“ฉันเอาเป็นนมสตรอว์เบอร์รี่”

จิ้มชานมให้อีกฝ่ายตามด้วยของตัวเอง พอมันหล่นลงมาก็หยิบขวดชานมยื่นให้

“ถือว่าลัคกี้รึเปล่านะ.. นายเคยงมเหรียญใต้ตู้นี้มั้ย”

เธอมีความคิดอยากจะลองทำอยู่หลายครั้ง แต่ไม่กล้าพอที่จะทำน่ะสิ ถ้ามีคนผ่านมาเห็นคงดูไม่ดีแน่ๆ

“คาสึมะคุงเนี่ย ปากแข็งจังเลยน้า~” เธอยังไม่หยุดแซว

พออีกฝ่ายเอ่ยถึงฝีมือของมือกีตาร์จึงกระแอมเล็กน้อย

“อยู่แล้วสิ”
“ถึงจะไม่มีซ้อมวง แต่ฉันก็ฝึกทุกวันนะ ฝีมือไม่มีตกแน่นอนจ้า“ คิฮาระพูดอย่างมั่นใจเชียว

”แล้วมือเบสของเราล่ะเป็นไงบ้าง ไม่ใช่ซุ่มแต่งเพลงอยู่หรอกนะ“

“อิ่มใจกับอิ่มท้องมันไม่เหมือนกันนี่คะ..”

อีกฝ่ายเอ่ยว่าอร่อยเธอจึงคลี่ยิ้มบางๆ แม้ว่าข้าวกล่องนี้จะไม่ได้เป็นคนทำเองแต่อีกฝ่ายชอบเธอก็ดีใจ

เมงุคีบแซลมอนส่วนนึงให้อีกฝ่าย
”ลองชิมอันนี้ด้วยสิคะ“

ก่อนจะทานข้าวปั้นทูน่าที่แลกมา ตาเป็นประกายเชียว ราวกับแมวทานของโปรด

”ข้าวปั้นอร่อยมากเลยค่ะ“

กระป๋องน้ำส้มที่ถูกฉุดยื้อจนมาอยู่ในมือของตน เธอยกยิ้มกับการกระทำเมื่อครู่ เป็นรอยยิ้มที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก

“แต่ฉันอยากเห็นนะ” คิฮาระค่อนข้างสนใจเรื่องนี้เป็นพิเศษ แต่เธอไม่ใช่คนมีเซ้นส์

อีกฝ่ายที่เปรียบเทียบสิ่งนั้นกับน้ำส้มทำเอาเธอนิ่งคิดไปชั่วขณะ เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ สีหน้าแสดงออกชัดเลยล่ะ

“อ๋อ.. แบบนั้นเองหรอ”

ได้ยินแบบนั้นคนเรือนผมสีเงินตาเป็นประกาย เลื่อนกล่องเบนโตะของตัวเองให้อีกฝ่ายคีบง่ายขึ้น

“ขออนุญาตนะคะ” เมงุคีบข้าวปั้นทูน่ามาหนึ่งชิ้น แต่ก็กลัวอีกฝ่ายจะไม่อิ่ม เธอเองก็ไม่ใช่คนกินเยอะ

“ตามสบายเลยค่ะ เดิมทีฉันก็กินไม่เคยหมดอยู่แล้ว..”

“อื้ม ฉันจะรอฟังค่ะ”

อีกสักพักเธอก็ก็จะไปแล้วเหมือนกัน

เธอยิ้มให้กับคนที่ลุกขึ้น ”เช่นกันนะคะ ไว้เจอกัน“ เมงุโบกมือสองสามทีลาอีกฝ่าย

(ขอบคุณที่ให้แจมโรลนะคะ ยูมะคุงสดใสมากๆ🥺💖)

“อา.. ไม่แปลกหรอก ฉันกผ้ เคยได้ยินแบบนั้นมาบ้างเหมือนกันค่ะ ฉันเองก็สนใจนะ แต่ก็ยังไม่เจอเหตุการณ์หรืออะไรแปลกๆ..”

