นึกแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ถ้าคุณคุโจสังเกตคงไม่พ้นสงสัยว่ายิ้มอะไรนักหนาแน่

เค็นโซอิจิส่งเสียงขานรับ ไม่ได้เป็นคำพูด แต่ทำท่าทางเชิดอกยืนตัวตรงเหมือนทหารจัดแถว โค้มศีรษะอีกรอบเป็นคำขอบคุณ กำลังจะเดินไปประคองจักรยาน แต่ก็นึกขึ้นได้จึงหันกลับมา

มือล้วงไปหยิบพลาสเตอร์ปิดแผลมายื่นให้อีกคน พลางเขียนโน้ต

'ผมไม่มีอะไรเลย แต่อยากให้น่ะครับ เผื่อซ่อมจักรยานแล้วเกิดเป็นแผลจะได้ใช้'

ได้ยินอีกคนพูดชื่อออกมาแล้ว แววตาก็ส่องประกายทันใด คงดีใจเพราะได้รู้จักคนในเมืองนี้เพิ่มอีกคนแล้ว เจ้าหนุ่มก้มหน้าก้มตาเขียนโน้ตอย่างจริงจัง

'ผมเค็นโซอิจิ โอโนะซึกะครับ ฝากตัวด้วยนะครับ'

แล้วก็โค้มศีรษะลงเป็นการทักทายอย่างเป็นทางการอีกที พอตัวตรงแล้วก็มองผมของคนตรงหน้า เท่จังเลยแฮะ

จบประโยคอีกคนก็พลางคิดในใจ ถึงจะดูเป็นคนห้าว แต่แท้จริงก็ดูเป็นคนที่เป็นห่วงคนอื่นดีจัง

(+)

ก่อนเตรียมตัวเข้าสู่พิธีปฐมนิเทศ ที่บอร์ดหน้าอาคารเรียนหลักจะมีประกาศห้องเรียน และรายชื่อครูประจำชั้น

อย่าลืมมาเช็คก่อนเข้าร่วมพิธีกันล่ะ !
bit.ly/3M6rrJm

เรียกได้ว่าเป็นการเปลี่ยนคำพูด ในโน้ตแผ่นก่อนนี้คงมีคำพูดทำนองว่า ไม่เป็นไรครับ ผมจะปั่นระวังๆ แต่พอนึกถึงสีหน้าคุณตำรวจเมื่อครู่ก็ปวดใจขึ้นมา คนเป็นตำรวจก็คงไม่ปล่อยคนที่เสี่ยงทำตัวเองเจ็บบ่อยๆไปตามยถากรรมเสียหรอก

จึงได้กลายเป็นประโยคอีกอันนี้ขึ้นมา ไว้ค่อยอธิบายคุณอาทีหลังก็ได้ว่าทำไมมีคุณตำรวจมาส่งที่บ้าน ดีกว่าจักรยานไปล้มอยู่อีกสักที่ ดูๆ โควต้าดวงดีวันนี้คงหมดไปแล้ว

เห็นสีหน้าคุณตำรวจแล้วก็ยิ้มแห้งๆ กลบเกลื่อนไป เหงื่อผุดมาเป็นเม็ดแม้อากาศจะไม่ได้ร้อนมาก ทำไมสภาพตัวเองเหมือนคนมีพิรุธตอนตำรวจจับตรวจยังไงไม่รู้

ได้ยินคำถามดังนั้นก็ทำท่าทางเกรงใจ พลันก้มหน้าลงไปเขียนโน้ต แต่เขียนไปสักพักก็เริ่มชะงัก กลอกตาไปมาเหมือนกำลังคิดอะไร ว่าแล้วก็พลิกเปลี่ยนหน้ากระดาษ แล้วเขียนใหม่

‘ได้งั้นเหรอครับ? จะรบกวนคุณตำรวจไปไหมนะ...‘

(+)

เค็นโซอิจิก้มศีรษะ ตามด้วยโบกมือลาอีกครั้ง ชูนิ้วโป้งรับทราบถึงการอย่าตื่นสายวันเปิดเทอม เขารอให้รุ่นพี่เดินลับไปในตลาดก่อนแล้วค่อยแยกมาจากที่เดิม

เดินไปคิดไปว่าเดี๋ยวควได้เจอกันที่โรงเรียนบ้างแล้วสินะ ตั้วตารอไม่ไหวแล้ว

(เย่ะะ ขอขอบคุณที่เล่นด้วยกันนะคะะ รุ่นพี่เจอน้องหมาเฝัาอีกเมื่อไหร่ sos หาเค็นโซได้เล้ยย!!!)

