" สุดทางของท่าเรือ...ฉันบังเอิญเจอจุดชมวิวบนเนิน ร่มรื่นมากเลยล่ะ "

เขาอธิบายคลอไปกับเสียงฝีเท้าและโซ่จักรยาน ลมทะเลเย็นๆพัดมาตลอดขับกล่อมบรรยากาศสบายๆ

" อ้ะใช่ ถ้าโชคดีก็จะเจอกระต่ายด้วยนะ "

เป็นตามที่คาด เจ้าเหมียวเผลอสะดุ้งไปกับเสียงอันสดใสของคนตัวโตกว่า ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ข่วนเขาแต่อย่างใด

" ไม่เป็นไร ฉันเข้างานตอนหกโมงน่ะ เวลาเหลือเฟือ "

เคย์พูดขณะย่อตัวลงปล่อยสัตว์ตัวน้อยกลับสู่พื้น โบกมือบอกลาพร้อมลูกหัวส่งท้าย

" ไว้วันหลังจะเอาขนมมาให้นะ "

จากนั้นเขาก็เดินไปเข็นจักรยาน เพื่อเดินไปกับไคโตะสู่สถานที่ลับ

+

เอาล่ะ ดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวสินะ ที่ไม่ถูกกับเรื่องแบบนี้

" ถ ถ้าแบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ! "

หลังเดินตามทางลงจากศาลเจ้ากันมานาน ในที่สุดพวกเขาก็ถึงทางออกสักที

" ฉันปั่นจักรยานมาน่ะ ต้องกลับฝั่งนั้น "

ปลายนิ้วชี้ไปทางเลียบฝั่งโรงเรียนมัธยมต้นและมัธยมปลายเพียงหนึ่งเดียวในเมือง

" อายาเมะซังล่ะ "

" เล็กน้อยๆ "

เขารับคำขอบคุณด้วยสีหน้าแย้มยิ้ม

" ก็อยู่มาจนจะจบแล้ว เลยรู้อะไรหลายๆอย่างน่ะ "

จะบอกว่ากดมาทุกตู้ที่มีในโรงเรียนแล้วก็ได้ล่ะนะ

" จริงสิ ฉันทาคาฮาชิ เคย์ "

" นายล่ะ "

" อ๋า "

เขาเปล่งเสียงขานรับ

" ชอบวาดรูปเหรอ เจ๋งไปเลย "

คนที่รู้ว่าตัวเองชอบหรือถนัดอะไรมีเป้าหมายอะไร สำหรับเคย์มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากๆ

" เยอะงั้นเหรอ...จะว่ายังไงดี มันเหมือนต้องดิ้นรนเพื่อหาเงินให้ได้เยอะๆ อะไรประมาณนั้นน่ะ "

เจ้าของเรือนผมสีเด่นตอบแบบไม่ยินดียินร้าย ยังคงเกาพุงแมวสบายใจเฉิบ

" ฉันพอจะรู้จักมุมสวยๆที่ไม่ค่อยมีคนอยู่นะ สนใจมั้ย "

/พยักหน้าหงึกๆตอนฟัง

" แหะๆ รบกวนด้วยครับ "

" จริงๆปกติก็ไม่ได้ซื้อเยอะหรอก แต่วันนี้เป็นวันเกิดของอายะน่ะ "

" ก่อนหน้านี้น้องเคยบอกว่าอยากกินหม้อไฟ พออยากเซอร์ไพรส์ให้ดีใจฉันก็วุ่นๆแต่เช้าเลยเนี่ย "

คำพูดนั้นทำเขาหลุดหัวเราะเบาๆ

" ฮะๆ ไม่มีทาง "

เพราะตอนมัธยมต้น ด้วยอะไรหลายๆอย่างจากเพื่อนวัยเด็กที่สนิทกันกลับต้องห่างเหินกันไป มาตอนนี้ได้อยู่ห้องเดียวกันในปีสุดท้ายของชีวิตมัธยมปลายถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างน้อยก็สำหรับเขา

" ออกจะอุ่นใจมากกว่าซะอีก "

เพราะช่องว่างตอนมอต้นนั้น เขาทำใครหลายคนหล่นหายไปมากมายจริงๆ

" จริงสิ นายยังอยู่ชมรมคหกรรมเหมือนเดิมสินะ "

" ทาคาฮาชิ เคย์ ปีสามห้องเอ "

เขาแนะนำตัวกลับไป อยู่รุ่นเดียวกันจริงๆด้วย( *´▽`*)

