"อือ..."
เหมือนจะเป็นคนใจดีนิ?
นั่งฟังเพลงที่อีกฝ่ายเปิดให้ฟังอย่างผ่อนคลาย

ถึงจะจบเพลงไปรอบนึงแล้วแต่เหมือนจะตั้งค่าแบบเล่นวนไว้เพลงเลยวนกลับมาอีกรอบ

"อืม ถ้าฟังจนชินแล้วก็น่าจะพอไหวมั้ง?"

เหลือบมองอีกฝ่ายที่ดูไม่ได้สนใจอะไรนอกจากวิวนอกหน้าต่าง เลยปล่อยให้ดูวิวไปแบบนั้นแล้วก็นั่งฟังเพลงวนไป...

“ตรงที่ยาก? ก็ต้องตรงกดไม่ตรงโน๊ตน่ะสิ ก็มันmissตลอดเลย ทั้งๆที่ฉันก็กดตามจังหวะเพลงนะ?”

เพลงก็ไม่ได้ยาก จังหวะก็ไม่ได้ยาก แต่ก็นั่นน่ะสิทำไมมันถึงmissตลอด แม้แต่เจ้าตัวก็ไม่เข้าใจ

“หรือมันมีเทคนิคอะไรที่ต้องรู้รึเปล่า?”

“อ่า…”
เหมือนอีกฝ่ายจะพยายามปรับอะไรให้สักอย่างทำให้ความเร็วของตัวโน๊ตและปริมาณ(?)ที่โน๊ตวิ่ง ช้าและน้อยลง

แต่ถึงอย่างนั้น
Miss miss miss game over…

“ขอโทษนะ ฉันคงไม่เหมาะกับการเล่นเกม ถึงจะเจ็บใจก็เถอะแต่ก็ขอบคุณมาก”
ว่าแล้วก็คืนเครื่องเกมให้กับอีกฝ่าย พร้อมทำหน้าเศร้าซึม ส่วนนึงเพราะอายอีกส่วนคือสมเพชในฝีมือตัวเอง

“โอ้ว!! เลสสึโก!”
ลืมหูกระต่ายบนหัวไปแล้ว มีแต่ความตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวต่อ

(ขอตัดรูทถ่ายรูปหูต่ายตรงนี้นะคับ ขอบคุณแก๊งหูต่ายทุกคนคับ🤗)

“เห็นว่ามี Tojinbo Towerที่ขึ้นไปดูวิวได้ฉันว่าจะไปตรงนั้นน่ะ“
เปิดดูข้อมูลจากอากู๋ว

”ดูแล้วแถวนี้ของที่น่าสนใจก็มีไม่ค่อยเยอะ หรือจะไปกินอาหารทะเลก็ดีเหมือนกัน”

เลื่อนๆดูที่ที่น่าสนใจ ที่ดูแล้วก็จะมีจุดถ่ายรูปเช็คอินหลายจุดอยู่เหมือนกัน

“โอ้..”
รับเครื่องเกมมา ตั้งหน้าตั้งตากด

Miss miss miss

Fail…

“ห๊ะ!? กดไปครึ่งเกมเอง ยังไม่ทันจบเพลงเลยนะ!?“
ตกใจล่กๆทำไมกดผิดไม่กี่ครั้งถึงตายแล้วล่ะ!!?

”ขอลองใหม่อีกครั้งได้ไหม?“
หันไปถามอีกฝ่ายอีกทีนึงเพื่อขออนุญาต

(ฝีมือแค่นี้เห็นใจกันหน่อย)

“อ่ะ..รูปนี้ผมตาปรือฮ่าๆๆๆ”
ดูรูปที่มิมะปัดๆให้เลือก เห็นหน้าตัวเองแล้วตลกขึ้นมา

“เอารูปนี้ก็ดีนะคับ ไม่หลุดเฟรมทุกคนลืมตา”
เลื่อนไปภาพต่อไปที่ทุกคนดูดีแล้ว

"คือฉันก็ไม่ได้เกลียดกระต่ายหรอกแต่ไม่ได้คิดว่าจะต้องมาเป็นกระต่ายซะเอง"
หันไปตอบอาคาริอย่างปลงๆ

รู้ตัวอีกทีเพื่อนๆก็พร้อมที่จะถ่ายรูปแล้วเลยรีบๆเบียดเข้าไปในเฟรมกล้องของมิมะ

"ถ้าถ่ายรูปส่งแล้วก็ต้องใส่ต่อไปอีกสามวันอยู่ดีสินะ..อ่ะนาโอโตะหูกระต่ายเบี้ยวนะ"
ระหว่างบ่นๆก็สังเกตเห็นที่คาดนาโอโตะจากในจอเลยเอื้อมไปจัดๆให้มันดูตรงขึ้น

"อื้ม ฉันว่าโอเคแล้วล่ะถ่ายรูปกันเถอะ🙂👍"

(ผมเห็นนะว่าคุณมองมา /จ้อง…)

“บะ..บันนี่บอย!!?”

