เคนจิก้มมองหน้ายูนากะก่อนจะหยิบถาดที่เหลือ แล้วพยักหน้าตอบกลับไป

" เข้าใจแล้วๆ "

ตัวเขาเดินออกจากร้านไปพร้อมกับอีกฝ่ายที่โต๊ะอาหารที่นัดหมายไว้ พลางหันไปมองทั้งสองที่(อาจจะ)รอคอยอาหารที่พวกเราถืออยู่กับอีกคนที่ชิ่งกินไปก่อนหน้าซะงั้น

“ งั้นหรอๆ โทษทีที่ช้านะ “

“ ยัยนี่.. ไม่รอคนอื่นเขากินก่อนรึไง “

@ssr-daisuke.bsky.social

เขาเอาคิ้วข้างหนึ่งยกขึ้น ก่อนจะถอนหายใจยาวๆ พร้อมเสียงบ่นงุ้งงิ้งไม่หยุดเหมือนแมวขี้หงุดหงิดที่ไม่อยากกินผัก

“..รับปากเจ้าบ้านั่นก็รับผิดชอบซะด้วยนะ ยูนากะ”

แมวสามสีหันมามองอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าที่บูดบึ้งเล็กน้อย

@ssr-daisuke.bsky.social

เคนจิหันหน้าไปมองคนทำยากิโซบะ กลิ่นหอมของไข่และเส้นที่คลุกฟุ้งบนกระทะ ค่อยๆลอยเตะจมูกของเขา แต่แล้วดวงตาคมก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นคนทำยากิโซบะ คว้ากำผักสดๆ ลงไปใส่กระทะอย่างไม่ยั้งมือ

“เห้ยๆ! เยอะไปแล้วเฟ้ย!!“

“ใส่เยอะขนาดนี้ มันจะกลายเป็นไข่ห่อผักรวมมิตรมากกว่าโอมุโซบะแล้วนะ!“

(เหนว่าน่ากินดีหรอกนะ😔)

พูดจบก็เบือนหน้าหนีไปทางยูนากะเหมือนไม่อยากฟังคำตอบ พอหันกลับมาที่ร้านที่เต็มไปด้วยกลิ่นที่หอมฟุ้ง แล้วก็ดูน่ายั่วยุกระเพาะอาหารอ เขาก็ทำตาปรือๆ น้ำลายแทบยืด แต่วาจาก็ยังแถไปว่า

“หน้าตามันก็ดูงั้น ๆ อะนะ… แต่ถ้าเธอชอบจะเอามาก็ได้…”

@ssr-daisuke.bsky.social

“ถึงสรรพคุณมันจะดีก็เหอะ..”

เคนจิตอบกลับยูนากะแบบเนือยๆก่อนจะดูเมนูที่เธอยื่นให้ แต่พอได้ยินสิ่งที่สาวงูพูดออกมา เขาก็ทำสีหน้างอเหมือนเด็กโดนแกล้งแล้วเอ่ยเสียงงอนๆออกมา

“ ก็บอกว่าไม่เอาผักไงเล่า:( “

ไหนๆก็ออกมาทั้งที เลยพยักหน้าตอบกลับยูนากะไป ก่อนจะทำหน้าแหยะๆใส่โฮเซกิ

"ผักเนี่ยนะ.." เขาบ่นอุบอิบ ก่อนจะเดินเฟดไปที่ร้านยากิโดดๆก่อนเลยละกัน กลัวได้กินผัก

@ssr-daisuke.bsky.social

“ห๊า นี่นายเห็นชั้นเป็นคนรวยรึไง”

เขาหันไปมองต้นเสียงแล้วชักสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย เงินเดือนที่แอบไปทำพาร์มไทม์มา กะจะเอาไปซื้อของส่วนตัวต่อแท้ๆ แต่ในเมื่อวันนี้ดันมาเจอกับรุ่นน้องในชมรม ก็อดไม่ได้ที่จะเลี้ยงพวกเขาสักหน่อย

“ก ก็ได้! แต่ห้ามเกินคนละหนึ่งกล่อง!” ก็พูดไปงั้น กินเท่าไหร่ก็ได้ เงินค่อยไปเก็บกับนายโฮเซกิอีกทีละกัน..

@ssr-daisuke.bsky.social‬

พลันเหลือบไปเห็นป้ายไม้เล็กๆ โบกไหวอยู่ตรงหน้าร้านพร้อมกับป้ายร้านโตๆ ที่เหมือนจะเป็นร้านยากิโซบะล่ะนะ

“ยากิโซบะตรงนั้นก็น่าทานดี”

“เห็นเขาบอกว่ามีเมนูพิเศษ สนใจจะไปลองหน่อยมั้ย?” เคนจิชี้นิ้วให้ทุกคนดูทิศทางของร้านแล้วทำสีหน้าที่ลึกๆแล้ว เขาเองก็อยากจะทานมันสุดๆ..

เคนจิกอดอกไว้แน่นอย่างไม่คิดจะเอ่ยความเห็นอะไรเพิ่ม แอบมองหน้าของคนรอบๆพร้อมกับบรรยายกาศโดยรอบ เผื่อจะหาของกินที่ทุกคนน่าจะชื่นชอบกัน

เสียงคนขายโหวกเหวกแว่วมา กับกลิ่นน้ำซุปหอม ๆ ที่ลอยมากระทบจมูก เคนจิชะงักเล็กน้อย ดวงตาที่แสร้งไม่สนใจใคร

+