“คุณคง..ไม่อยากไปเก็บส้มตรงนั้นสินะ เดี๋ยวฉันอาสาไปเก็บให้เอง!”

“หรืออยากได้ส้มใหม่ฉันก็จะช่วยซื้อให้นะ คงจะเอาส้มไปทำอะไรซักอย่างสินะ ถึงได้ซื้อมาเยอะขนาดนี้

ไม่รู้หรอกว่าสำคัญขนาดไหน แต่ฉันยินดีช่วยเต็มที่แน่นอน“

เธอพูดออกไปโดยที่ไม่คิดอะไรให้ลึกหรือรอบคอบเท่าไหร่นัก ค่อนข้างที่จะตรงไปตรงมาเลยทีเดียว

เรียกง่ายๆคือทำตามสัญชาตญาณ พูดในสิ่งที่คิดแทบจะทันที

เธอส่ายหน้าพร้อมกับเบี่ยงมือไปมา บ่งบอกว่าเธอเต็มใจที่จะทำและมันไม่ลำบากเลย

“ไม่หรอกๆ ถ้าเจอคนลำบากก็ต้องรีบเข้ามาช่วยอยู่แล้วล่ะ!”

เมื่อเบี่ยงสายตามองไปตามที่อีกคนมอง ก็ได้เห็นอะไรเหมือนกัน เจ้าตัวสังเกตว่าชายตรงหน้านั้นคงจะรู้สึกอะไรซักอย่าง เธอก็ไม่แน่ใจ

แต่สัญชาตญาณของเธอนั้นบอกแค่ว่า ต้องทำอะไรซักอย่างหนึ่ง

+

”ทางนั้นเองก็ระวังตัวด้วยนะ หรือจะให้ฉันเดินเป็นเพื่อนก็ได้นะคะ“

”ทางบ้านของฉันไม่ว่าถ้าจะอยู่ข้างนอกนานๆ“

ระหว่างพูด ก็เหมือนจะมีไอเย็นออกมาจากปากด้วย และเธอก็รู้สึกว่าอากาศนั้นเย็นขึ้นนิดหน่อย

”บรื๋ย~ อากาศเองก็หนาวขึ้นด้วย”

เธอเอามือลูบแขนตัวเองทั้งสองข้าง

”ฉันนี่คงจะหนักไปหน่อย ถึงขั้นลืมมอไซต์เลยล่ะ ฮ่ะๆ“

ขาก็ก้าวเดินไปเรื่อยๆ อากาศก็ยังคงหนาวเย็นเหมือนเดิมไปเปลี่ยนไปมากเท่าไหร่

”จริงสิ ถ้าไปถึงแล้วล่ะก็ จะให้ฉันขับไปส่งที่บ้านก็ได้นะ กลางค่ำกลางคืนมันอันตรายถ้าจะเดินคนเดียวน่ะ“

เธอเอามือวางไว้บนอกพร้อมพูดเสนอให้อีกคนฟัง

[โรลปิด]

“อยู่ปี2ล่ะ!”

เธอหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าและหันมาสบตาอีกฝ่าย

“หวังว่าจะได้เจอกันอีก ช่วงพักเที่ยงและวันอื่นๆอีกนะ“

”แล้วก็ ซากุระน่ะ เข้ากับคุณมากๆเลย แต่ฉันต้องรีบนิดหน่อยแล้ว“

เธอโบกมือให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวิ่งออกไปอย่างร่าเริง

[โรลปิด]

“นั่นสินะ! อีกไม่กี่นาทีก็เปิดพิธีแล้วนี่นา”

“วิ่งกันเถอะ!”

พูดจบเธอก็ก้าวให้เร็วขึ้น โชคดีที่เธอสูงไม่ห่างจากอีกฝ่ายมาก เธอจึงสามารถวิ่งหรือเดินเร็วๆได้โดยไม่ทิ้งระยะห่างมาก

เมื่อมาถึง ณ พิธีเปิด มันก็ถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกับรุ่นพี่แล้ว

“ไว้เจอกันนะลูกพี่ ถ้าถึงคาบพักเมื่อไหร่ฉันจะรีบแวะมาหาเลย”

เธอยิ้มกว้างพร้อมชูสองนิ้วให้อีกฝ่ายก่อนจะแยกย้ายจริงๆ

(ถ้าเจอจะยิ้มให้แน่นอนค่ะ🥺🥺)