ตกใจลนลาน แต่ก็ยอมรับที่คาดผมหูกระต่ายมา
หายใจเข้าเฮือกใหญ่ ฮึ่บ!

“ในเมื่อทุกคนยอมใส่..ผมก็!!”
คาดผมแหมะลงที่หัว ฮึ่กๆภาพพจน์การเดบิ้วมอปลายของผมต้องเปิดด้วยไอ่หูกระต่ายนี่เหรอ

“ทำไมทุกคนดูชิลจังเลย…”
ภาพตรงหน้าคือแก๊งเด็กปีหนึ่งที่ใส่ที่คาดผมหูกระต่ายยืนจับกลุ่มกัน

(ขอโทษค่ะเราสลับแอคมาผิดชั้นปี 🤣 ขออนุญาตสลายตัวออกไปก่อนค่ะ—-😭)

/ผมยังไม่ได้ทำอะไรเขาสักหน่อย!!!?/

(ขอแจมหน่อยนะคับ)

หลังจากอาบน้ำเสร็จกะจะออกมาหานมขวดกินหลังอาบน้ำ สายตาก็กวาดไปเห็นคุณที่กำลังอ่านหนังสืออยู่จึงมองด้วยความสนใจ

คนนั้นอยู่มิฮานาดะเหมือนเราใช่ไหมนะเหมือนเคยเห็นผ่านๆ หนังสือนั่นน่าสนใจจัง..

ระหว่างที่คิดในหัวก็เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามเยื้องๆนิดหน่อยหวังว่าจะได้เห็นหน้าปกหนังสือ..

จ้อง..
จ้อง.. (´・ω・)

“easyเหรอ? ไม่เห็นจะมีคำว่าอีซี่เลยสักนิดนะ”
ลองกดซ้าย-ขวา หาเลเวลอีซี่ตามอีกคนบอก
หรือเป็นเพราะอีกฝ่ายเวลสูง? เลยไม่มีอีซี่โหมด?

“ปรับตรงไหนเหรอ? แล้วก็มีเพลงแนะนำสำหรับมือใหม่ไหม?”
หันให้อีกฝ่ายช่วย

(ขอแวะหน่อยนะคับ)

มองหน้าเพื่อนร่วมชะตากรรม ส่งให้หนึ่งโป้ง👍
พร้อมผงกหัวทักทาย

หว๋า…อารมณ์แรงชะมัด

“ขอโทษครับ อยากเล่นด้วยครับ”
พยักหน้าเบาๆรับคำพูดอีกฝ่ายไป

“แต่ฉันไม่เคยเล่นมาก่อน..พอจะสอนได้ไหม?”
สลับสายตามองจอ มองอีกฝ่าย มองจอ มองอีกฝ่าย

"หืม...สนุกไหม?"

แทนที่จะถามคำถามทีเดียวให้อีกฝ่ายตอบให้จบๆ แต่กลับเลือกถามแบบค่อยๆถามทีละคำถาม
แถมก็ยังจ้องหน้าจออีกฝ่ายไม่เลิกอยู่ดี

(คุณเก็บไว้ใช้เถอะ)

หลังจากอ่านนิยายที่พกขึ้นรถมาจบก็ว่างซะจนไม่รู้จะทำอะไร
การหลับโดยที่มีเพื่อนผู้หญิงร่วมห้องนั่งข้างๆก็คงไม่น่าจะดีเท่าไหร่

ว่าแต่เธอก็เล่นเกมมาตั้งแต่ก่อนขึ้นรถแล้ว ตอนนี้ก็ยังไม่วางเลย...
จ้อง...
จ้องงงงงงง

"เกมอะไรน่ะ?"
หลังจากจ้องจอของอีกฝ่ายมาสักพักก็เอ่ยถามออกไป โดนไม่ได้สนใจหรอกว่าอีกฝ่ายจะรำคาญไหม ก็แค่อยากรู้มันไม่ผิดสักหน่อยเนอะ

(อันเดียวก็พอครับสองอันใช้ไม่หมด)

(ขอหนึ่งนะครับ..)