خانم پنجاه و چند ساله‌ای که با مادرش زندگی میکرد و هفته قبل مادرش فوت کرد. عادت هر روزش شده دو تا از آهنگای داریوش‌و گوش کردن.
همه ذهنم شده تصویر غمگین زن تنها و بی‌پناهی که تو برهوت خونه یه گوشه کز کرده و اندوه همه‌ی وجودشو گرفته

خانم شکیلا هی داره تکرار میکنه: همه یار دارن و بی‌یار ماییم...

من اینطور فکر میکنم هر کسی این حق‌و داره که از یه جایی به بعد نخواد با یه آدم در ارتباط باشه دیگه، یا باهاش صحبت کنه.
ولی به نظرم اون آدمی هم که کنار گذاشته میشه این حق‌و داره بدونه چرا

زندگی ارزش این همه اشکارو نداره آقای قمیشی قبول، ولی اینی که ما داریم هم زندگی قشنگی نیست

طفلکی ما که تک افتادیم، تنها موندیم

براتیگان یه جمله‌ای شبیه به این گفته: هرچقدر تنهاتر باشی احتمال شروع کردن یه رابطه‌ی احمقانه بیشتره...
خواستم بگم تا یه جایی فقط تنهایی، که با یه انتخاب از یه جایی به بعد یه احمقِ تنهایی

تنها آدمی که دلم براش تنگ میشه، دوست دارم باهاش حرف بزنم و کنارش بودن لذت بخشه برام حوصله‌مو نداره.
بله نازنین جون همینه رسم روزگار

تراپی فقط بغل

دچار شکل احمقانه‌ای از دلتنگی شدم

منم و همین یه عکس که همچون بنفشه‌ها با خودم میبرم برای همه‌ پروفایل‌هام.
عکس نگیرترین آدم دنیا که من باشم

کاش مهاجرت از ایران هم همین قدر آسون بود...