"โอ๊ย!!! โอยยยยๆๆๆ"

ไม่รู้เป็นการร้องเพราะเจ็บจริงหรือเป็นการร้องแบบสำออยกันแน่ แต่ที่รู้ก็คือร้องเสียงดังจนถ้ามีคนอยู่แถวนั้นคงหันมามองกันหมด

โชคดีที่ตรงนี้ไม่ได้มีใคร...

"ทำตัวเป็นเจ้าหญิงแบบนี้หรือเปล่า หนุ่มๆถึงกลัวอะ"

และแม้จะยอมถือของให้แต่เคย์ริวก็ไม่วายส่งเสียงบ่นลับหลังอีกหน่อย แต่ก็ไม่ได้ดังเท่าไหร่ไม่รู้ว่าจะได้ยินไหม

และก็เพราะได้กลับมามองอย่างเต็มตาแบบนี้ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดอะไรบางอย่างขึ้น

ขนแขนของเคย์ริวลุกชันโดยไม่ทราบ(?)สาเหตุ แถมยังรู้สึกเสียงหลังวาบอีกต่างหาก

"อ่า แหะๆ แบบนี้ก็รู้จักกันมานานแล้วสิครับ?"

แต่แม้จะรู้สึกแปลกขนาดนั้นก็ยังพยายามชวนคุยกลับไปอย่างไหลลื่นอยู่ดี

ถือว่าเป็นการเว้นช่วงที่ไม่แย่ เพราะชื่อที่พูดออกมานั้นถูกต้องไม่ต้องปล่อยให้เคย์ริวโวยวายง้องแง้งแต่อย่างไร

เด็กหนุ่มหันไปยิ้มกว้างให้หญิงสาวผู้มาใหม่อย่างเป็นมิตร ก่อนจะหันไปโค้งหัวให้เสียต่ำ

"สวัสดีครับผม ลูกศิษย์ของเซนเซย์ นัตสึกิริ เคย์ริวครับ"

โค้งให้เสร็จก็ยืดตัวกลับมายืนปกติอีกครั้ง (+)

"งั้นไปครับไป ผมไม่รบกวนเวลาและ"

ที่แปลว่าเดี๋ยวเขาเองก็จะไปหาเรื่องซน(?)ที่อื่นต่อเหมือนกัน

"เอาไว้เจอกันที่โรงเรียนนะครับเซมไป! ไม่ก็เดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็คงเจอที่ร้านแล้ว"

ถ้าไม่เจอที่โรงเรียนก็คงได้เจอเขาที่ร้านนั่นแหละ วนเวียนกันอยู่แค่นี้...

ว่าแล้วเคย์ริวก็โบกมือให้แบบอารมณ์ดีเป็นการบอกลา

จริงด้วย น่าจะไม่เคยเจอน้องสาวของเขามาก่อน

"แท้ๆแบบคลานตามกันออกมาเลยครับ"

แล้วก็เหมือนน้องสาวที่ว่าจะรู้ตัวว่ากำลังถูกพูดถึง ถึงได้หันมาโบกมือยิ้มกว้างให้บนเด็กตรงนั้นโบกมือมาให้กันทั้งกลุ่ม แล้วเขาจะทำอะไรได้นอกจากโบกกลับ....

"หืม... ไม่ต้องมีก็ได้นะครับรอบนี้"

ให้คนแพ้เลือก เขาก็ต้องเลือกไม่มีบทลงโทษอยู่แล้วสิ!

(ปักค้าบปักกกกกกกก เดี๋ยวเจ๊อออ)

โบกมือไปมาเหมือนจะบอกว่าเขาน่ะหรอ

"ผมไม่ทำหร๊อก เป็นเด็กดีสุดๆขนาดนี้"

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคำว่า เด็กดี ถึงฟังดูไม่น่าไว้ใจได้ขนาดนั้น

"แต่เรื่องทำอาหารนี่เซนเซย์ต้อง--"

ประโยคที่ขาดหายไปเพราะสาวสวยที่เดินเข้ามาแทน ยิ่งอีกคนมีท่าทีเหมือนว่ารู้จักกับเซนเซย์ของเขาเคย์ริวยิ่งมองอย่างสนใจ

ก็เลยหยุดพูดแล้วหันไปยิ้มให้อย่างเป็นกันเองที หยุดดูไปก่อนว่าคนๆนี้คือใคร

ได้ยินที่ทวนแล้วเคย์ริวก็พนักหน้าให้แรงๆเหมือนจะเป็นการยืนยัน

"อ้อ เปล่าๆ มาตุนขนมนิดหน่อย"

เพราะเขาเองก็ไม่ได้อยู่ย่านนี้ แต่เดี๋ยวนะ...

