(ทำไมแก้มผมชาอะ)

"อา ขอบคุณนะครับ ลำบากคุณซะแล้ว"

เขาค้อมหัวให้อีกฝ่าย ไม่คิดปฏิเสธน้ำใจที่ถูกหยิบยื่นมา

"ถ้าจำไม่ผิด...เหมือนคุณจะอยู่ปีเดียวกันสินะครับ?"

"ไว้ถ้าผมหากระเป๋าเจอแล้วผมจะคืนเงินให้นะครับ"

"ขอบคุณนะครับ ลำบากคุณซะแล้ว"

คิริวค้อมหัวให้อีกฝ่ายแล้วถือถุงสินค้าที่ตัวเองไม่ได้จ่ายมา

"ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำหายที่ไหน บางทีอาจจะต้องเดินหาตามทาง"

"จะว่าไปคุณพักที่หอรึเปล่า? พอดีผมต้องกลับไปทางนั้นน่ะ"

(ได้เลยค่ะ 🤲✨✨)

(ได้เลยค่า🙌)

คิริวถอนหายใจเสียงเบา แล้วหันกลับไปหาคนด้านหลังพร้อมทั้งส่งยิ้มเรียบๆ ให้

"เหมือนผมจะทำกระเป๋าเงินหายน่ะ ...เชิญคุณก่อนได้นะครับ"

คิริวถอยหลังให้เล็กน้อย พร้อมกับดันของของตัวเองไปไว้ด้านข้าง ให้อีกฝ่ายได้วางของลง

คิริวหันไปยิ้มให้กับคนที่เข้ามาทัก

ไม่รู้ว่าใต้รอยยิ้มนั้นซ่อนความหงุดหงิดรำคาญใจไว้มากแค่ไหน แต่ในตอนที่เห็นคนคุ้นหน้า เขาจึงวางความหงุดหงิดนั้นลงได้บ้าง

"เหมือนกระเป๋าเงินผมจะหายน่ะ ...รบกวนอิโนะอุเอะซังออกให้ก่อนได้รึเปล่า?"

เข้าเรื่องทันที เพราะเขาไม่อยากยืนรออยู่ตรงนี้อีกแล้ว

ดาดฟ้าชั้นสิบห้า : ???? ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้นนะครับ???

ดาดฟ้าชั้นสิบห้า : แล้วทำไมถึงไม่ทำให้เขาชอบกลับล่ะครับ?

( ถ้ากังวลขนาดนั้นก็อย่ามายืนเครียดอยู่หน้าห้องพยาบาลสิ! )

คำพูดนั้นของเธอทำเอาเขาหัวเราะออกมาเบาๆ

"อย่างงั้นเหรอครับ? แปลกดีจัง"

แปลกที่คำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึกแบบนั้นได้ ขนาดตัวคิริวเองก็ยังแปลกใจเลย

"ถ้าทำให้คุณรู้สึกแบบนั้นได้ก็ดีครับ ...อ๊ะ ตรงนั้นใช่ต่างหูของคุณรึเปล่า?"

นิ้วชี้ไปยังจุดที่มีแสงสะท้อนเล็กๆ บนพื้น ที่ดูวาววาวผิดกับที่อื่นๆ

คิริวพยักหน้ารับ

"เป็นงานอดิเรกฆ่าเวลาที่ดีเลยล่ะครับ"

เขาตอบกลับสั้นๆ ก่อนจะเก็บกล้อง และปิดฝาเลนส์

"ถ้าอย่างนั้นแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ"

"ครั้งหน้าที่เจอกัน ผมได้จะเอารูปมาให้คุณด้วย^^"