อีกฝ่ายให้เลือกเครื่องดื่มจึงเลิกคิดเรื่องนั้นไปก่อน

“น้ำส้มแล้วกัน”

“จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้สินะคะ เครื่องดื่มที่ว่านั่น”

เมงุเดินไปหยอดเหรียญใส่ตู้ กดชาเขียวของตัวเอง ปรากฏว่ามันลงมันถึงสองขวด ขวดที่อีกคนกดไปเมื่อครู่กับเครื่องดื่มของเธอ ดูเหมือนแต้มลัคกี้ของวันนี้จะยังเหลืออยู่

“ฉันก็เคยเป็นค่ะ”

“อันนี้น่าจะของคุณ” หญิงสาวหยิบขวดน้ำดื่มยื่นให้อีกฝ่าย

ตั้งใจจะให้อีกฝ่ายได้เดินเลือกซื้อของได้สะดวก เธอจึงเสนอไปแบบนั้น แต่ถ้าอีกคนต้องการให้เธอช่วยเลือกเฉยๆก็โอเค

“เอางั้นก็ได้..“

“ว่าแต่ช็อกโกแลตนี่เอาไปทำของหวานเหรอคะ”

เธอส่ายหัวเชิงว่าไม่เป็นอะไร

“ไว้เจอกันนะคะ“ แม้ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ แต่อย่างไรก็เป็นคนในโรงเรียน คงจะมีโอกาสได้พบกันอีกบ้าง

(ขอบคุณที่มาโรลกันนะคะ🥺)

“ค คงงั้นล่ะมั้งคะ” เธอยิ้มให้อีกฝ่าย ไม่แน่ใจว่าเราเคยคุยกันมาก่อนหรือเปล่า

เธอยกมือสางผมตัวเองให้กลับมาเรียบ แต่เพราะเมื่อเช้าเร่งรีบจึงไม่ได้หวีผมมาด้วย เส้นผมบางส่วนจึงดีดกลับคืน

”กำลังจะไปห้องเรียนรึเปล่าคะ“

หญิงสาวรีบส่ายหัวแทบจะทันทีที่อีดฝ่ายก้มหัวให้แทบจะขนานกับพื้น

“ไม่เป็นไรนะคะ ฉันเข้าใจ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ไม่ต้องขอโทษฉันหรอกค่ะ” เธอเอ่ยเสียยาว ปลายนิ้วเกาแก้มแก้แก้อ

“…เงยขึ้นเถอะค่ะ”

“โชคดีหรือคะ” เธอหัวเราะเบาๆ

“ขอบคุณค่ะ”
“เบนโตะของยูมะซังก็น่าทานเช่นกัน … จะลองชิมดูก็ได้นะคะ ข้าวกล่องของฉัน” เธอเหลือบมองของกล่องของคนตรงหน้า ข้าวปั้นทูน่าสินะ เธอเองก็ชอบมากๆเช่นเดียวกัน

“นั่นสิคะ… แต่บนดาดฟ้าก็สงบดีนะ”

เธอหัวเราะเบาๆ อีกฝ่ายเองก็คงจะชอบแมวไม่ต่างจากเธอ หญิงสาวพยักหน้า

”ปกติน้องจะผ่านมาแถวๆนี้ช่วงห้าโมงเย็นค่ะ ฉันเลยเอานี่พกไว้ด้วยตลอด“ เมงุหยิบขนมแมวเลียขึ้นมาให้ดูเป็นหลักฐาน

”แถวนี้มีแมวเยอะเลยล่ะค่ะ“

เธอกำลังจะตอบว่าไม่ต้องทอน แต่อีกฝ่ายขอโทษมาแล้วจึงหยักหน้ารับ

”อ่า ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็ขอโทษด้วยที่เข้าใจคุณผิดไป..“

”ว่าแต่เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ ฉันตกใจหมดเลย…“

คนที่เธอเอ่ยทักเมื่อครู่ เป็นเพื่อนร่วมห้องของเธอเอง เมงุเม้มปากพินิจของตรงหน้าตามไปด้วย

“อย่างนั้นหรือคะ..” เธอจึงวางมันลงอย่างว่าง่าย แต่ก็อดนึกสงสัยไม่ได้

“ทำไมล่ะคะ” เมงุถามขณะยังก้มมองมันอยู่