" โฮโนกะคุง ไม่เข้าพิธีเหรอ "

เคย์ถามเสียงนุ่มพลางหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ บรรยากาศมีลมเย็นพัดมาเอื่อยๆแบบนี้แอบชวนง่วงไม่เบา แต่ถ้าหลับตอนนี้เขาก็จะชวดพิธีปฐมนิเทศครั้งสุดท้ายในชีวิตมอปลายไปน่ะสิ—

เป็นนมช็อคโกแลตกับชาของเคย์ และเครื่องดื่มของอีกคน

เขาย่อนัวลงไปหยิบจากช่องรับของแล้วยื่นให้อีกฝ่ายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มสบายๆ

" นี่ครับ "

และคำตอบที่ได้มาก็ทำให้เขาถึงบางอ้อ

" อ๋า เข้าใจแล้ว "

ร่างโปร่งขยับไปตรงข้างตู้ ใช้แขนออกแรงโยกมันเบาๆก่อนควักเหรียญออกมาจำนวนตามที่ต้องใช้

" จริงๆแล้วตู้นี้บางทีมันก็ค้าง ผมเคยลองโยกๆมันดูแล้วกดอันต่อไปเลยมันก็จะร่วงลงมาพร้อมกันน่ะครับ "

ระหว่างที่อธิบายเคย์ก็หยอดเงินกดเครื่องดื่มของตัวเองไปด้วย

" แบบนี้ "

แล้วในวินาทีถัดมาก็ได้ยินเสียงของหล่นมาสามอย่างจริงๆ
+

(แวะมา+ด้วยคับ!)

คล้อยหลังยังมีอีกคนที่กำลังรอกดน้ำคิวต่อไปอยู่ เคย์ยืนรอมาสักพักจนเริ่มสังเกตความผิดปกติได้จึงเลือกที่จะเดินไปถามไถ่คนไม่รู้จักตรงหน้า

" คือว่า...มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ "

เขาถามเสียงเบา ตาก็มองไปยังเจ้าตู้ที่ดูจะเป็นต้นเหตุของปัญหาในตอนนี้

" ฮะๆ งั้นเหรอ ถ้างั้นเดี๋ยววันนี้เลิกงานจะแวะไปแล้วกัน "

/คุยมาตั้งนาน ว่าแล้วก็นึกได้

" จริงสิ นายออกมาทำอะไรเหรอ หรือออกมาซื้อไอติมกินเฉยๆ "

" เห กระรอกเหรอ "

พออีกฝ่ายว่างั้นเขาเลยลองกวาดตามองหาดูบ้าง ซึ่งก็น่าเสียดายที่ไม่เจอ

" ปีสามแล้ว ได้อยู่ห้องเดียวกันด้วย "

พอมีคนสนิทหลุดมาอยู่ห้องเดียวกันก็ชวนอุ่นใจดี

เคย์คิดแบบนั้น ขณะเดียวกันก็หมุนฝาขวดชา เปิดมันออกเพื่อยกดื่ม

" ได้ไงกัน เกรงใจจะแย่แล้วเนี่ย "

/นึกดีใจ แต่ก็ไม่อยากรบกวน

" ใกล้จะเปิดเทอมแล้วยังไม่ได้แวะไปอุดหนุนเลย แล้วยังจะแบ่งแป้งให้อีก จะใจดีเกินไปแล้ว "

" กดมาเผื่อนายนั่นแหละ ฉันดื่มแค่ชาก็พอแล้ว "

เขาอธิบายพร้อมกับทิ้งตัวพิงระเบียง กลิ่นของดอกไม้เตะจมูกชวนให้รู้สึกสดชื่น

" ดูอะไรอยู่เหรอ "

เคย์เอ่ยถามเพราะเห็นเทปเปย์ดูเหม่อๆ

มีเรื่องอะไรให้คิดรึเปล่านะ

จนกระทั่งการมาของใครบางคน พร้อมกับความเย็นที่จู่ๆก็แปะลงมาบนแก้มของเทปเปย์ที่เหม่อลอยอยู่

" แปะ "

เคย์นั่นเอง

เขาปรากฎตัวตรงที่ว่างข้างๆด้วยรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ ในมือถือทั้งนมช็อคโกแลตและชาที่เพิ่งกดมาจากตู้สดๆร้อนๆ

" เอามั้ย นายกินเบิ้ลตลอดเลยนี่นา( ´ ▽ `)/"