เธอถอดหมวกออกพร้อมกับดมยาดมที่รุ่นพี่ให้มา รู้สึกว่าจะมีสีหน้าดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้

พอได้รับหมากฝรั่งมาก็เคี้ยวหยุบหยับๆ ตอนนี้เธอก็กลับมาเป็นปกติซักที แม้ว่าขอบตาที่เธอมีจะทำให้เธอดูเหมือนเหนื่อยๆก็ตาม

“แหะ แหะ ฉันไม่รู้เลยว่าถ้าไม่มีลูกพี่อยู่จะเป็นยังไง”

“ฉันคงจะโดนล้อแน่ๆว่าเป็นคนปล่อยสายรุ้งตั้งแต่เปิดเรียนวันแรก”

เธอพูดพลางหัวเราะ

(ภาพตอนถอดหมวกค่ะ😭✋🏻)

“จะพูดแบบนั้นก็ดูเวอร์ แต่ก็แค่นอนน้อยแค่นั้นเอง!”

เธอเอามือข้างหนึ่งจับสะโพกตัวเองและใช้อีกข้างยืดแขนยกนิ้วโป้งให้ พยายามบอกว่าสบายดี

“ฉันไม่วูบแน่นอน ลูกพี่ไม่ต้องเป็นห่ว—- อุ-”

เธอเอามือปิดปากเหมือนพะอืดพะอมคล้ายจะเป็นลม

“ฉันแค่ตื่นเต้นจริงๆ เปิดเทอมใหม่น่าตื่นเต้นจะตาย! ฮ่าๆ”

เธอรีบเปลี่ยนท่าทีอย่างไว

(แวะมา+ค่าบ)

พอได้ยินเสียงโวยวาย เจ้าตัวที่กำลังง่วงๆอึนๆอยู่ ขอบตาดำคล้ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ค่อยๆหันไปข้างหลังและก็…

-โครมมม!-

“จ้ากกก!!”

ชนเข้าอย่างจังเลย เกือบกระเด้งไปไกล แต่ดีที่ไม่ได้กระเด็นไปไหนมาก

“โอยๆๆ อยู่ดีๆก็เกือบได้ไปเยี่ยมญาติที่บ้านเกิดแล้ว“

เจ้าตัวลูบสะโพกของตัวเองและค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองว่าใครคนไหนวิ่งมาชนข่อย ข่อยสิสูนให้

“อ๊ะ- แหะๆ แบบว่าก่อนหน้านี้ฉันขี่มอไซค์ไปที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆย่านอื่น แต่ขากลับดันเพลินไปหน่อย..”

”ลืมว่าตัวเองก็ขี่มอไซค์มาด้วย ก็เลยก่ะจะเดินไปเอาอยู่“

เธอแก้ตัวอย่างลนลานระหว่างที่ขาก็ค่อยๆก้าวเดินต่อ

ใบหน้าของเธอขึ้นสีนิดหน่อย เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำอะไรอ๋องๆ อย่างการลืมมอไซค์ของตัวเอง

คอของเธอค่อยๆเอียงไปตามทางต้นเสียงที่คุ้นเคย ถ้ามีซาวด์เอฟเฟค คงจะได้ยินเสียง ‘เอี๊ยดดด‘ แน่นอน

“เห- โอ้..รุ่นพี่นี่เอง!”

จากสีหน้าเกร็งๆก็ผ่อนคลายลงไปบ้าง เหมือนร่างกายอ่อนยวบเลยล่ะ

“จริงๆแล้ว ตื่นเต้นจนแทบไม่ได้นอน..ก็เลยมาเช้าน่ะ”

เธอยิ้มหยีให้ เป็นรอยยิ้มแปลกๆตามเคย บวกกับสภาพขอบตาและผมของเธอบ่งบอกทุกอย่างแบบชัดเจนอยู่แล้วว่าเธอนอนน้อย

เธอพยักหน้าเห็นด้วย พร้อมกับเอาซากุระที่เธอหยิบออกจากหัวอีกฝ่ายนั้นเอามาวางไว้บนหัวตัวเองแทน

“คาเนดะ คาโอริ!”

“แล้วก็เรื่องที่คุณพูด ฉันเห็นด้วยสุดๆเลย”

เธอหัวเราะแหะๆ อย่างก่ะลูกสุนัขกระดิกหางเลยล่ะ