"นิชิโกะหรือ... แบบนี้เราก็อยู่ย่านเดียวกันเลยสิ"

เพราะตัวเขาเองก็อยู่ย่านนิชิโกะเหมือนกัน แต่แวะไปร้านสะดวกซื้อแถวบ้านแล้วดันไม่มีขนมที่อยากกิน ถึงต้องถ่อออกมาไกลขนาดนี้

แล้วก็หาเรื่องอู้ไม่อ่านหนังสือด้วยล่ะนะ

"เอาจริงก็ยังเหลือเวลาหลายเดือน..."

นี่ก็เพิ่งเริ่มต้นปีการศึกษาไปได้ไม่นาน ถึงแม้คนส่วนใหญ่จะรู้ตัวตั้งแต่ก่อนขึ้นปีสามว่าอยากเรียนอะไร แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกถ้ายังจะไม่รู้หรอก

"หรือระหว่างนี้ก็ลองไปก่อนดีครับ"

ไม่สายไปใช่ไหมนะ

ไม่หร๊อก

เคย์ริวใช้ความพยายามทั้งชีวิตในการกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นคนแทบจะกรีดร้องแบบนั้น

"ชอบเรื่องแบบนั้น?"

ดูเคย์ริวจะแปลกใจ แต่เพียงแค่ไม่กี่วินาทีสีหน้าแปลกใจนั่นก็เปลี่ยนเป็นเสียงร้องอ้อพร้อมท่าทางเข้าอกเข้าใจจนน่าสงสัย

"เพราะนิสัยเหมือนกันสินะ.. ได้ๆ ดูเรื่องนี้ก็ได้"

"ได้!"

ขอเวลาเขาเก็บแรงก่อน รอบหน้าไม่แพ้แน่ ไม่แพ้แน่นอน

คิดเสร็จแล้วเคย์ริวก็ยื่นกำปั้นชกกลับไปเช่นเดียวกัน 👊

"ปะ เอาไว้เจอกันในห้อง"

เดี๋ยวเขาจะกลับไปเช็ดตัวดีๆแล้วไปตามน้องสาวแล้วว่าเสร็จหรือยัง ถ้าเสร็๗จะได้กลับบ้านด้วย

ส่วนคนที่ตามลงมาจนเปียกไปทั้งตัวก็รีบพยุงตัวรุ่นน้องสาวเอาไว้ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"ก็ตกใจหมด..."

เขาไม่ได้อยากให้ใครจมน้ำหรือเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตาเขาหรอกนะ...

"จับดีๆ เดี๋ยวก็ถ่วงกันจนจมทั้งคู่หรอก"

น้ำเสียงดูท่าจะปลงไม่น้อยเลยทีเดียว

(ตึงมาก ตึงไม่ไหวววว 5555555555)

“!!?” ทำไมตบอกเหมือนภูมิใจจังเลยอะ?

หลังจากนิ่งไปได้เพียงวินาทีเดียว เคย์ริวก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างทนไม่ไหว

“เลยคิดจะเอาดีทางด้านร้องเพลงแทนทางเรื่องเรียน..?“ ใช่ไหมนะ

”ผมว่าแบบนั้นก็น่าสนใจเหมือนกันนะ ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะแฮปปี้กับการเอาดีเรื่องเรียนอะ“

(กลายเป็นก้อนเปียกๆ 😭)

เคย์ริวยืนมองคนใจดีที่เดินพาเด็กไปส่งแทบที่จะเดินไปด้วย

ตอนแรกก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ว่าจะพาเดินไปตรงนั้นไปทำไม จนกระทั่งเห็นอาจารย์สอนว่ายน้ำนั่นแหละถึงร้องอ้อออกมาเบาๆ

"เรียนว่ายน้ำสินะ"

งั้นให้อาจารย์สอนก็ดีแล้วล่ะ จะได้ปลอดภัยแน่ๆด้วย