที่ง่วงนอนจนสายตาล่องลอยไม่แม้จะสามารถจับจ้องสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ได้ออกเสียงพึมพำออกมาเบาๆ

"ไม่ไหวแล้ววว... อย่างน้อยถ้ามีอะไรสักอย่างเปรี๊ยวๆเข้าปากล่ะก็...."

‘ถ้าเป็นแบบนี้ ได้ฟุ่บหลับคาพิธีเปิดนี้เป็นแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นได้ถูกจดจำในฐานะที่<สาวน้อยที่หลับคาหอประชุมตั้งแต่เปิดเรียน>แหง... เพราะงั้นจะหลับไม่ได้!!!’

เด็กสาวคนนั้นจึงพยายามฝืนตัวเองให้รอดผ่านพิธีเปิดไปให้ได่

แต่ในขณะนั้น นักเรียนคนอื่นที่อยู่ใกล้ๆ(คุณ) ก็สังเกตเห็นถึงอาการที่ผิดปกติของเด็กสาวคนนั้นจึงได้...

"ปี 2 น่ะ... เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน เธอก็ปีสองเหมือนกันงั้นเหรอเนี่ย"

เมื่อได้ยินดังนั้นอากิโกะจึงรู้สึกแปลกใจ
‘นึกว่าเป็นเด็กปีหนึ่งเสียอีก แต่ก็ช่างม้นเถอะ’

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันไปนะ เดี๋ยวก็จะถึงเวลาเข้าหอประชุมแล้ว เธอเองก็ไปเตรียมตัวซะล่ะ”

อากิโกะกล่าวบอกลาดังนั้นในขณะที่กำลังเดินออกห่างจากสาวผมทองไปเรื่อยๆ

"อากิโกะ, โฮชิเอะ อากิโกะ"

อากิโกะตอบไปแบบห้วนๆ พร้อมกับถามเด็กสาวผมทองกลับเช่นเดียวกัน

“แล้วเธอล่ะ”

“อะไรกัน ลืมหมวกหรอกเหรอ ถ้าจำไม่ผิดสหกรณ์โรงเรียนน่าจะมีขายนะ”
“ถ้าไปไม่รังเกียจ เดี๋ยวทางนี้ช่วยนำทางให้ได้นะ”

อากิโกะเสนอแนะไป เพราะคิดว่าเป็นเด็กปีหนึ่ง อาจจะไม่รู้จักสถานที่ต่างๆในโรงเรียนมากนัก จึงเสนอตัวนำทางไปสหกรณ์ที่อยู่บนอาคารปี 1 ด้วยตัวเอง

เช้าวันปฐมนิเทศอากิโกะสาว ม.ปลายปี 2 ดูท่าง่วงๆ กำลังเดินเข้ามาในโรงเรียนผ่านประตูหน้าเป็นปกติ
ในระยะสายตาที่ไม่ห่างกันมาก อากิโกะเห็นนักเรียนหญิงผมทองยืนอยู่ใกล้ๆประตูโรงเรียน

‘เด็กปีหนึ่งหรอ.... หืม? ดูเหมือนกำลังลนลานอะไรอยู่ด้วย.... ว่าแต่ผมสีทองนั่นสวยเป็นบ้าเลยให้ตายสิ ลองเข้าไปคุยสักหน่อยดีกว่า. ‘

“นี่! เธอน่ะเป็นอะไรรึเปล่าตัวสั่นเชียว ไม่สบายรึเปล่า”