‘ตรงข้ามกันดีนะครับ รุ่นพี่จะทำอาหารตะวันตก ส่วนผมจะไปกินอาหารญี่ปุ่น‘

’พอพูดถึงก็อยากกินเลย ไว้ผมทำพาสต้าเป็นมื้อเย็นดีกว่า‘

กลายเป็นได้ไอเดียเมนูจากอีกคนไปโดยปริยาย ไม่นานนักก็เดินมาถึงตลาด เดินไปอีกทางสักหน่อยก็เป็นที่ตั้งของร้านรวงต่างๆ เห็นทีคงได้แยกกันตรงนี้

’ขอบคุณสำหรับเช้านี้นะครับ ได้รู้จักรุ่นพี่โรงเรียนเดียวกัน ดีใจมากเลย‘

ชูโน้ตพลางยิ้มจนตาปิด

เค็นโซอิจิก็ยิ้มตาม ที่รู้จักเมนูนี้ก็เพราะคุณอาของตนด้วย เหมือนอาหารตะวันตกก็แพร่หลายที่เมืองนี้ด้วยเหมือนกัน

ได้ยินคำถามก็ทำท่าครุ่นคิดไปสักครู่นึง

‘ผมว่าคงไปร้านข้าวปั้นน่ะครับ หิ้วไปกินที่อื่นง่ายดี และว่าจะซื้อข้าวปั้นไปฝากคนที่บ้านสักหน่อยด้วย’

เขาชูกระดาษขึ้นมา เรียกว่าเป็นเมนูที่กินเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ เพราะถึงพอเบื่อก็แค่เปลี่ยนไส้ข้าวปั้นเท่านั้นเอง

(+)

ได้ยินคำถามดังนั้นก็เหมือนเอะใจขึ้นได้ว่าที่พกพลาสเตอร์ปิดแผลเยอะๆนี่ไม่น่าใช่เรื่องปกติ เจ้าหนุ่มขำกลบเกลื่อน ยกนิ้วชี้เกาแก้ม

‘ก็มีจักรยานล้ม สะดุดเชือกรองเท้าล้ม กระดาษบาด ผึ้งต่อย เดินชนเสาบ้างน่ะครับ แต่รถก็ไม่ได้ล้มบ่อยขนาดนั้นหรอกครับ‘

เหมือนจะอยากต่อท้ายด้วยคำว่า มั้ง? แต่ก็ไม่ได้เขียนลงไป ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเรียกซุ่มซ่ามหรือดวงซวยดี

‘ยังไงตอนนี้ก็ดึกแล้ว อยากจะเดินไปด้วยกันไหมครับ ผมจอดจักรยานไว้แถวรอบนอกศาลเจ้าน่ะ‘

เจ้าตัวเอ่ยชวน แต่ถ้าหญิงสาวอยากอยู่ต่ออีกสักหน่อยก็ไม่ได้ติดขัดอะไร

ด้วยความบังเอิญซ้ำสองจึงเกิดหัวเราะขึ้นอีกที เสียงหัวเราะดังประสานกันออกมาจากบริเวณศาลเจ้า ถ้ามีใครผ่านมาเห็นก็คงว่าแปลก

ได้ยินแบบนั้นแล้วเจ้าหนุ่มก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างแรง นอกจากออกมาหาของหายยังได้เพื่อนร่วมโรงเรียนอีกคน ซ้ำยังย้ายมาจากที่เดียวกันต่างหาก

‘ถ้าเปิดเทอมแล้วคงได้เจอกันบ่อยเลย ภึงตอนนั้นอย่าลืมทักทายผมบ้างนะครับ‘

พร้อมยิ้มอย่างเป็นมิตร

(+)

ดูแค่รอยหลายรอยก็คงคิดได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ไม่ใข่เรื่องแปลก

เจ้าหนุ่มยื่นมือสองข้างไปรับนามบัตรมาอย่างจดจ่อ สายตามองชื่อที่อยู่บนนามบัตร เหมือนลืมตัวว่าตัวเองพูดๆม่ได้เลยเผลอออกเสียงชื่อออกมา แต่ก็ไม่ได้ออกมาเป็นคำพูดอย่างที่หวังเท่าไหร่

คราวนี้ก็มองขึ้นมาเหมือนคาดหวังว่าอีกคนจะอ่านชื่อของตัวเองบนนามบัตรให้ฟังบ้าง

เป็นความชื่นชอบของเขาเองที่อยากได้ยินคนพูดชื่อจากปาก

ได้ยินแบบนั้นก็คิดว่าคนตรงหน้าเป็นคนดีจริงๆ ถึงตอนเจอกันครั้งแรกเมื่อกี้จะออกตัวดุตนก็ตาม มันก็น่าอยู่หรอก

แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นเจ้าแมวตัวนั้นพอดี คงเป็นตัวตนสีดำๆที่พุ่งตัดหน้าเขาเมื่อครู่ คงทำอะไรไม่ได้นอกจากถอนหายใจ จริงๆเลยนะเจ้าแมวตัวดี

แต่ก็ตามที่ว่า ไม่ได้เจ็บตัวมาก จักรยานก็มีแค่รอยขีดข่วนเล็กๆ พออยู่รวมกับรอยที่เป็นมาก่อนนี้ก็แทบไม่ได้ต่างอะไร

(+)

ระหว่างรอโดรายากิก็เหลือบมองคนข้างๆเป็นพักๆ ท่าทางเหมือนจะสดใสขึ้นกว่าก่อนนี้ด้วยแฮะ นี่สินะอานุภาพของขนมหวาน

ขณะกำลังจะหยิบเงินมาจ่ายส่วนของตัวเองก็ดันถูกหญิงสาวชิงตัดหน้าไปเสียก่อน ได้แต่อ้าปากค้างมองตามเธอไปอย่างช่วยไม่ได้

มือก็รับโดรายากิมาพลางผงกศีรษะขอบคุณ อีกมือนึงก็ยื่นเหรียญตามราคาโดรายากิให้เธอด้วย ก็จะจ่ายคืนเธอนั่นแหละ